ADAVET.. (18+)

49. BÖLÜM "2. KİTAP"

49
Ben geldiim🎀 Bayramınızz kutlu olsunn ballarıımm benimm💝

Umarım yeni bölüm'ü beğenirsinizz, bir önceki bölüme 50 oy gelmiş buna da 60 oy gelirse sevinirim. "Şarkı ile dinleyin. Şarkı ismi; ışıklı yol

Son 1 bölüm.. Finale SON 1 BÖLÜM😞
İnanamıyorum gerçekten, canım acıyor aslında. Nasıl final vereceğimi de bilmiyorum, artık o kadar ADAVET'TEN koptum ki bir şey yazmak imkansız gibi bir şey.

Artık ne kadar olursa, zaten bu bölümü de bayram için atıyorum🙃

Ateşimizi şuraya bırakalımm🌼

Kafam hiç bir şeyi algılamıyor'du, şuan da. Neye nasıl tepki vereceğimi şaşırdım, sadece ateşin iyi olmasını diliyordum.

Ateş ölmemiş, hayatt'ydı. Ne kadar hastaneye götürmek istesekte bunu kabul etmemiş fabrikaya doktor çağırmıştık. Derin derin nefesler alırken bir yandan da ateşe bakıyordum.

Doktor yaralarını sarıyordu. Yaralarına merhem, sürüyor'du, Gazel ise ateşten daha iyiydi. Ayağa bile kalkabiliyor'du. Ama ateş..
Ateş için aynı şeyi söyleyemem, çünkü o gerçekten kötü'ydü.

Silah sesi ise, Yaman diye bir Adamın adamları' ymış. Ateşi kurtarmak için göndermiş, adamlar ise hakanı vurmuş ve korumalarını etkisiz hale getirmişti.

Daha sonra ateşe, "Yaman beyin selamı var" diyip gitmişlerdi. Ateş ise buna yarım yamalak gülmüştü.
Doktorlar herşeyi yaptıktan sonra ayağa kalktılar ve bir kaç bir şey söyleyip gittiler.

Gazel ve Ateş bir şeyler konuşup yanıma geldi. "Gidelim mi?" kafamı olumsuz anlamda salladım.

"Hayır, burda kalıcam. Ateşin yanda" ateşe doğru baktı Gazel. Belki şuan ona çok ilgi vermediğim için üzülecekti yada ateş kadar üzerinde durmadığım için. Ama ne olursa olsun, bana yaptığı şeyi umutamazdım.

"Sen bilirsin, ısrar etmeyeceğim" dedi ve yanımda uzaklaştı, karaca bana baktı girmesi için işaret yaptım. Gökhan, Gazel, karaca, Baran hepsi gitmişti.

Şuam bu fabrika'da sadece ben ve Ateş vardık. Ateş ve Barut gibi..

Yavaşça oturduğum yerden kalkıp, ateşe doğru ilerledim. Gözlerini bana doğru çevirdi. "Sen neden gitmedin?" şuanda bile bana tavır alıyordu.

"Senin yanında olmak iste-"

"Keşke olmak istemeseydin" sert bir şekilde. Yanına eğildim ve onun gibi bende sırtımı duvara yasladım.

"Sevgi işte.. Senin anlamadığın duygu, o senin yanında olmamı istedi" gözlerini tekrar bana çevirdi ve önüne baktı. "Benim anlamadığım" dedi kısık sesle.

"Nasıl oldu?" dedim, merak ediyorum. Nasıl bu oyuna kandılar.

"Ne önemi var?" dedi acı çeker Bi sesle. Yanlış bir hareket yapmıştı, o yüzden canı yanmıştı.

"Ters tepki vermeden konuşamıyor mus-"

"konuşamıyorum" daha bir kaç saat önce baba karım derken hiç bir şey yoktu. Ama şimdi sorun neydi?