ADAVET.. (18+)

39. BÖLÜM "2. KİTAP"

ADAVET 39
Ya arkadaşlar ben size şaka yaptım ama bazılarınız anlamışş.
Tabiki finalde Gökhan ve lara olmuyor🙂 sadece size şaka yaptım..

Bence komiktii🤭
Neyse tamam, artık ciddiyim.
Finalde Lara ve Ateş babası oluryor.

Hahhahah😂😂
Şaka yaptım, kızz korkmayıınn.
Bu sondu, (Ciddi olucam derken been🤦‍♀️)
Yanımda olduğunuz için teşekkür ederim. :) Ama şöyle bir gerçek varki, ben kitabın finalini yaptıktan sonra kitabı kaldıracağım. Bu hazır olun lütfeen🙃

Bide artık sınır koyucam ve o sınırı geçince yeni bölüm gelicek bebekleriim, haberiniz olsun. :)

Bu bölüm için oy sınırı; 95 ve bin okunma rica ediyorumm💙

"LARA'DAN"

Almıştım. İçimi yakan ateşi söndürmüştüm, öğrenmişti artık yaşadığımı. İntikamı mı almıştım ama bununla sınırla kalmayacağım.
Daha Fazla canını yakacağım, yok olana kadar. Pes edene kadar.

Herşeyini alıcam, elimde tutulur tek bir şeyi bile kalmayacak.
Ona o sözleri söylerken, kalbime bir ok saplandı. Sanki keşke böyle olmasa'ydı diye geçirdim bir an aklımdan.

Sahi, eğer ateş ile mutlu olsa'ydık nasıl olurdu? Beni vurmasaydı, ona acı çektirmek zorunda kalmasaydım. Nasıl olurdu? Benim böyle biri olacağımı hiç düşünmedi.
Sadece kendinin, insanların canını yakacağını zannetti.

Sadece zannetti. Ve bununla kaldı. Davetten çıktığım gibi arabaya bindik ve eve doğru yok aldık. Herşey o kadar hızlı gelişiyordu ki buna anlam veremiyorum.
Yarın televizyonlarda bu olay kesin konuşulurdu.

Arabada kimse konuşmadı, çünkü artık ne olacağı belliydi. Eve geldiğimizde hepimiz kendi odalarına gidip kıyafetlerimizi çıkardık. Elimi yüzümü yıkadım, makyajımı sildim.

Geceliklerimi giyip yatağa uzandım.
Gözlerimi tavana diktim ve düşünmeye başladım.

Şimdi nasıldı? Ne halde'ydi, ne yapıyordu? Bunları düşündüm. Eskiden olsa kimsenin kalbini kırmak istemezdim, hatta biraz aptaldım. Herkesi kendim gibi sanardım. Ama öyle değilmiş.

Bunu çok kısa zamanda anladım.
İçim içimi yiyordu, ateşin beni görünce donup kalması garipti. Çünkü benim tanıdığım ateş, sakin kalamazdı. Kişilik bozukluğu vardı onda. Belkide ben gittikten sonra ortalığı ayağa kaldırmıştı.

Hayat çok acımasız, heryer den bir şekilde seni acıtmayı başarıyor. Yarın beni uzun bir gün bekliyordu, buna hazır olmasam bile hazırmış gibi davranacaktım.

Bunları düşüne düşüne uykuya daldım.

"GAZEL'DEN"

4 yıl sonra, ateş'i görünce içim bir tuhaf oldu. Kardeşim dediğim kişiye sanki ihanet etmişim gibi geldi. Elim' de olan bir şey değildi, ben buna izin veremezdim. Masum birilerinin ölmesine göz yumamazdım. Dayanamazdım.

Annem ve babam beni böyle büyüttü çünkü. Eğer bunu yapmasa'dım anneme ve babama ihanet etmiş gibi hissederdim. Bunun verdiği acıya dayanamazdım. Ateşi gördüğümde gözünde ve yüzünde sadece hüzün vardı.