ADAVET.. (18+)

44. BÖLÜM "2. KİTAP"

44
Selam.

!!En alt kısmı okursanız, beni çok mutlu edersiniz!! Bide yeni kitabın adı sizce ne? Kitap ismi ile ilgili çok kararsızım. Aklımda bir kaç tane var.

Onları sizinle paylaşacağım. Hangisini istersen o olur kitabın ismi!!

!! Bu bölüm sadece Lara ve Ateş arasın'da olucak!!

~İnsanın hayatını mahveden, ailesi olunca herkes'ten soğuyor insan..~

"Bölüme başlamadan önce sol alt köşede'ki yıldızı parlatırsanız çok sevinirim.."⭐

Bende sizin için bir yıldız bırakıyorum, ihtiyacı olan herkese şans getirsin :) 🌟

"Anneni merak ediyor musun Lara? O günden sonra ona ne olduğunu?" dedi. Durdum, sanki kanım donmuştu. Bir anda neden eski konuları açıyordu, annemle konun ne ilgisi vardı?

Ateşe doğru döndüm, pür dikkat bana bakıyordu elinde ki alkol bardağı ile.

"Ne diyorsun sen be? Hala nasıl annem ile ilgili konuşabiliyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak.

"Konuşabiliyorum. Bu benim hakkım" dedi elindeki alkolu dudaklarına götürerek.

Alayla güldüm.
"Yüzsüz gibi konuşabiliyorum diyorsun ya, işte gerçekten bu beni çıldırtıyor" dedim. Ona yaklaşarak.
Ayakta durduğu için, ona bakmakta zorlansam'da kendimi bozmadım.

"Sorunun cevabını bekliyorum" dedi. Sabırsız bir şekilde. Annemin nerde olduğunu biliyor muydu? Ona ne olduğunu?

"Evet!" diye bağırdım yüzüne.

"Merak ediyorum, o benim annem. Nasıl merak etmeyeyim ateş? Ben bunca yıl heryer de onu aradım, bulamadım hiçbir yerde. İçim parçalandı bulamadım diye!" dedim. Sinirle, hala bunları ateşe söylediğimi anlayamadım.

Sanki az bile olsa içimi sinirle dökmüş gibi hissettim.

Cevap vermedi.

"Sen o gün anneme neler yaptığını hatırlıyormusun ateş! Bana neler yaptığını, iğrenç dokunuşlarını üzerimde bıraktığını hatırlıyor musun?" dedim. Gözlerim doldu, sesim titremeye başladı.

"Hatırlıyorum!" dedi sade bir şekilde. Ona öylece baktım, sanki bu olayların normal bir şeymiş gibi davranmasına sadece baktım.

"Ama sen hatırlamazsın, bilmiyorsun" dedi. Nasıl bilmezdim ya, herşey benim gözümün önünde oldu. Elimi saçlarıma götürüp çekiştirdim.

"Yapma" dedi. Dişlerimi sıkarak ona döndüm.

"NE HATIRLAMAZSIN YA NE? HERŞEY BENİM GÖZÜMÜN ÖNÜNDE OLDU, SENİ OĞLU GİBİ SEVEN KADIN'I TECAVÜZ'E UĞRAT-" diyemeden elindeki alkol bardağını duvara fırlattı ve bağırarak konuşmaya başladı.

"YAPMADIM LAN! YAPMADIM! BENİ OĞLU GİBİ GÖREN KADINA ÖYLE BİR ŞEY YAPMADIM! SANA DOKUNMADIM. YEMİN EDERİM O GÜN SANA ELİMİ BİLE SÜRMEDİM!" dedi bir anda.

Gözlerim'den yaşlar kendiliğinden aktı. Yapmamış mıydı? Dokunmamış mıydı bana? Anneme, o işkenceyi yapmamış mıydı? Hayır, hayır olamaz.

Böyle birşeyin olmama ihtimali bile yok. Ben kendi gözlerimle gördüm.

"Nasıl hala yalan söylemeye devam ediyorsun sen ya? Daha ne kadar yalan söyleyeceksin ATEŞ BARDUNÇ KARAHAN!" dedim. Sonlara doğru sesim istemsizce yükseldi. Ses vermedi. Sakin kalmaya çalışıyordu.