ADAVET.. (18+)

32. BÖLÜM "2. KİTAP"

ADAVET 32
Merhabaalar efeendimm🤭
Yeni bölüm ile karşınızda'yım. Umarım beğenirsinizz, oy ve yorum atmayı unutmayınn ballarıımm :)
Çok fazla uzatmadan bölüme geçeliim💕

Şimdiden söylüyorum bu bölüm daha çok ateşin ağzından okuyacağız ve sonlara doğru çok az laranın ağzından okuyacağızz....

Hee bu arada ilk bölümleri düzenlemeye alıcam muuahh :)

Ben sevdiğim kadın'ı öldürdüm. Sevdiğim kadını doğum günün'de kalbinden vurdum. Vurduktan sonra suçsuz olduğunu öğrendim.
Hemde 3 dakika sonra. Yetişemedim. Yapamadım.

Mezarını bulmuşlardı küçüğümün, o kimseyi incitmeyen kadın şuanda canımdan can alıyordu. Önceden'de ben onun canını almıştım, mecaz anlamda değil. Gerçek anlamda, vurmuştum onu. Hayatta değildi.

Kendime bile kabul ettiremezken, çevremde ki insanlar bunu kabul etmişti. Kabullenemezdim, olmazdı. Gerçek değil di. Beni annemsiz bırak tı. Yine sevdiğimiz kaldım. Belkide annem benim yüzümden babam tarafından öldürüldü...

Ben hem annesiz hemde sevdiğim kadınsız kaldım. Ben vurmuştum onu..

Uyandığım'da toprağın üzerin'de olduğumu anladım. Laramın yanında uyumuştum. Rahat bir uyku olmasa'da günler sonra uyumuştum. Üstüm başım toprak olmuştu yağmur yağdığı için.

Son kez larama baktım.
"Ben yine gelicem tamam mı miniğim? Sen hiç korkma ben tekrar gelicem, seni yanlız bırakma yacağım" dedim
Ayağa kalktım ve dışarı çıkmaya başladım. Demirliklerin ardından son kez baktım ve önüme doğru dönüp yürümeye başladım.

Karşı tarafa baktığım'da Gökhan vardı. Araba'ya yaslanmış öylece bana bakıyor du. Umursamadan arabanın kapısını açıp, içeri girdim.
Gökhan da arabaya bindi ve çalıştırdı. Cama kafamı yaslayıp eskileri düşündüm. Küçükken güzel bir çocukluk geçirmesem'de özlüyordum o yıllarımı.

Kimseye sözümü geçirme derdim yoktu, yük alma derdim yoktu, sevdiğim kadını vurma derdim yoktu. Dünyanın yükünü alma derdim yoktu. Peki ne oldu? Yani ne  oldu da ben değiştim ?

Babamın dayaklarımı, yoksa kendi içimdeki Kin mi? Anlayamıyor dum. Yada anlam istemiyordum.
Eve gidene kadar ne gökhan'dan çıt çıktı ne benden. Öylece sustum, sadece bu olanları düşünüyorum.

Nasıl bu hale geldim diye düşünüyorum, hiç üzülmem diyen ben 3. Gün'de ölüp gidiyordum.
Bu hayatta bana ders veren şey ise, asla dememekti. Asla demek öyle bir şekilde insanı beter ediyor ki...

Eve geldiğim'de ev temizlen mişti.
Odama çıkıp, duşa girdim. Laramın elinin değdiği şampuan ile şaçımı yıkadım. Küçüğümün elinin değdiği duş jeli ile yıkandım. Yarım saat boyunca sıcak su ile yıkandım.

Sanki burda onun kokusu vardı, sanki hayattaydı yaşıyordu ama ben onu bulamıyordum. Çok yakınım daymış gibi ama göremiyor gibiydim. Ondan çaldığım şeyler çok vardı, hemde fazlasıyla.

Peki ben? Ben ne olucak tım? Bu hayatta sevdiğim iki kadın'da gitti. Yoktu. Annem ve sevdiğim kadın neredeydi? Benim küçükken içme attığım hayallerim ne olucak tı?
Annemsiz uykuya daldığım gecelere ne olucak tı?

Sırf bu intikamı almayacağım dediğim diye babam'dan tam 7 saat yediğim dayak ne olucak tı? Ben ne olacaktım?

Banyo'dan çıkıp üstümü giydim ve aşağıya indim. Ece ve Gökhan vardı , yan yana oturmuş bana bakıyorlardı. Onları takmadan içki şişelerinin olduğu dolaba ilerledim.