ADAVET.. (18+)

33. BÖLÜM "2. KİTAP"

ADAVET 33
Selaaamm yenideen asklarımm💜
Yeni bölüm ile karşınızda'yım ballarımm, umarım beğenerek okursunuz🤭

Oy ve yorum atmayı unutmayınn ballarıımm✨ oy ve yorum sınırı; 100 yorum sayısını da size bıraktımm😘

Bölüme geçeliim🍷

"ZAMAN'I GERİ ALAMAZSIN.."

"LARA'DAN"

Bazen nerden darbe yiyeceğini bilemezsin. Bazen en çok güvendiklerin arkandan bıçaklar, bazende düşman dediğin insanlar seni kurtarır. Bunu bilemezsin.
Zamanı geri alamazsın ve hayat öyle devam eder. Yada devam etmek zorunda kalır.

Ben zorunda kaldım.. Herşeye ve herkesi arkamda bırakmak zorunda kaldım. Bu dünya için fazla iyiydim. Hemde çok. Belkide benim en büyük yanlışım'dı iyi olmak. Sevdiğim adam tarafından vuruldum, yetmedi, anneme gözümün önünde aklınıza gelmeyecek şekilde bir işkence yaptı.

Yetmedi çocukluk arkadaşım ile aramı bozdu, yetmedi en yakın kız arkadaşımı kendi adamı olarak yanıma gönderdi, yetmedi hayatımı mahvetti. Hiçbir şey ona yetmedi.
Peki bana yetmeyen neydi?

Ben hangi gidenin intikamıydım?
Annesinin mi? Ben ne olacaktım?
Ne yapacaktım? Bu halde nereye kadar dayana bilirdim?
...

Gözlerimi açmıştım, kendimi iyi hissetmiyordum. Hastanedeydim, yemeğimi yemiştim ve şimdide uzanıyordum. Kurtulmuştum hayattayım peki nasıl? Odaya sadece baran girmişti. Sadece baranım.

Bana daha kimse bir şey anlatmamıştı, hiç bir şey bilmiyorum. Tek bildiğim hiç iyi olmamam. Ben nasıl kurtulmuş tum? Başım dönüyor du. Bugün yediğim 4. Serum'du, neden bu kadar serum veriyorlar dı onu anlamıyor dum.

Miğdem de çok bulandığı için ayağa kalktım. Ama karşımda Ateşi gördüm. Karşımdaydı, elinde silah ile sadece duruyor du. Hayır, hayır Lara sakin ol. O burda yok sakin ol.

Yalan, o burda değil. Gözlerimi kapatıp açtım ama hala karşımdaydı dı. Eliyle sus işareti yaptı ve silahla beraber bana doğru yaklaştı. Etrafıma baktım, bir şey var mı diye. Yıktı hiç bir şey. Ani bir hareket ile serumu kalumdan çıkardım. Hızlı bir şekilde, çıkardığım için kolum sızlamıştı.

"Gelme. GELME, GİT!" diye bağırdım. Ama o durmadı her zamanki gibi. Daha çok yaklaştı ve silahı kalbime dayadı. O günkü gibi.

"Yalvarırım gelme! GİT! UZAKLAŞ" dedim. Dinlemedi. Kendimi ayakta tutamayıp yere attım. O'da benimle beraber yere eğildi silahı hala kalbimin üzerindey'di.

"YAPMA! GELME NE OLUR GELME!
GİT! GİT!" diye bağırdım. İçeri baran ve Gazel girdi. Baran hemen yere eğilip bana sarıldı.

"Ne oldu güzelim? He söyle bana baranına söyle kelebeğim?" dedi korkulu bir sesle. Parmağımla ateşi gösterdim.

"B-bak orda. O orda baran kalbime dayadı yine silahını. B-baran söyle, söyle ona gitsin baran. Korkuyorum lütfen, beni yine vurucak.

Gönder onu baran yalvarırım.
Lütfen, lütfen GELME!" dedim Baran'a. Baran başımı öptü ve daha sıkı sarıldı.

"Şşş yok bir şey. Geçti güzelim geçti. Orada hiçbir şey yok kelebeğim. Ben yanındayım, artık seni benden kimse alamaz. Hiç bırakmayacağım seni. Sen hep "BARAN'IN KELEBEĞİ" Olarak kalıcaksın"dedi. Ve bir hemşire bana iğne yaptı. Ben daha konuşama'dan gözlerim kapandı.