ភាគទី : 15 » [ ព្រមតាមសម្រួល ]
Yoonmin Novel
___
«ប៉ា...» យ៉ុនហ្គីហៅស្រាលៗនៅក្បែរនឹងត្រចៀករាងតូចដើម្បីដាស់អារម្មណ៍បន្ថែម រាងតូចឡើងព្រឺសម្បុរអស់ទៅហើយ
«ហ្ហឺមម...» ក្រោយសម្លឹងមុខគ្នាចំ នាយក្រាស់ក៏អោនថើបបបូរមាត់តូចម្ដង ទៀតយ៉ាងរោលរាលផ្អែមល្ហែម ទាក់ទាញឲ្យអារម្មណ៍ហោះហើរលែងខ្វល់គិតអ្វីផ្សេងបានតទៅទៀត
រាងក្រាស់លើកពរច្រកគាវរាងតូចដើរទៅរកសាឡុងនិងទម្លាក់ថ្នមៗទៅលើសាឡុង
«ព្រមតាមសម្រួលណា៎...» យ៉ុនហ្គីចាប់ចង្ការតូចហើយបញ្ចុះបញ្ចូលអ្នកក្រោមទ្រូងឲ្យព្រមតាមខ្លួន សម្ដីស្រទន់ប្លែកមិនដូចរាល់លើកគម្រោះគម្រើយនោះទេ
(គេបោកទេ...)
«មានជម្រើសដែរហ្អី?» ជីមីនអៀនហើយ ងាកមុខចេញបន្តិច ទោះប្រកែកក៏មិនឈ្នះដដែល រាងតូចស្គាល់ចរឹកគេស្រាប់ទៅហើយ បើប្រកែកមានតែសន្លប់ម្ដងទៀតដូចលើកមុន
«ប្រាកដជាអត់ហើយ តែ..បើព្រមតាមសម្រួលខ្ញុំនឹងថ្នមណាស សឺត...» នាយថើបថ្ពាល់ក្រពុំមួយខ្សឺតយ៉ាងវែង នេះណាក្លិនក្រអូបស្រូបជាប់អារម្មណ៍ទាក់ទាញសម្បើមណាស់ អ្នកណាទៅស្មានដល់ថាមានថ្ងៃនេះ ថ្ងៃដែលចេះនិយាយត្រូវរ៉ូវគ្នាខ្លះនោះ ពិតជាស្មានមិនដល់ពិតមែន ឬមួយក៏មកពីចំណង់ដែលទាញឲ្យគេចេះទន់ភ្លន់ មិនថាយ៉ាងណានាយប្រែហើយ
ជីមីនងក់ក្បាលតិចៗបណ្ដោយឲ្យនាយកម្លោះស្រង់ក្លិនគល់កយ៉ាងឈ្លក់វង្វេង នាយមិនត្រឹមតែថើបនៅបឺតបង្កើតជាស្នាមស្នេហ៍ក្រហមជាំលើ.កទៀត
ត្រឹមតែប៉ុន្មាននាទីក៏លែងមានអ្វីបិទបាំងតទៅទៀត រាងតូចយកដៃបិទបាំងល្វែងក្រោមដោយក្ដីអៀនខ្មាស់ តែរាងក្រាស់ចាប់ទាញដៃចេញទាំងអស់សំណើចបន្តិច គ្រឺតលើសដើមហើយពេលនេះ
«ដៃតូចៗបែបនេះគិតថាបិទជិតហ្អី? លើខ្លួនតូចនេះកន្លែងណាដែលថាខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញ មែនទេ? ហ្ហឹស» រាងក្រាស់ហួសចិត្តក៏ដូចជាគ្រឺតនឹងរាងកាយតូចស្រឡូនទាក់ទាញ មួយនេះឥតឧបមា មើលកាន់តែយូរកាន់តែក្ដៅរោលរាលពេញមុខនិងខ្លួន
«ឈប់និយាយទៅ...ហ្ហឹមម..» រកនឹងថាឲ្យគេទៀតទៅហើយ តែអ្នកខាងលើក៏រហ័សថើបបំបិទមាត់ជាមុនកុំឲ្យប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចដាក់គេទាន់ ដៃមឹកក៏រាវស្ទាបអង្អែលសព្វកាយរលោងម៉ត់ខៃគ្មានស្នាមមួយនោះចុះឡើងៗ រហូតរាងតូចកន្ត្រាក់ខ្លួនតិចៗ ព្រោះតែស្រើបស្រាលទាំងដែលមាត់នៅស្អិតជាប់គ្នានៅឡើយ
«បងសុំពិតមែនណា...បងនឹងថ្នមអូន...» យ៉ុនហ្គីស្រាប់តែប្រែសព្វនាមពីប៉ាកូនទៅជាបងអូនយ៉ាងឆាប់រហ័ស រាងតូចបើកភ្នែកព្រិចៗគួរឲ្យគ្រឺតខ្នាញ់ មិនបានតបតែក៏ព្រមបើកដៃឲ្យនាយពេញទី នេះគ្រាន់តែគេថ្នមសម្ដីតែបន្តិចក៏ទន់ឆ្អឹងអស់ទៅហើយ
«អ្ហា៎ស...ឈឺ..យ៉ុនហ្គី» ជីមីនជ្រាបទឹកភ្នែកតាមកន្ទុយភ្នែក ព្រោះតែខ្លួននៅឈឺមិនទាន់ជាស្រួលបួលនៅឡើយផង គួរតែ យល់ហើយតិចដេកពេទ្យបន្ត
«បន្ធូរអារម្មណ៍ណា...» នាយព្យាយាមស៊កបញ្ចូលថ្នមៗមិនបង្ខំ ថែមទាំងអោនទៅផ្ដោះផ្ដង 🍒 មួយគូនោះពីម្ខាងទៅម្ខាងដើម្បីកាត់បន្ថយភាពឈឺចាប់ឲ្យរាងតូចទៀតផង ក៏ប្រាប់ហើយថាបងនឹងថ្នម...😙
«អា៎សៗ...យ៉ុន..អឹស..» សម្លេងក្រលួច តិចៗក្នុងបន្ទប់ចាប់ផ្ដើមឡើងដោយទប់មិនបានសោះ
«គ្រាន់បើហើយនៅ? អ្ហាស៎..» នាយធ្វើចលនាតិចៗមិនទាន់ហ៊ានបង្ខំ ព្រោះនឹកឃើញដល់សម្ដីរបស់ពេទ្យ តែចំណង់វាកើនឡើងមិនឈប់គ្រប់ពេលនៅក្បែររាងតូច ទើបជ្រើសរើសវិធីថ្នមបែបនេះ
«ថែមទៀតមក..អា៎សៗ...» ដោយសារតែ នាយយឺតពេកទើបរាងតូចសុំឲ្យលឿនជាងមុន ខ្លួនពិបាកទ្រាំណាស់ពេលនេះ
«បានតើ...អឹស..អ្អឺសៗ..ស្រួលណាស់ នៅតែតឹងណែនដដែលអូនសម្លាញ់..» សុទ្ធតែអូនសម្លាញ់ទៀតសូជ្រេញ 😫
«យ៉ុនហ្គី...ថើប អ្អឹមម..» បបូរមាត់ទាំង2 បន្តស្អិតរមួតចូលគ្នាជាថ្មីជាមួយនិងអណ្ដាត ដ៏ស្ទាត់ជំនាញដួសដងយកជាតិផ្អែមពីគ្នាទៅវិញទៅមកហាក់ដូចគូស្នេហ៍ដែលបាត់គ្នាមកជាយូរយ៉ាងអញ្ចឹង ក៏ហាក់បីដូចជាប្រែប្រួលលឿនរវាងអារម្មណ៍អ្នកទាំង2 ប៉ុន្តែការប្រព្រឹត្តនូវរឿងនេះវាមិនមែនកើតឡើងជាលើកទី1ឯណាមែនទេ?
«អ្ហា៎ស...ជីមីននី...» យ៉ុនហ្គីបន្តសម្រុកចលនាចង្កេះកាន់តែញាប់និងអោបកាយតូចកកិតសាច់គ្នាស្ទើរតែក្លាយជារាងកាយតែមួយទៅហើយ សុខៗនាយក៏បង្វែរកាយតូចឲ្យបែរខ្នងនិងបន្តសង្គ្រាមស្នេហ៍ឆេះក្ដៅរាប់លានអង្សាសេបន្តទៀត
«អឹស...យ៉ុន...យ៉ុនហ្គី ហ្ហឹក...» ជីមីន
ផាច់!! ដោយគ្រឺតខ្នាញ់នឹងសាច់គូ*ទន់ៗរលាស់ដូចទឹករលករបស់រាងតូច នាយក៏ទះមួយដៃស្រាលជាប់ស្នាមម្រាម រាងតូច ងាកសម្លក់នាយបន្តិច
«ឈឺណាស..អា៎ក..យ៉ុន» ជីមីនខ្ញាំសាឡុង ទប់ភាពស្រើបស្រាលដែលសម្រុកចូលមកស្ទើរមិនជាប់ម្ដងៗ
«សុំទោស...មកពីអូនទាក់ទាញពេក អ្ហាស៎ៗ...» ចង្កេះនៅតែធ្វើចលនាកាន់តែលឿនទៅៗឥតស្រាកមួយវិនាទីណាឡើយ ដៃមាំចាប់ទ្រត្រគាតសាយឲ្យខ្ពស់ងាយ ស្រួលនាយសម្រុកបោកខ្ទប់កាន់តែស្និទ្ធស្នាល
«បងសុំណាស...» យ៉ុនហ្គីនិយាយពាក្យ ថាសុំ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកដែលស្រងល់មិញនេះងឿងឆ្ងល់រកនឹងសួរមិនទាន់ដែរ
«សុំ..អ្វី..? អា៎ក.!!» រាងតូចថ្ងូរមួយដង្ហើមយ៉ាងខ្លាំងក្រោយរាងក្រាស់បញ្ចូលសំណើមស្នេហ៍ក្នុងខ្លួនរបស់គេ ហើយបន្តសំងំមួយសន្ទុះ រួចក៏ក្រាបមកលើទ្រូងតូចដកដង្ហើមដង្ហក់រៀងខ្លួន
«សុំនៅបែបនេះឲ្យយូរៗណា៎...» នាយនិយាយទាំងថើបលើដើមទ្រូងរាងតូចខ្សឺតៗ របៀបអង្វរកបែបទន់ភ្លន់
«អត់ទេ ងើបចេញទៅធ្ងន់ណាស់» រាងតូច ប្រឹងរុញនាយចេញមិនចង់ធ្វើតាមអ្វីដែលនាយសុំឡើយ មាឌឲ្យដូចដំរីចេះធ្វើខ្លួនជាកូនក្មេងទៅកើត
«បើឲ្យនៅអោប បងនឹងមិនធ្វើវាតទៀតទេ យល់ព្រមទេ អ្អឹម?» នាយវាយចិញ្ចើមញញឹមតិចៗរបៀបអង្វរដដែល ប៉ិនណាស់ លោកប្រុសអើយ
«ក៏..ក៏បាន...» ជីមីនតបទាំងមុខជូរៗព្រោះតែនៅអួលនឹងទំហំយ៉ុនហ្គីតូចក្នុងខ្លួនមិន ព្រមដកចេញសោះ មិនដឹងថានៅទុកធ្វើអី?
នាយអោបកាយតូចជាប់ទាំងញញឹមយ៉ាងមានក្ដីសុខ ភ្លេចអស់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដឹងត្រឹមតែម្យ៉ាងគឺមានក្ដីសុខណាស់ពេលនេះ
____
ជីននីដើរតែម្នាក់ឯងលើផ្លូវរកមើលឡានតាក់ស៊ីជិះ តែមិនមានសូម្បីតែមួយ យប់ក៏រាងជ្រៅបន្តិចហើយ ចង់ខលទៅណាមជុនតែក៏មិនហ៊ានខ្លាចរំខានការងាររបស់សង្សារខ្លួន ដូច្នេះមានតែប្រមូលភាពក្លាហានដើរតែម្នាក់ឯងនៅកណ្ដាលយប់ ស្ងាត់ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញប៉ុណ្ណោះ
ស្រមោលខ្មៅដើរតាមខ្លួនមកពីក្រោយ ជីនចាប់ផ្ដើមដឹងតិចៗតែមិនហ៊ានងាកមើលថាអ្នកណាតាមខ្លួនទេ គេក៏ប្រញាប់បោះជំហានកាន់តែញាប់និងលូកយកទូរសព្ទមកកាន់ចុចប្រុងខលទៅណាមជុន អារម្មណ៍ កាន់តែមិនស្រណុកហើយពេលនេះ
កាន់តែឈានលឿន ស្រមោលខ្មៅក៏កាន់តែតាមលឿនដែរ អារម្មណ៍កាន់តែភ័យក្រោយស្រមោលនោះដូចកាន់តែកៀកមកហើយ «អាឡូបងជុន...មកយកអូនផង អូនខ្លាចណាស់...អ្អាវវ..!!»
ជីននីចាប់ផ្ដើមស្រែកនិងរត់កាន់តែលឿន មិនដឹងថាចោរឬក៏ពួករោគចិត្តទេតាមរហូត ពេលជីននីដើរវាក៏ដើរ ពេលជីននីរត់វាក៏ចាប់ផ្ដើមរត់ដូចគ្នាដែរ
មិនគួរណាយ៉ុនហ្គីរុញជីននីឲ្យចេញមកជួបភាពភ័យខ្លាចបែបនេះសោះ វាជាលើកទី1 ហើយដែលរាងតូចចេញដើរយប់ តាំងពីមកនៅជាមួយណាមជុននៅសេអ៊ូលនេះគេមិនដែលឲ្យជីននីចេញដើរយប់ព្រលប់ឡើយ បើណាមជុនដឹងនោះរឿងធំទៀតមិនខានទេ ។
To be continue....
លីលី វីស្ទែន 🌸
