Difficulties Make You Maturate | Karl Jacobs

- Old Memories -

"Ne var?" Dedim donuk bir sesle. O ise yüzsüz gibi -ki yüzsüz olduğu doğru- karşımda sırıtıyordu. "Eski sevgilimle sohbet edebilir miyim acaba?"

"Hangi yüzle?" Dedim suratıma tiksindiğimi belli eden bir ifade yerleştirerek. O ise gülmeye devam ederken kaşlarını çattı. "Bu kadar kaba olmak zorunda mısın? Ne yaptım ki ben sana?" Gözlerimi kapattım ve bir iç çektim. Gerçektende yüzsüzdü.

"Gülüşümün ışıltısını elimden aldın. Bu yeterli bir sebep mi?" Dedim kollarımı açarak. "Ah, hadi ama. Biraz sohbet etmek istemiştim. Bu kadar kaba olmak zorunda değilsin."

"Sende benimle muhattap olmak zorunda değilsin. O kadar sene sonra gelmiş konuşmak istedim diyorsun."

"Çünki konuşmak ve aramızı eskisi gibi yapmak istiyorum." Dediğinde güldüm. "Aramızı eskisi gibi yapmak?" Dedim gülmeye devam ederken. "Sence karşında eskisi gibi naif, kullanması kolay bir Helen'mi duruyor Nick? Ha! Söylesene!" Dedim bağırarak.

"Helen bak, açıklamama izin ve-" dediğinde elimle onu durdurdum. Gözlerimi sıkıca kapattım ve ağlamamı tutamadım. Gözlerim doluyken ona baktım. "Sen, hiç bir şeyi düzeltemezsin." Dedim ağlamaklı bir ses tonuyla.

"Düzeltemezsin, çünki kalbimi otuz yerinden bıçakladın. Gülüşümü çaldın. Şimdide gelmiş yüzsüz gibi aramızı düzeltmekten bahsediyorsun." Cümlemi bitirirken acıyla gülümsedim. Nick'in söylediklerindeki duygular yüzünde değildi. Yine her zamanki gibi yalan sözlerindeydi.

"Her şeyi düzeltebilirim Helen," dedi ve bana yaklaşarak ellerimi tuttu. "Eskisi gibi olabiliriz." Sözünü bitirdiğinde ellerimi çekmemle yüzüne bir tokat patlatmam bir oldu. Suratı yan dönmüş olan Nick'e baktım. "Hayatımı alt üst ettikten sonra onarabilmeyi bekleme bence. Tahtaya bir çivi çaktıktan sonra kalan izlerini silebilir misin?" Dedim gözlerimden yaşların akmasına izin vererek.

Nick bana dönüp baktı. Yüzünde şaşırmış bir ifade vardı. Karşısında sandığı gibi eski Helen yoktu, bunuda yediği tokat sayesinde anlamıştı.

Parmağımı yüzüne doğru tuttum ve buğulanmış gözlerimle ona baktım. "Birdaha sakın. Sakın karşıma çıkayım deme. Yoksa karşında sandığın Helen'den farklı bir Helen bulacaksın." Dedim. Nick'in bir şey demesine izin vermeden arkamı döndüm. Fakat kolumu yakaladı ve gitmemi engelledi. "Ya gitmene izin vermezsem?" Dedi şuanki yaptığı şeyi destekleyerek. Kolumu acıtıyordu, bunuda yüzümden anlayabilirdiniz. "HEY!?" diyen Glorie'nin sesini duyunca kafam umutla o tarafa çevrildi. Glorie koşar adımlarla yanımıza geldi ve Nick'in suratına bir yumruk geçirdi. Nick eğilmişken cebinden bir gül düştü.

Nick anında kolumu bıraktı ve bende neredeyse dengemi kaybedip düşecekken arkamdan beni yakalayan Karl'ın kollarına düştüm.

Nick ne olduğunu anlayamadan Glorie onun karnına bir tekme geçirdi. Acı ile inleyen Nick dehşet içinde Glorie'ye baktı.

"Kız sana karşıma çıkma dedi, duymadınmı!" Diye bağıran Glorie'ye baktım. Glorie'nin gözleri güle kaydı ve bir güle, birde acı ile inleyen Nick'e baktı. "O gülde senin-" dedi ve biraz duraksadıktan sonra "Olsun." Dedi. Arkasını döndü ve bize doğru gelmeye başladı. "Karl hemen gidelim, yoksa biri midemi bulandıracak." Dedi. Karl başını salladı ve Nick'e bir bakış attı. Arabaya döndüğümüzde ön koltuğa ben, arka koltuğada Glorie ile Olivia geçti. Karl sürücü koltuğuna geçti ve arabayı sürmeye başladı. Yolda kimsenin sesi çıkmıyordu. Ölüm sessizliği bizi esir almıştı.

"O çocuk kimdi?" Diye soran Karl'a döndüm. Karl'da bir bana birde yola bakıyordu. "Şey," dedim ve biraz duraksadıktan sonra "Eski sevgilim." Dedim.

"Eski sevgilin mi?" Dediğinde başımı salladım. "Bugün masadan kalkma sebebinde bu muydu? Onu gördüğün için?" Tekrar başımı salladım ve gözlerim dolduğu için elimle gözlerimi sildim. "Oda sana kötü zamanları hatırlattı tabii." dedi donuk bir sesle. Kafamı salladım ve burnumu çektim. Olivia bunu fark etmiş olacakki arkadan öne eğildi ve "Karl, bu konuları konuşmayı pek sevmiyorda, açmayabilir misin?" dedi fısıldar gibi. Karl kafasını salladı. Yolun geri kalanında kimseden ses çıkmadı.