"Tak tak", ani ses sizi huzurlu
uykunuzdan uyandırır. Kafan
karışır ve saati kontrol etmek için
telefonunu çevirirsin.
4:37
"Kim o?" Kendi kendine mırıldanıyorsun.
Battaniye yuvasından yavaşça kurtulursun ve hala yarı uykulu halde kapına doğru yürüyüp kapıyı yavaşça açarsın. Orada, sizden bir yıl geride, birinci sınıfta Megumi Fushiguro duruyordu.
Megumi'yi bir süredir tanıyorsun.
Okula gitmeden önce Jujutsu Tech ile ilgilendiğiniz için öğretmeniniz Gojo sizi yıllar önce Megumi ile tanıştırdı.
İkinizi arkadaş olmaya zorladı ve başlangıçta bu biraz garipti ama yıllar
geçtikçe ikiniz ciddi ve nazik bir
dostluk geliştirdiniz.
"Megumi noldu?"
Yarı kapalı gözlerinle, onları ovuşturarak söylüyorsun. Hâlâ ani parlak koridor ışığına alışmaya çalışıyordun.
Aniden ve hiçbir uyarıda bulunmadan
kollarını etrafınıza doluyor ve başını
boynunuzun kıvrımına sokup sıkıca sıkıyor. Kafan karıştığında ani kucaklaşmaya geri dönmek için kollarını yavaşça sırtına dolarsın.
"Lütfen, lütfen burada kalmama izin ver." Bir fısıltıyla zar zor mırıldanıyor.
Kafan karışınca yavaşça başını sallarsın ve ikiniz arasındaki fiziksel bağı kaybetmemek için elini tutarak onun elinden kurtulursunuz.
Onu yatağınıza götürdüğünüzde uzanırsınız ve vücudunun sizin yanınızda yatmasına yetecek kadar yer bırakarak ilerlersiniz.
Tereddüt etmiş gibi görünüyordu,
bu yüzden yanındaki alanı yavaşça
okşadın. Bu hareket onda kalan tüm tereddütleri ortadan kaldırmıştı.
Battaniyelerden yuvanı yeniden
kurarken kollarını ona dolarsın,
o da hemen başını göğsüne yaslayıp sana sımsıkı sarılarak bu jeste karşılık verir.
Gözlerinizi kapatarak yavaşça ağzınızı açarsınız ve derin bir iç çekersiniz, "Peki bu gece yarısı ziyaretini neye borçluyum?" Sessizce yerinde hafifçe kıpırdanıyor, görünüşe göre kucağınıza daha da gömülmeye çalışıyor.
"Bana söylemene gerek yok ama lütfen şunu bil ki, ne olursa olsun seni yargılamayacağım ya da kimseye
söylemeyeceğim." Yavaşça söylüyorsun.
"Ben sadece..." Tam başlayacağı sırada duruyor.
"Sen sadece... ne?" Esneyerek sordun.
İç geçirerek tekrar başlıyor "Yaptığım
hatalardan dolayı çok fazla suçluluk hissediyorum, biliyor musun?"
"Ne gibi?" Kafa karışıklığıyla
soruyorsun, Megumi muhtemelen tanıdığın, herhangi bir şekli ya da biçimi berbat etmeyen tek büyücü.
"Tsumiki'ye davranış şeklim gibi, onu
olduğu gibi kabul ettim ve Yuuji, onu kurtarmakla doğru kararı mı verdim? Bunun gibi şeyler aklımda dönüp duruyor ve ben sadece..." Aniden yüzüne yumuşak bir kızarıklık
yayıldı. .
"Sadece yalnız kalmak istemedim...Sadece...seni görmek istedim." Son kısmı neredeyse fısıltıyla söylüyor.
Ani itirafını duyduktan sonra gülümsemeni tutmaya çalışarak yavaşça konuşmaya başlarsın.
"Megumi, kendine daha çok güven, verdiğin kararların doğru mu yanlış mı olduğunu söyleyemem ama senin iyi bir insan olduğunu söyleyebilirim. Artık kendinden şüphe etmeye."
Gülümseyerek boynunun kıvrımına doğru başını salladı ve teninize doğru
gülümseyerek "Teşekkür ederim" dedi.
Bu son sözlerden sonra ikiniz de hızla uykuya dalarsınız.
