Who is ....? || ft. 5 Seconds of Summer | One Direction | The Vamps

21. J

Harry P.O.V.

Janne ligt daar maar een beetje. Ze ziet er zo levenloos uit. Ze slaapt nu al bijna 12 uur. Veel te lang voor mijn geduld. Ik wil haar weer gewoon mee naar buiten kunnen trekken en tegen de hele wereld zeggen: "Jongens, meisjes, iedereen. Zie hier mijn vriendin. Ik hou zielsveel van haar..." En bla, bla, bla. Allemaal onzin natuurlijk. Ik moet haar gewoon weer mee krijgen. Maar natuurlijk zijn er altijd te veel obstakels in de weg.

Zoals Luke Hemmings. Hij kan ook echt niet uit de buurt blijven van Janne. Ik wordt er stront ziek van. Hij moet gewoon leren om zijn handen thuis te houden. Janne is veel te goed voor hem. En dat weet hij zelf maar al te goed.

Ik wordt uit mijn diepe gedachten getrokken. Maar ik weet niet hoe.

Ineens hoor ik allemaal piepen. Er komen ineens een stuk of 10 dokters binnen stormen. Ik word uit de kamer geduwd. En ze zeggen dat het te gevaarlijk is nu en dat ik beter even ergens kan gaan zitten.

Als ik eenmaal zit komt Luke binnen stormen. Great just great! Ik sta gelijk weer op en loop naar hem toe.

"Luke wat heeft dit nu weer te betekenen. Je mag hier helemaal niet zijn! Je weet dat Janne mijn vriendin is." Ik kan mijn preek verder niet afronden. Want als ik eenmaal aan mijn volgende zin wil beginnen krijg ik een stevige vuist in mijn wang gedrukt. Ik hinkel een beetje naar achteren. Maar ik kan al snel weer op beiden voeten mijn evenwicht vinden. "Wat denk jij nu wel niet! Mij een beetje lopen slaan! Jij durft wel hoor!" schreeuw ik uit.

"Jij durft wel! Janne een beetje voor jezelf willen hebben! Jongen ik zie door heel je hele leugen heen! Je wil Janne gewoon weer bij je hebben zodat je haar gewoon kan gebruiken! Sorry hoor maar zo ben ik niet." schreeuwt Luke door het ziekenhuis heen. Er komen 2 verplegers met het nieuws dat Janne weer bij is. En we mogen haar ook al wel bezoeken, onder voorwaarden dat we rustig moeten zijn. Ik wil aanlopen maar ik word tegengehouden door Luke. "Ik ga eerst." Hij zegt het door geknarste tanden, en zo zacht dat alleen ik hem kan horen. Ik knik en laat hem voor. Hij heeft toch niets te verliezen daar.

Hij loopt met de verplegers mee. Hij twijfelt even bij de deur, maar hij loopt dan toch door.

------------

Luke P.O.V.

Daar ligt ze dan. Ze heeft haar ogen een beetje moe open. Ze lijkt helemaal gebroken. Nee... Nee... Nee... Zo mag het niet gaan. Als ze eenmaal eindelijk door heeft dat ik in de kamer sta gaat ze recht zitten. Het kost haar wat moeite door de vele draden die aan haar fragiele lichaam vast zitten.

Ik zet een stap naar voren en wil haar helpen. Maar de dokter houdt me tegen. "Jongen laat haar eerst even kijken of ze je nog herkent."

Of ze me nog herkent? Wat is dit voor een stomme grap! "Hoe bedoel je, 'of ze mij nog herkent?!?" Ik wil het schreeuwen maar ik houd het rustig.

"Het lijkt dat ze wakker is geworden met Amnesia. Dit is de Engelse term voor geheugen verlies." zegt de dokter die me tegen hield eerder. Oh nee! Dit mag niet gebeuren.

Janne kijkt recht naar mij. Ik zie een lichte twijfeling. Maar niet lang daarna verschijnt er een hele brede grijns op haar gezicht. Meteen als ik haar mooie lach eindelijk weer eens op haar lieve gezicht zie, moet ik spontaan ook lachen.

Ik hoor Janne haar schorre stem zeggen. "Mannen, zouden jullie mij en..." Oh nee. Ze is me echt vergeten. "Luke! Een beetje privacy willen geven?" Ik haal zachtjes opgelucht adem. Ze kent me nog.

De doktoren knikken zachtjes met hun hoofd, en lopen na een paar minuten de kamer uit.

"Janne, oh wat heb ik je gemist! Ik weet niet wat er gebeurde, maar oh wat erg! Ik zou je nooit meer laten gaan." jammer ik uit. Janne kijkt opgelucht. Hoezo opgelucht? Ze ziet me een beetje ongemakkelijk kijken en ze staat op het punt iets te zeggen.

Maar natuurlijk moet op dat moment meneertje Styles binnen komen. "Oh, Janne schatje! Alles goed? Weet je nog wie ik ben?" en zo gaan er nog een paar vragen achter aan. Maar daar besteed ik geen aandacht aan. Het enigste wat ik kan doen is naar Janne kijken.

Ik zie meteen hoe haar gezicht vlug haar kleur verliest. Ze pakt mijn pols zwakjes vast en knijpt er zwak in. Ik ga met mijn oor naar haar mond en ze fluistert "Luke, please haal hem weg. Hij maakt me bang en ik heb geen idee wie hij zou moeten zijn. En waarom noemt hij mij schatje?" Je kan duidelijk horen dat ze een beetje van streek is.

Ik ga weer recht staan en zie Harry mij met een 'wat-moet-je-nou-weer-blik'. "Harry, je kan beter de kamer even verlaten." zeg ik. Harry kijkt naar Janne en meteen ziet hij haar bange expressie op haar gezicht. Loopt hij uit de ziekenhuiskamer waar Janne in ligt.

------
Janne P.O.V.

Is Luke nou een vriend van mij, mijn beste vriend of mijn vriendje?