Ίριδα
<<Γιαγιά>>ακούω μια φωνή να φωνάζει και γυρνάω να δω από που έρχεται.
Τα μάτια μου κολλάνε πάνω της.
Τα σγουρά της μαλλιά πάνε πάνω κάτω από το περπάτημα της, τα μάτια της κοιτάνε γλυκά προς την κυρία Εύα, το χαμόγελο της είναι τόσο μα τόσο όμορφο.
Αφού την αγκαλιάζει, κοιτάει πρώτα την Λήδα και την χαιρετάει.
Γίνομαι ανυπόμονη, πολύ ανυπόμονη.
Νιώθω ζήλια εμένα γιατί δεν με κοιτάει ακόμα.
Περιμένω, περιμένω να με κοιτάξει.
Γυρίζει επιτέλους το βλέμμα της πάνω μου, και νιωθω όλες μου τις αισθήσεις να σωπαίνουν.
Δεν νιώθω, δεν ακούω, δεν μυρίζω, μόνο βλέπω. Βλέπω αυτή τη κοπέλα που μου έχει πάρει το μυαλό.
Κοιτάζω τα μαύρα μάτια της και νιώθω το σκοτάδι να με γεμίζει, να με καίει.
Νιώθω -τι ειρωνία- να με φωτίζει, με όλο τους το μαύρο.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά μου χαμογελάει και της χαμογελάω πίσω. Βλέπω τα μάγουλα της να γίνονται κόκκινα, και κοιτάω κάτω.
<<Κορίτσια μου να σας συστήσω την εγγονή μου την Ναταλία>> ακούγεται η φωνή της κυρίας Εύας και σηκώνω το κεφάλι να την κοιτάξω.
Ναταλία.
Πόσο ταιριαστό όνομα.
Ένα κορίτσι που λάμπει από χαρά.
<<Λήδα χάρηκα>>δίνει το χέρι της.
Παίρνω μια ανάσα γιατί καταλαβαίνω πως πρέπει να μιλήσω.
<<Ίριδα>> λέω χαμογελώντας, και της δίνω το χέρι μου για χειραψία. Η σιγή είναι νεκρική μέχρι που μιλάει η κυρία Εύα ξανά.
<<Ναταλία μου από εδώ τα κορίτσια μας είναι από τη Θεσσαλονίκη, και ήρθαν για διακοπές στο νησί μας>>
<<Χάρηκα πολύ>> απαντάει η Ναταλία και εγώ χαμογελάω.
<<Πώς κι από εδώ εσύ μικρή; Τώρα τελευταία δεν έρχεσαι συχνά, μας έχεις ξεχάσει>>
<<Για να σε δω ήρθα>>
<<Άντε κάτσε να σου φέρω κάτι να φας>> λέει ενώ της κάνει νόημα στην καρέκλα δίπλα μου για να κάτσει.
<<Ρε γιαγιά εδώ κάθονται τα κορίτσια, είναι παρέα. Θα έρθω να->>
<<Τι λες καλέ, κάτσε κάτω >> λέει γρήγορα η Λήδα και με κοιτάει κλείνοντας μου το μάτι.
Ηλίθια, έτσι και σε είδε δεν την γλιτώνεις.
<<Άντε γνωριστείτε εσείς, να πάω εγώ να φέρω κάτι να πιείτε>>λέει η κυρία Εύα, ενώ απομακρύνετε γρήγορα προς τη κουζίνα.
