Λήδα
<<Μαμά μπαμπά>> είναι το πρώτο πράγμα που λέω μόλις βγαίνω από το αεροπλάνο.
Τρέχω κατά πάνω τους και τους αγκαλιάζω. Πρώτη φορά έχω να τους δω τόσες μέρες.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά με αφήνουν και αγκαλιάζουν την Ίριδα δίπλα μου.
Αγαπάω το γεγονός πως την έχουν σαν παιδί τους. Το αξίζει να έχει ανθρώπους που την νοιάζονται και την αγαπούν.
<<Πώς περάσατε;>> μας ρωτάει ο μπαμπάς και αρχίζουμε την αφήγηση μας, την ώρα που περπατάμε προς το αμάξι.
<<Θέλω να μου στείλεις όλες τις φωτογραφίες που βγάλατε>> λέει η μαμά μου ενθουσιασμένη και καθώς μπαίνουμε στο αυτοκίνητο ανοίγω το κινητό μου για να το κάνω εκείνη την ώρα.
<<Κάναμε και δύο φίλους>> προσθέτει η Ίριδα, και αμεσως το χαμόγελο μου πέφτει. Όχι γιατί οι αναμνήσεις είναι κακές αλλά επειδή ακριβώς είναι καλές, και τώρα τελείωσαν.
<<Ναι την Ναταλία και τον Οδυσσέα>> προσθέτω.
<<Για διακοπές ήταν στην Κρήτη κι αυτοί;>> ακούγεται η μαμά μου χαρούμενη.
<<Όχι εκεί μένουν μόνιμα. Η Ναταλία πέρασε στην Αθήνα αλλά ο Οδυσσέας στην Κρήτη>>απαντάει η Ίριδα και μπορώ να διακρίνω αμέσως την αλλαγή στην φωνή της όταν μιλάει για την Ναταλία, όπως και το ύφος της.
Χαμογελάω στην ενθύμηση της χθεσινής μέρας. Κατά την διάρκεια της πτήσης δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Εγώ για τον Οδυσσέα, και η Ίριδα για την Ναταλία.
Μου είπε επίσης με λεπτομέρειες και τι έγινε χθες μεταξύ τους. Χάρηκα τόσο πολύ, και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που θα ξαναβρεθούν, στην Αθήνα.
Μελαγχολώ απότομα. Εγώ δεν θα τον ξαναδώ σύντομα. Ο Οδυσσέας πέρασε στην Κρήτη. Δεν θα χαθούμε, το αισθάνομαι, κάποια στιγμή θα τον ξαναδώ. Πότε όμως;
<<Άντε βρε αγάπη μου φάε. Μισή μου εμεινες>>ακούγετε η φωνή της μαμά μου.
<<Τι μισή ρε μαμά, μια χαρά είμαι>>παραπονιέμαι ενώ τρώω άλλη μια μπουκιά από το πιάτο μου.
<<Και δεν μου λες -μιλαει η μαμά μου, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου έτσι όπως αρχίζει- με την Ναταλία και τον, πως το είπατε το άλλο το παιδί;>>κάνει τάχα πως δεν θυμάται.
<<Οδυσσέα>> απαντάω χαμηλόφωνα χωρίς να την κοιτάω, περιμένοντας να δω τι θα ρωτήσει.
<<Οδυσσέας σωστά. Μιλάτε καθόλου τώρα που γυρίσατε;>>
<<Ρε μαμά έχει τρεις ώρες που γύρισα, ποτέ να μιλήσουμε;>>
