Λήδα
<<Ίριδα προσευχή σου, προσευχή σου να περάσαμε>> ψιθυρίζω, κλείνοντας τα μάτια μου και σφίγγω το χέρι της στο δικό μου.
Νιώθω την Ίριδα να μου χαϊδεύει το χέρι, ενώ με κρατάει, κι αυτό κάπως με καθησυχάζει.
<<Άντε κι αυτό μισή ώρα κάνει>> ακούω τον μπαμπά μου να ψιθυρίζει στη μάνα μου δίπλα, ενώ εκείνη του κάνει νόημα να μη μιλάει, και χαμογελάω μέσα στο άγχος μου.
Δεν ανοίγω τα μάτια μου, τα κρατάω ερμητικά κλειστά, μέχρι που ακούω την τσιριδα της μαμάς μου.
<<Περάσατε, περάσατε και οι δύο στην Αθήνα>> φωνάζει, ενώ δάκρυα τρέχουν στα μάγουλα της, δάκρυα χαράς. Αγκαλιάζω την Ίριδα δίπλα μου ανακουφισμένη και την ακούω να μου ψιθυρίζει - τα καταφέραμε -
Πράγματι τα καταφέραμε.
Σηκώνομαι από τον καναπέ για να αγκαλιάσω τους γονείς μου, και κοιτάω τα μάτια τους στα οποία βλέπω περηφάνεια, και προσπαθώ να μη βάλω τα κλάματα από την ανακούφιση.
Τόσα χρόνια δουλειάς, τόσο άγχος, τόσο διάβασμα. Ευτυχώς που περάσαμε μαζί με την Ίριδα Αθήνα. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμασταν σε διαφορετικές πόλεις.
Βασικά, γενικά δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν είχα την Ίριδα στη ζωή μου.
Είμαστε κολλητές γύρω στα οχτώ με εννιά χρόνια, από το δημοτικό.
Είμαστε οι μόνες που μείναμε, από όλες τις παρέες. Μπορεί να γνωρίζαμε αρκετά άτομα και να κάναμε παρέες, αλλά στο τέλος πάλι οι δύο μας καταλήγαμε. Και πραγματικά δεν με πειράζει καθόλου.
Είναι η αδερφή που δεν έχω. Η μαμά μου την θεωρεί κόρη της, λέει πως έχει τρία παιδιά και όχι δύο.
Οι γονείς μου αγαπάνε την Ίριδα σαν δικό τους παιδί, πράγμα το οποίο οι δικοί της γονείς δεν κάνουν.
Οι γονείς της δεν είναι από τους καλύτερους που υπάρχουν.
Ο πατέρας της ήταν σχεδόν πάντα απών. Δούλευε πάντα πολλές ώρες, αλλά και αυτές που ήταν στο σπίτι, ήταν σαν να μην ήταν. Δεν υπήρξε ποτέ κάποια ουσιαστική συζήτηση μεταξύ τους. Είναι σαν άγνωστοι, δεν ξέρει σχεδόν τίποτα για την ίδια του την κόρη.
Η μητέρα της, κι αυτή δουλεύει πολλές ώρες. Είναι νευρική, και ισχυρογνώμων. Βάζει την Ίριδα να κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού, και την μαλώνει για το παραμικρό. Είναι αυστηρή σε πάρα πολλά πράγματα χωρίς λόγο.
Αλλά τους γονείς μας δεν τους διαλέγουμε, ούτε μπορούμε να κάνουμε κάτι για να τους αλλάξουμε,σωστά;
