Ansızın (Asker Kurgu)

0.5 : Park

Ding Ding ding dong yeni bölüm geldiiiiiii

Satır arası yorumları bekliyorum canolar

açıkçası

Umarım seversiniz.

.
.
.
.

Merdivenlerden indikten sonra binanın kapısında iterek çıktık. Kerim önümüzden koşup koşup sonra geliyormuyuz diye bize bakıyordu.

Abim telefonumun sessizde olmasina çok kızdığı için sesini açmıştım. Yine arıyordu ve ben ne diyeceğimi bilemiyordum.

" Yağuşuklummmmm kişisi arıyor"

B: Oooo aklınıza geldikmi bari

Y: Hep aklımdasın ufaklık

B: Bana ufaklık demeyecektin küstüm sana

Bişey söylemesine fırsat bırakmadan surataina kapattım ve açıkçası onu deli etmek hoşuma gitmiyor değildi.

Telefonuma abimden gelen bildirimlerin ardı arkası kesilmezken sanki daha yeni suratına kapatan ben değilmişim gibi tekrar onu aradım. Açtı,

Y: Salak ödüm koptu dedim ben gelmeden ölüyor

B: Ölüyüm zaten

Y: Ne dedin bitanem

Bana dik dik bakan Göktuğun gözleri ile karşılaşınca abime kaçamak bir cevap verip telefonu kapattım.

Kerim yolun ortasında durmuş bize bakıyordu. Göktuğ ise sabır çeker gibi nefes aldı ve Kerim'i çağırdı.

Kerim gelince " Efendim dayı"

Kerim'i kucagina aldı ve kulağına birşeyler söyleyip kucağından indirdi.

Ayakları yerle temas eden Kerim yanıma yaklaştı ve elimi tutarak beni ileri doğru götürmeye başladı. Biz ilerlerken arkamızdan yavaş ama korumacı adımlarla arkamızdan gelen Göktuğun gözlerinin nedense üstümde gibi hissediyordum.

.
.
.
.

Parka geldiğimizde Kerim'in yanında bende salıncaklara ilerledim. Biraz salladiktan sonra yanında bulunan salıncağa oturdum. Göktuğ ise salıncakların asılı olduğu direklerden birine yaslanmış ve bize bakıyordu.

Kerim'in salıncağı durduktan sonra onu salıncaktan indirdik ve çimlere oturduk. Sırtımı ağaca yasladım ve Kerim'i dizlerime oturttum Göktuğ yakındaki bir markete gittiği için Kerim sanki büyük biri gibi her ne kadar anlamayacak olsa da ona içimi dökecektim.

Kerim kafasını boynuma doğru yasladı ve bana iyice sokuldu, kollarımı iyice bedenine sardım

"Ah be Kerim senin yaşadığın ve yaşayacağın çocukluğu yaşamayı o kadar çok isterdim ki , benimde beni seven bir ailem olsun , benimde beni yok saymak yerine beni sevindiren bir dayım olsun isterdim. Ama hayat herkese adil davranmıyor maalesef. En çok kırıldığımız yerden güçleniriz diye bir söz varya tamamen yalan kırıldığımız yerden güçlenmeyiz kırıldığımız yerden daha da kırılırız, çünkü ben güvenmek istedikçe güvenemiyorum. Sevmek istedikçe sevemiyorum, dışardan herşeye gülen aptalın teki gibi gözüktüğümü bende biliyorum."

Konuşmaya devam etmek istediğim sıra Göktuğ arkamızdan gelerek Kerim'e gülüyordu. "Bu çocuk sana niye bu kadar sardı ben anlamadım. Sana sarılınca kendinden geçiyor biseyler oluyor çocuğa."

Nasıl baktığımı bilmiyorum ama eminimki haddinden fazla soğuk bakıyordum. " Yeğeninizi yemedim Göktuğ Bey ayrıca beni görünce seni unutuyor diye kıskanma. "