"උබ දැන්නම් හරි වෙනස් බන්" මගේ යාලුවන්ව හම්බවෙන සෑම දවසකම පාහේ උන්ගේ කටින් පිටවෙන උදාන වාක්‍ය බවට මෙය පත්වුනේ පහුගිය මාස 3ක 4ක පටන්ය.නමින් ශාක්‍යා දන්තනාරයන වන මට යාලුවන් කියා මහා පිරිසක් සිටියේ නෑත.ළගින්ම ආශ්‍රය කර යාලුවන් පිරිසක් අතරින් හදවතටම වෑදුනු යාලුවන් 4ක් විය.ඒ අතරිනුත් සුදීරා මාගේ ජීවිතයේ අම්මා අප්පච්චි පවා නොදත් බොහෝ දෑ දන්නා ළගම මිතුරිය විය.යාලුවන් හමුවී නැවත නිවසට පැමිණි සෑම දිනකම පාහේ මාද කල්පනා කලේ ඔවුන් ඒ කියන වෙනස ඇත්තද බොරුද යන්නයි.එය ඇත්තක් නම් ඒ වෙනසට හේතුව මොක්ක්ද යන්නයි.
ඒ වෙනසට හේතුව මීට මාස 6,7 කට කලින් company එකට අලුතේන් වැඩට ආපු ඒ කෙල්ලද?
ලස්සන ආකර්ශනිය ඇස් තිබුණු ඈ නමින් තෂ්නි විජේසේකර විය. office එකේ හැමෝම එයාට කතා කලේ "Thashi" කියලා.ඇය කෙරෙහි යම් ආකර්ශනයක් මා තුලද ඇතිවෙමින් පවතින බව මටද වැටහුනේ මාස 2ක 3ක පටන්ය. නමුත් එය කුමක්ද කියා වටහා ගැනීමට නොහැකි විය.දැන් එයා ගැන හිතන එක නතර කරගන්නවත් බැරි තරමට මම එයාට ඇබ්බැහි වෙලාද කියලාත් හිතෙන වාර නෑතුවාම නෙවෙයි.
"සුදී අද මට office එන්න ටිකක් අමාරුයි ඇගට ටිකක් fit නෑ වගේ පොඩ්ඩක් අද වැඩ ටික බලනවාද?" උදේම ආපු සුදීගේ call එක answer කරපු මම ඔලුව අතගාන ගමන්ම කතා කලා.
"හරි බන් ඕකත් කියන්න දෙයක්ද .. මේ උබට ලොකු අමාරුවක් නෑනේද?"
"නෑ නෑ ලොකු අමාරුවක් නෑ.. මේ ටිකේ වැඩ කලා වැඩිනේ එක දිගට ඒක වෙන්න ඈති. දවල් වෙද්දි හරි යයි.."
"ආ හරි එහෙනම් අමාරු නම් කියන්න මන් එන්නම් අපි යන් doctor ගාවට..හරිද?"
"ඕන වෙන එකක් නෑ බන් වැඩ ටික බලාගන්නකෝ මන් තියනවා. bye"
"ok bye.. rest කරපන් එහෙනම්"
මොන දේ වුනණ් ළගින් ඉන්න මේ යාළුවා නිසා මගේ ජිවිතේ කිසි අඩුපාඩුවක් නැති හරි ලේසි ජිවිතයක් වුනා.
හවස 3ට විතර මට ඇහුනා වාහනයක් එන සද්දේ කවුද කියලා බලන්න room එකේ ඉදන් පහලට බැහැගෙන එද්දි දැකපු දෙයින් මගේ ඇස් අදහා ගන්න බැරුව මන් පඩිපෙල මැද එක පාර නතර වුනා. ඒ වෙන කවුරුත් නෙවෙයි Thashi.සුදී එක්ක මාව බලන්න එයා මගේ ගෙදරටම ඇවිල්ලා. මට අදහාගන්න බැරුව ගල් වෙලා වගේ එයා දිහ බලාගෙන හිටියා.
