Sadece Arkadaş/Kerem Aktürkoğlu

*2*

"dışarı çıkalım İrem hadi ya!" dedi Sude, eve yeni gelmiştim ve fazlasıyla yorgundum

"Hiç dışarı çıkmak istemiyorum Sude, başka bir zaman söz dışarı çıkarız" Sude oturduğu yerden kalktı ve mırıldanarak odadan çıktı

Eskiden hobi olarak örgü örmeyi çok severdim, aklıma yaptığım battaniyeler gelince oturduğum yerden kalktım ve odama gittim

Odama girdiğimde etrafı karıştırmaya başladım, mavi bir poşet görmüştüm, içini kontrol etmek için Baktığımda eski albümler vardı

Poşeti aldım ve yatağımın üstüne oturdum, albümlerde ki fotoğrafları teker teker incelemeye başladığımda bütün küçüklük fotoğraflarım buradaydı

Fakat bir tane fotoğrafa takılmıştı gözüm, çocukluk aşkım ile yan yana duruyordum ve birbirimize bakıyorduk

Komidinin üzerinde duran telefonumu bir hışımla aldım ve annemi görüntülü aramaya başladım, saniyesinde açmıştı

"Alo, nasılsın kızım?" Samimi gülümsememi yüzüme yerleştirdim

"İyiyim anne, şey için aramıştım" annem bir anda kaşlarını çattı

"Ne için aramıştın?" elimdeki fotoğrafı gösterip konuşmaya başladım

"Bu fotoğraf niye aile albümünün içersinde?" annem sesli bir şekilde gülmeye başladığında şaşkınca onu izliyordum

"Küçükken her saniye bu çocuktan bahsederdin İrem, ben de anı olarak kalsın diye oraya koyuverdim, istersen atabilirsin," dedi "başka bir şey yoksa kapatıyorum"

"Görüşürüz anne" telefonu kapattım ve yatağın üzerine bıraktım

Fotoğraf'a bakmaya devam ettim, fotoğrafta baktığım çocuk hafif Sarı saçlı, kahve gözlü bir çocuktu

*

Kameralar karşısına geçmiştim ve Ziyech'in yanında duruyordum

"Başlayabiliriz" dedi mikrofonu tutan kişi, Ziyech bana gülümsedi ve sonrasında konuşmaya başladı, söylediği şeyleri harfiyen çevirmiştim

Nihayet röportaj bitince Ziyech ile beraber konuşmaya başlamıştık

"Şu röportajlar çok sıkıcı"
(Farsça konuştuklarını hayal edin)

"Hiç röportaj vermedim, o yüzden nasıl bir duygu bilmiyorum" diyerek güldüm, Ziyech'de aynı şekilde gülmüştü

"Aç mısın? Bir yerlere gidip yemek yiyelim. İstersen tabii"

"Olur"

"O zaman sen beni burada bekle, soyunma odasına gidip geleceğim"

Bir kaç dakika sonra Ziyech'in yanından uzaklaşıp bir köşede oturup beklemeye başladım

"İrem"

Keremin sesini duyunca kafamı Kerem'e çevirdim, konuşmama fırsat vermeden tekrardan konuşmaya başladı

"kimi bekliyorsun burada?"

"Ziyech'i bekliyorum" dedim ve gülümsedim

"Bir yere mi gideceksiniz?" sorgular gibi bana bakıyordu

"Evet. Beraber yemek yiyeceğiz" Kerem kafasını salladı, tam gidecekken dönüp tekrardan bana baktı

"İrem bana çok tanıdık geliyorsun," söylediği şey ile birlikte kaşlarımı çattım "neyse görüşmek üzere"

"Görüşürüz" Kerem gülümseyip yanımdan uzaklaştı, derince bir nefes aldım, bana doğru gelen Ziyech'i görünce ayağa kalktım

*

Bir mekana gelip oturmuştuk ve birşeyler sipariş etmiştik

"Yeni işinden memnun musun?" Ziyech'in sorusuyla gülümsedim

"Çok memnunum"

"Peki benden memnun musun?" Şaşkınca Ziyech'e baktım, bakışları bakışları üzerimdeydi

"Tabii ki memnunum" deyip tekrardan gülümsedim

Ziyech gözlerini benden çekip kapıya doğru baktı ve gülümsedi, sonra tekrardan gözleri bana döndü, bende baktığı yöne doğru baktım, Kerem ve Barış bize doğru geliyorlardı

"Sizin burada ne işiniz var?"
(Burada da ingilizce konuşuyorlar)

"Asıl senin burada ne işin var?" dedi Barış Ziyech'e bakarak, sonrasında gözleri bana döndü "naber İrem?"

"İyi sen?" diyerek kısa bir cevap verdim, arkasında duran Kerem ile göz göze gelmiştim

Bölümü yazdım da hiç güzel olmadı gibi ya, siz ne düşünüyorsunuz?

Bence İrem'in çocukluk aşkı kim şimdiden anlaşılmıştır ya🥲