Sadece Arkadaş/Kerem Aktürkoğlu

*19*

Takımlar sahaya çıkmıştı, Kerem antrenman yaparken beni görmemişti ama istiklal Marşı okunduktan hemen sonra göz göze gelmiştik, o an bayılacaktım resmen

Kazanmamız için dua ediyordum, eğer kazanamazsak bizim için çok kötü olacaktı

"eğer gerçekten hâlâ seviyorsan geç değil İrem" gözlerimi Sudeye çevirdim, ne saçmalıyordu bu kız?

"Ne demeye çalışıyorsun?"

"Sadece bakışlarından bahsediyorum" dedi, maç başlamıştı

19 dakika sonra Kerem Demirbay'ın golü ile öne geçmiştik

*

Maç bittiğinde rahat bir nefes aldım ve yanımda oturan Sudeye döndüm

"şaka maka bitti ve kazandık" dedim Sudeye, skor 2-2 olduğunda ümidi kesmiştik fakat son dakikalarda İcardinin golü ile öne geçmiştik

Herkes çok sevinçliydi, maç bittikten sonra hemen stadyumdan atmıştım kendimi

"siz İrem Karakaya mısınız?" diye sordu maçtan yeni çıkan biri, ne olduğunu anlamamış bir şekilde konuştum

"evet benimde, tanışıyor muyuz?" karşımdaki adam gülümsedi

"hayır tanışmıyoruz, siz Keremin sevgilisi olmalısınız, bir fotoğraf çekilebilir miyiz?" karşımda duran adama göz devirdim

"ben Kerem ile sevgili falan değilim, ayrıldık biz beyefendi bu kadar, fotoğraf falan da çekilemezsiniz!" adam şaşkınca bana baktı, hiçbir şey demeden oradan Sude ile uzaklaşmıştım

İnsanlar gerçekten sinirimi bozuyordu, fazlasıyla hemde

Eve vardığımızda kendimi direk koltuğa atmıştım, annem ile babam televizyon izliyordu

"Haberler çıkmış yine" dedi babam soğuk sesiyle, babam benim kadar çıkan haberlerden rahatsızdı, gözlerim Sudeyi bulunca oda beni izliyordu

"Baba ben-"

"Babası yok İrem, hastaneye ilk o çocukla geldiğinde anlamalıydım!" diye bağırdı babam, Sude oturduğu yerden biraz daha doğruldu ve konuşmaya başladı

"Abi ben zorladım İrem'i, yoksa biz gelmeyecektik" dedi ve bana tekrardan baktı, babam yerinden kalktı ve odadan çıktı

"Kızım sen takma babanı, haberleri okuyunca sinirlendi sadece" diye söze girdi annem, ardından ayağa kalkıp oda odadan çıktı, büyük ihtimalle babam ile konuşmaya gitmişti

"Özür dilerim İrem, böyle olacağını tahmin etmemiştim" gözlerim Sudeye kaydı, gözlerim dolmuştu ve ağlamak üzereydim

"Senin suçun yok" dedim ağlamaklı sesimle, Kerem yüzünden babamla aram bozulmuştu, şuan Keremi bir şekilde bulup, boğmak hatta öldürmek istiyordum, Kerem hayatıma girdiğinden beri hiçbir şey yolunda gitmiyordu, sinirle telefonumu alıp evden çıktım, üzerime hiçbir şey almamıştım ve öylece aşağı inmiştim, Telefonumdan Keremi aradım

"Efendim İrem" diyerek açmıştı telefonu, sinirle soludum ve konuşmaya başladım

"Buluşmamız gerek" dedim hemen, Keremin şaşırmış olduğunu görmesem de anlamıştım

"Nereden alayım seni?"

"Konum atıyorum" deyip telefonu yüzüne kapattım

Birkaç dakika sonra Kerem gelmişti, arabasına bindiğimde yüzüne bile bakmadan dışarıyı izliyordum

"Bişey söyleyecek misin yoksa burada böyle oturacak mıyız İrem?" dediğinde bütün düşüncelerimi bir kenara atıp gözlerimi Kerem'e çevirdim

"Keşke hiç hayatıma girmeseydin," dedim "senin yüzünden babamla bile aram bozuldu be, inanabiliyor musun babamla bile!" Gözlerim fazlasıyla dolmuş hatta bir damla yaş süzülmüştü gözlerimden

"Özür dilerim"

"Özür dileme," dedim ve gözlerimi ondan çekip dışarıyı izlemeye başladım "bana yardım et" Kerem kaşlarını çatmış beni izliyordu

"Ne yardımı?" Gözlerimi tekrardan Kerem'e çevirdim

"Instagram üzerinden beraber bir açıklama yapacağız ve her şeyi açıklayacağız, aramızda bişey olmadığını söyleyeceğiz" Kerem Koca bir iç çekti

"Ben seni hâlâ seviyorum İrem"

"Ben seni sevmiyorum Kerem, tesislere mutlu mutlu geldiğim günü zehir ettin sen bana" Kerem başını eğdi ve eliyle oynamaya başladı

"Yaptığım şeyin farkındayım ve çok pişmanım, affet beni lütfen"

"Ben seni buraya affetmeye çağırmadım, açıklama yapalım ve yollarımız sonsuza kadar ayrılsın diye çağırdım," deyip arabadan indim ve arabanın kapısını kapatmadan önce "iyi geceler" dedim

Eve girmek için yürüdüğümde Keremin sesiyle durdum

"İrem!" Gözlerimi Kerem'e çevirdim

"Ne istiyorsun yine?" Kerem yanıma geldi ve gözlerimin içine baktı, bakışları beni heyecanlandırsa da hiçbir şekilde geri adım atmadım

"Bak o gün her şey çok ters gelişti, anne ve babam ile tartışmıştım, aynı zamanda sosyal medyada herkes üstüme gelmeye başlayınca ve haberlerimiz çıktığında sana sinirlendim" Kerem'e hâlâ aşıktım, barışmamak için kendimi zor tutuyordum, içimden boynuna atlamak geliyordu ama bunu yapamazdım

"Yarın tekrardan Almanyaya dönüyorum Kerem, barışsak bile bir işe yaramaz artık, görüşmek üzere" arkamı dönüp uzaklaştım ve eve girdim, apartmandan içeri girdiğimde daha fazla dayanamadan ağlamaya başladım, nasıl hissedeceğimi bile bilmiyordum

Üzerimde bir yük vardı ve bu yük asla üzerimden kalkmayacak gibiydi, ne yapacağımı bilmiyordum, nasıl kararlar vereceğimi bilmiyordum...

&

Size küçük spoiler vereyim ki sinirleriniz yatışsın azıcık

İrem ve Sude, Kerem yüzünden Almanyaya geri dönemeyecek

Çok küçük spoi gerçekten ya JWNXNSBXNWJBDJWBX

Gece uyumazsam eğer bölüm yazmaya çalışırım