Ben göğsüne sığınmış hüngür hüngür ağlarken o ise tüm vücudumu sarmıştı. Beni kendinden ayırıp yüzüme baktı ve içeri girip kapıyı yeniden kilitledi. Yeniden sırtını kapıya yaslarken beni de yanına çekti. Kucağına yan bir şekilde oturup yüzümü boynuna sakladım ve kollarımı kaldırıp boynuna da aynı zamanda sıkıca sarıldım. Birine sarılmaya, sığınmaya ne kadar ihtiyacım olduğunu şimdi anlıyordum.
İnsan birisinden destek istemediğinde hiç kimseye ihtiyacı yok sanıyordu ama benim ona çok ihtyacım varmış. Günlerdir belki de ayağa kalkamama sebebim oydu.
"Özür dilerim." Dedim çatallı sesimle.
"Dileme." Dedi fısıltıyla ve saçlarımı koklayarak öptü.
Yüzümü boynundan ayırıp gözlerime baktı ve sessizce yaşlarımı sildi. Hep yaptığı gibi.
"İstediğin kadar ağla, tamam mı?" Yanağıma bir öpücük kondurdu.
"Çünkü, bu ağlamana izin verdiğim son an."
......
Tüm sıralarını, pencerelerini paramparça ettiğim odada, kucağında kaç saat oturdum hatırlamıyorum ama en son omzunda öylece uyuyakaldığımı hatırlıyordum. Gözlerimi araladığımdaysa onun yatağındaydım. Yastığından gelen kokusu bana güvende olduğumu hatırlatırken yavaşca doğruldum. Anlamsızca etrafa bakarken odanın kapısı açıldı ve Kaan içeri girdi.
Yavaş adımlarla gelip yatağa oturdu ve saçlarımı okşamaya başladı. Mızmızlanıp beline sarılırken sıkıca sardı beni ve kucağına alarak aşağı indirmeye başladı.
Sesimi çıkarmadan beni indirmesine izin verirken çenemi omzuna yasladım ve gözlerimi kapattım. Onu bu kadar özleyeceğimi asla düşünmemiştim. Onu üzmekten vaz geçersem rahatlarım diye düşünmüştüm ama asla öyle olmamıştı. O benim yaşam sebebimmiş. Hayattaki tek ailem oydu artık.
"Bebeğim benim." Boynuma oradan da yanağıma bir öpücük kondurduktan sonra beni yemek masasına oturtmuştu.
Önümde dizilmiş beş altı farklı çeşitte olan sevdiğim yemeklere bakarken ağzım aralanmıştı. Bunca şeyi ne zaman yapmıştı?
"Erimişsin resmen, bakamıyorum yüzüne." Durgun ses tonu suçluluk duygusuyla yanıp tutuşmama sebep olurken derin bir iç çekti.
Karşımda oturduğu sandalyeden kalkıp yanıma geldi ve ellerimi tuttu sıkıca. Evimdeymiş gibi hiss ederken, uzun zamandır böyle huzurlu olmadığımı fark ettim. Mutlu değildim, olmayacaktımda. Ama bu çocuk inanmadığım her şeye inanmamı sağlıyordu. Bana yeniden hayat veriyor, nefesimi kesmekle beraber nefes oluyordu bana.
"Bir daha asla beni yalnız bırakma. Ben, buna dayanamayacağımı anladım."
"Asıl ben anladım. Ben...seni kendimden uzaklaştırırsam en azından seni üzmediğim için mutlu olacağımı sanmıştım. Ama olmadım." Ellerimizde olan bakışlarımı gözlerine çevirdim ve ekledim.
"Herşeyim olmuşsun."
Uzunca gözlerime baktıktan sonra sıkıca sarıldı bana. Ona güzel bir şeyler söylediğimde hep böyle yapıyordu. Ya konuyu değişiyor ya da hiç bir şey demeden sarılıyordu. Neden böyle yaptığını anlayamıyordum. Ona olan sevgime inanmıyor muydu yoksa?
Kendi kafamda kurduğumu anlayıp ondan ayrıldım ve yemek yemeye koyulduk.
....
Mutluluk, bir çok şeyle bulunabilirdi. Bir arabayla, bir evle ya da parayla. Bazıları sevilmekte, bazıları sevmekte görüyordu mutluluğu. Mutluluk bunlar değildi aslında. O hep kalbimizin bir yerlerinde, derinlerde saklıydı. Onu çıkarmamız lazımdı ve bunu sadece biz yapabilirdik. Biliyorum, söyleyince epey garip geliyor ama gerçek buydu. Mutluluk etrafta değil, içimizdedir.
Koltuğa uzanmış sevgilimin üzerine öylece yatmışken televiziyonda dönen filme odaklanmaya çalışıyordum ama mümkün değildi. Aklım o kadar bulanıktı ki bir türlü kafamı toparlayıp izleyemiyordum. Kaan'ın da benden farkı yok gibi duruyordu. Ne düşünüyordu bilmiyordum ama kafasını epey meşgul ediyormuş gibi görünüyordu. Elini saçlarıma atıp okşamaya başladığında başımı boynuna gömdüm ve gözlerimi sıkıca kapatıp uyumayı denedim. Ama çalan kapıyla gözlerimi açtım irkilerek.
"Korkma," dedi yumuşak sesiyle.
İkimizde anlamaz gözlerle bir birimizin yüzüne bakıyorduk çünkü kimseyi beklemiyorduk.
Kaan kalkıp kapıyı açmaya gittiğinde ben de arkasından gittim. Kapıyı açtığında şaşkınlıktan ağzı aralandı ve "Anne, baba?" Dedi yüzleri bir birinin aynısı olan adama ve kadına doğru.
Ben ise şaşkınlıktan ve utançtan kızarmaya başladığımı biliyordum.
Okunmalarımız baya düştü ya eskisi kadar okubmuyor artık kitap. Çokta umrumda değil ama ünlü değil miyim artık?😭
