KARAMANOĞULLARI//aile klasiği//

💞0.3💞

Mrb cnm?

Nasılsın?

UAHAUAJAIZJAOZJAYAUS

BEN MÜKEMMELLİM. (BOK GİBİYİM)

her neyse biz bölümümüze geçelim.

Zaten oy atmıştır çoktan benim bebeklerim. 😻😻

Şöyle buyrun.

⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️

''Asel..''çokta uzaktan gelmeyen mırıldanışla hemen uyanmıştım. Yanımda biri yatıyordu. Abimdi galiba. ''Abi..''dedim ve mırıldanarak abime sokuldum. Abim bu kadar kaslı mıydı? Vay be tosunum benim.
Ayrıca abim ne zamandan beri kasılıyordu. ALLAH KAHRETMESİN BU ABİM DEĞİL Kİ. Aslan'dı bu. Offf. Abim gelmişti aklıma tabii ilk.

Bu durumu kurtarmam gerekiyordu. Aslan rahatsız olduğu için mi kasılmıştı? Tabii rahatsız olurdu. Adama sarılmıştım sıkı sıkı ve hala da sarılıyordum. Yavaş yavaş gözlerimi açtım ve kafamı kaldırarak Aslan'a baktım. O zaten donakalmış bir şekilde bana bakıyordu. ''Özür dilerim seni abim sandım.''diye mırıldandım. Sanki bu adam abim değilmiş gibi. Cidden buda benim abimdi niye özür dilemiştim ki şimdi. Offff. Aslan sonunda konuştu. ''Ben abin değil miyim?''diye sorunca bok gibi kalmıştım. Haklıydı ama benim daha haklı bir duruma gelmem gerekiyordu hemen.

''Evet abimsin.. ama seninle herşey daha çok yeni. Dünde abim aynı bu şekilde uyandırdığı için o sandım. Hemen adapte olamam ki zaten buraya ve size.'' Diyerek kendi kendimi haklı çıkarttım. Haklıydım be. O da fark etmişti sanırım haklı olduğumu ve afalladı. Sonra ise kafa sallayarak devam etti. ''Evet doğru. Bir anda abi diyince kal geldi sadece. Alışık değilim.''diyince ona bakakaldım. Nasıl yani abi demiyorlar mıydı buna. Bu düşünceyi ona da sordum. ''Abi demiyorlar mı sana?''dedim ve merakla yüzüne bakarak cevap bekledim.

O ise durgunlaşmıştı. ''Hayır diyorlar. Yani sadece o kız demezdi. Görmezden gelirdi. Beni ve abimi. Zaten bizden çekinirdi. Efnan'dan korkardı az çok ama yine de aklında nasıl bir entrika varsa onu yapmaktan çekinmezdi. Gücü ve entrikaları sadece Yiğit,Efe ve Mete'ye karşıydı.''diyerek sustu ve bana bakmaya devam etti. Galiba Efe ile Yiğit bana karşı bu yüzden umursamaz ve gereksiz yere sinirliydi. Umrumda mı? Hayır.

Aslan'a bakarken konuşmaya başladım. ''Ben abi derim tabii ki ama zamanla. Hemen alışamam ki hiç birinize. Ayrıca Yiğit ve Efe umrumda bile değil o kızın onlara karşı olan tutumunun sorumlusu ben değilim. Acısını benden çıkartmalarınıda çok çocukca. Biraz olgun davranabilirlerdi bence bu durumda."diyerek bilmiş bilmiş konuştum.
Aslan ve odaya ne ara geldiğini görmediğim Mete ile Efnan bana gülmüşlerdi. Sanırım konuşmam ve söylediklerim hoşlarına gitmişti. Giderdi tabii ben söylemiştim.

Onlarla birlikte bende güldüm ve sonra hala sarılı bir şekilde olduğum Aslan'dan ayrılarak Efnan'lara döndüm. ''Siz ne ara geldiniz?''diyerek sordum. Sorumu Mete cevapladı. ''Gelmese miydik?''diye soruma soru ile karşılık verince ne diyeceğimi bilemedim. Bu oda Aslan'ındı yani gelebilirlerdi. Abisiydi sonuçta. Aslan'a döndüm. Sonra ise Mete'ye. ''Yok. Gelebilirsin. Abinin odası sonuçta. Dimi Aslan?''diyerek Aslan'ın omzuna elimi koyup yüzüne baktım. Meteler bana tekrar gülerken Aslan'da güldü. Ne dedim ki yine acaba. Aslanın bir anda yüzümü kavrayıp ağzımı balık gibi büzmesiyle kaşlarım çatıldı.

Eline vurdum bir tane. ''Ne oldu be birden?''diyerek sordum. Ama onun hoşuna gitmişti bu halim. Galiba Mete'ninde. Çünkü gülüyorlardı. Aslan ağzımı oynatmaya devam ederken,''ya kızım senin şu ağzını,yüzünü,o küçük burnunu,şu minnak ama uzun tırnaklı ellerini,bu kibarlığı yerim yerim!''diyerek beni yerden yere vura vura övmesiyle kahkaha attım. Sonra ise hala beni tutan ellerini çektim üzerimden. Aklıma geçen hafta yaptırdığım protez tırnaklarım gelince yanımıza iyice yaklaşan Mete ve Efnan'a döndüm heyecanla. ''Bakın ama çok güzel değiller mi?'' Diyerek sordum.
Vallahi çok güzellerdi.