Project BFF

Hoofdstuk 18~Horen is genoeg om te weten wat je voelt.

A/N: We hebben geen idee hoe het is om in coma te zijn dus...beter kan niet. Hehehehe, en...dit is een VERHAAL het is FICTIE ik mag doen wat ik wil ermee.

Sascha
3 maanden later

Het is donker. Ik hoor, maar zie nauwlijks.

Maar horen is genoeg.

Horen is genoeg om te weten wat je voelt.

Iemand pakt mijn hand, het voelt warm aan. Het is een fijn gevoel of warmte te voelen na zo een lange tijd.

"Sascha?" Zegt een bekenelde mannelijke stem. Het is mijn vader,een vreselijke man als je het mij vraagt.

"Ik...ik heb gehoord dat als je in een coma bent nog kan horen, en ik ben je nog een verontschuldiging schuldig." Zei mijn vader droevig, ik weet niet waarom hij zo verdrietig is.

Hij geeft niet om mij, had hij ook nooit gedaan.

"Het spijt me zo erg, ik heb je leven verpest! Al die gevechten met je moeder...ik hield van haar. Ze was een fantastische vrouw!"

Op dat punt stopte met ademen, hij zei was...bedoelde hij dat ze niet fantastisch meer is? Of is ze...nee...

Of toch wel?

Ik wou hem vragen wat hij bedoelt, maar ik kan niet bewegen.

Hij snikte en ging toen verder. "Je-je bent al 3 maanden in een coma en...ik mis je zo erg!"

"Ze is weg Sascha." Zei mijn vader huilend. "Ze komt nooit meer terug."

Toen wist ik wat hij bedoelde en voelde meteen verdriet. Een traan verliet mijn oog, die al snel werden opgevolgd door anderen.

Hij snikte en ik hoorde dat hij niet meer huilde.

"Het spijt me Sascha." Zei hij en ik hoorde voetstappen weglopen,een deur ging open...en toen weer dicht.

Ik was alweer alleen.

***

Het was een lange tijd stil, ik weet niet hoe lang, maar het was lang.

Dit is dus hoe het voel, je kunt niet bewegen, niet praten, niks...

Ik kon alleen denken,maar daar had ik niets aan.

Verdriet overvloedde me toen ik dacht aan mijn moeder die volgensmijn vader overleden was.

Ik probeer me te herinneren wat er gebeurt was, maar niks gebeurt.

Dan gaat de deur open en iemand pakt mijn hand.

"We gaan trouwen." Zegt een mannelijke stem die van mijn vader is.

Wat? Wat bedoelt hij daarmee?

Hij zei nog wat, heel veel eigenlijk, maar ik kon hem niet verstaan. Ik kon niks horen.

"Het spijt me Sascha,ik hou van haar. Vaarwel, ik hoop dat je beter word." Zegt hij en ik hoor een deur open en dan weer dicht.

Ik hou van haar? Wat moet dat nou weer betekenen?

****

Er kwam een hele tijd niemand op bezoek, ik wist van niks en ik was alleen.

Mijn moeder is dood, maar ik kan niet eens normaal huilen, mijn vader gaat met iemand anders trouwen, maar ik kan niet eens normaal boos worden.

Ik voel me hopeloos, wat moet ik doen?

Wat moet ik doen? Die vraag stel ik over en overnieuw aan mezelf.