Project BFF

Hoofdstuk 17~Geen Commentaar...

Cindy

Ik heb niks te zeggen.

Niks.

Wat ik deze 4 dagen heb meegemaakt...ik heb geen commentaar.

Helemaal niks.

Dit is erger dan de keer dat ik Josh Coopers kaak heb gebroken en van school werd gestuurd,alleen werd ik niet van school afgestuurd wat ik nogsteeds heel vreemd vind...

Ik wil alles zeggen maar dan ook weer niets, maar het is tijd dat ik vertel wat er precies gebeurd is.

-Flash Back-

Ik,Katy en Sascha hoorden sirenes, natuurlijk renden we weg. Alleen waren we te laat.

De politie pakte ons op en voor we het wisten waren we in de politie bureau.

"Het is niet zo erg." Zei Katy en kauwde relaxt op haar kauwgom.

"Niet zo erg?!" Zei ik en werd woedend. "We krijgen hier een strafblad voor! Ik heb nog een hele leven en dit-!"

Stephanie zette haar vinger op mijn lippen en gebaarde dat ik stil moest zijn toen een politie man kwam aanlopen.

"Jullie hebben geluk." Zei de blonde man. "Geen strafblad en ook geen boete. Het enige probleem dat jullie nu nog hebben zijn jullie kwade ouders die buiten te wachten staan." Grijnste hij.

We stonden haastig op en ik stond het eerste buiten. "Ik ben allergisch voor politie." Legde ik uit toen de twee meiden me geïrriteerd aan keken.

"Het is niks Cindy-" Zei Stephanie maar werd onderbroken toen mijn moeder naar me toe rende en me een knuffel gaf.

"Oh lieverd het spijt me zo erg." Zei ze en kreeg tranen in haar ogen.

"Ik weet het! Mam mijn leven is verpest, mijn toekomst...ik...ik..." Zei ik en moest huilen.

Tranen vielen van mijn ogen toen mijn ouders mijn zus teleurgesteld aankeken (niet dat het haar boeide.)

Mijn moeder zuchte en schudde haar hoofd hevig. "Nee! Ik bedoel- ik heb liever niet dat je nog een keer gaat maar...wacht...heb je het niet gehoord?" Vroeg mijn moeder en haar mond viel open.

"Mam? Wat is er?" Vroeg ik en had geen idee wat er aan de hand was buiten het feit dat ik net naar de politie gestuurd was.

"Je vriendin..."

"Sascha?! Wat is er met Sascha?!"
Vanaf dat moment bleek alles slow motion te gaan. Ik had geen idee wat er aan de hand was en na een lange tijd wist ik weer hoe het voelde.

Het gevoel wanneer niemand je iets wilt vertellen, wanneer je niets weet!

Ik besloot jaren geleden dat ik nooit meer zo zou willen voelen,maar het blijkt onvoorkoombaar te zijn.

Wat is het punt van niets weten als iemand erover wil praten? Waarom zou het je intresseren als je het toch niet weet? Dat...dat is een vraag die ik mezelf voor een lange tijd heb gesteld.

Het probleem is dat wanneer ik erachter kwam, besloot ik dat ik het toch niet wou weten. Dat het beter zou zijn als ik daar niets vanaf wist.

Ik pakte mijn telefoon en belde haar, gelukkig werd er gelijk opgenomen.

"Heyy." Zei ze.

"Sascha?" Vroeg ik ongerust.

"Dit is mijn voicemail! Ik bel je wel terug als ik zie dat je gebeld hebt!"