Project BFF

Hoofdstuk 19~Een Nieuwe Familie?

Sascha

Soms vraag ik me af waarom deze shit altijd bij mij gebeurt.

Gewoon altijd, ik wil niet egoïstisch zijn want er zijn mensen met veel ergere levens situatie's en hier zit ik te zeuren als een kleine baby.

Nou voordat je gemeen begint te doen wil ik een paar dingen zeggen om duidelijk te maken wat ik de laatste paar weken heb meegemaakt.

Ik word wakker uit een koma, kom erachter dat mijn moeder dood is,mijn vader gaat met iemand anders trouwen en ik zit vast in een ziekenhuis.

Mijn moeder is dood, toen ik het hoorde huilde ik voor dagen. Elke dag.

Ze komt niet meer terug, dat weet ik.

Het ergste deel is is het feit dat mijn vader met een andere vrouw gaat trouwen.

Hij wil mijn goedkeuring maar die ga ik hem nooit geven. Nooit.

Het is niet alsof hij niet met Madelynn gaat trouwen als hij mijn goedkeuring niet heeft.

Ik kan niet zeggen dat ik haar haat, ik heb met haar gepraat. Ze beweert dat ze niet wist dat hij getrouwd was.

Eerlijk gezegd heb ik geen reden om haar te haten, het is niet alsof ze de plek van mijn moeder in neemt en mijn vader opeens dood gaat.

Ik zuchtte en keek om me heen. Er waren heel veel bloemen en beterschaps kaarten.

Teminste heb ik niet twee stief zussen die me als een slaaf behandelen en bitchy tegen me zijn.

Daar kan ik teminste blij-

Mijn gedachten worden afgebroken wanneer Madelynn opeens binnenkomt lopen met twee meisjes achter zich.

De meisjes zagen er heel...hmm, hoe kan je dat op de beste manier zeggen?

Laten we maar zeggen dat ze er heel erg...Nina uit zagen.

Fijn, dat is net wat ik kan gebruiken. Meer bitches.

Cindy is nogsteeds niet langs gekomen. Alleen 'familie' mocht komem.

Het is niet alsof Madelynn familie is.

"Hey." Zeiden de twee meisjes en Madelynn lachte breed, met een trots gezicht keek ze naar de jongere meisjes naast haar.

Ik vraag me af hoe oud Madelynn is...even sirieus. Ze is sowieso 10 of 15 jaar jonger dan mijn vader wat vreselijk is.

Je zou denken dat ik de hele tijd ziu huilen en overdreven hard zou schrewen uit pijn.

Nee, gewoon niet. Ik heb veel redenen om te huilen en verdrietig te zijn, en ik ben ook verdrietig. Alleen laat ik het niet zien, maar dat betekent niet dat ik minder verdriet heb.

Maarja, soms realiseren mensen niet dat mensen zoals mij hun verdriet en woede in zich houden. Diep verstopt...

Zo is het gewoon.

"Sascha, ik denk dat je even met deze twee hele speciale meiden hier wilt praten. Ze zijn heel lief." Zei Madelynn en liep de ker uit.

"Hey." Zei ik tegen ze. "De naam is Sascha."

"Ella." Zei een meisje met bruin haar. "En dit is Lia." En wees naar de meisje met zwart haar.

"Wie zijn jullie." Zei ik, alleen klonk het niet als een vraag. Meer een bevel.

"Je nieuwe zussen." Zei Lia, ze stopte even met praten en keek naar de vasen met bloemen die om me heen zaten. "Gecondoleerd."

"Dankjewel." Zei ik, alleen uit beleefdheid natuurlijk.