Asmin

16.

|.

Asmin'den ;

Ne kadar zaman geçti bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda bembeyaz bir ışıkla karşılaştım. Öldüm mü diye düşünürken etrafıma doluşan ailem ve yeni ailem olacak kişiler sardı.

Annem ağlamaktan şişmiş gözlerle "Asminim iyi misin kızım?" dedi.

Nolmuştu ki bana?

O an aklıma dolan görüntülerle karın bölgemde keskin bir acı hissettim.

Refleks olarak elimi acıyan bölgeye götürdüm.

Kekeleyerek "B-Boran gelmişti yanıma. Şirketin önündeydim. Arkamı döndüğümde siyahlar içinde bana silah doğrultan biri vardı. Gerisini hatırlamıyorum." dedim.

Gözlerim etrafta Mahiri aradı. En arkada bana doğru bakıyordu. Gözlerinde suçluluk duygusu görmemle bakışlarını kaçırması bir oldu.

Babam yanıma eğilerek saçlarımı okşadı." Biliyoruz güzel kızım. Sen kendini yorma yat dinlen. Biz hep kapının önündeyiz. Seslenmen yeter." dedi.

Bu laflarına zor da olsa gülümsemeyi başardım.

İçimde hala bir korku vardı.

Bakışlarım tekrar mahire döndüğünde ağzını açtı. Bir şey söyleyecek gibiydi.

" Düğünü erkene aldık. Yaran iyileşir iyileşmez olacak. Böylesi herkes için daha iyi. Kimsenin zarar görmesini istemiyorum." dedi.

Neden bu kadar duygusuz durduğunu anlayamıyordum. Kaan ismini duyduğundan beri sevdiğim adam gitmiş başka biri gelmiş gibiydi.

Başımla onayladıktan sonra herkes kendi aralarında konuşurken ben mahire bakıyordum. O da ona baktığımı biliyormuş gibi gözlerini benden başka her yerde gezdiriyordu.

Daha sonra hakan abimin "Asmini daha fazla yormayalım. Dinlensin." diyerek herkesi odadan çıkarıyordu.

En arkadan Mahir giderken seslendim.

"Sen kal."

Kısa bir duraksama yaşadıktan sonra bana dönerek arkasındaki kapıyı kapattı. Hızlı adımlarla yanıma gelerek karşımdaki sandalyeye oturdu.

Bakışları yerdeyken ismini seslenmemle bana döndü.

"Mahir?"

"Efendim?"

"Neler oluyor? Anlat bana."

"Asmin şu an iyi değilsin. Bunları sonra konuşuruz." diyerek ayaklandı.

"Mahir?" bu sefer sesim daha çaresiz çıkmıştı.

Başı yerdeyken devm ettim.

"Anlat bana lütfen." dediğimde geri yerine oturdu. Bu anlatacak demekti.

En başından başlayarak her şeyi anlattı. Kaanın kim olduğunu, boranı, beni koruyamadığını bu yüzden evlilik tarihini erkene aldığını, sürekli yanında olursam bana kimsenin zarar vermeyeceğini.

Onu can kulağıyla dinledikten sonra

"Aranızda ne geçti de kaan sana düşman oldu?"diye sordum.

" Bunu anlatırsam bana olan güvenin yıkılabilir. "

" Dinlemek istiyorum Mahir. Aramızda gizli saklı kalmasın. "dediğimde anlatmaya başladı.

" Kaanla çok yakın arkadaştık. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. Sonra Kaan bir kıza aşık oldu. Ona yakın olmak için elinden geleni yaptı. Bir süre konuştular da. "

Derin bir nefes alarak yeniden konuştu.

" Bir gün kız beni aradı. Bende Kaan ile ilgili bişey söyleyecek sandım. Bir sokakta buluşmak istedi. Arabayla gittim yanına. Yanıma bindi. Kız sarhoştu. Bana sarılmaya öpmeye çalıştı. İstemedim geri çekildim. Sonra bana bağırmaya başladı. Sırf bana yakın olmak için Kaanla konuştuğunu, onu değil beni sevdiğini falan söyledi. Bu dediklerinden sonra onu arabadan indirerek kaldığım eve geri geldim. Kaanla aynı evde kalıyorduk. Ona anlattım dinlemedi beni. Yalan söylemekle suçladı. Akşam kızın ölüm haberi geldi. Ben bıraktıktan sonra araba çarpmış. O günden sonra da hep beni suçladı. Bana zarar verecek şeyler yapmaya çalıştı. İşte bu kadar. "

Anlattığı şeyden sonra gözlerimin içine baktı. Tepki bekliyordu muhtemelen.

Ne kadar şok olsam da Mahir bu durumda suçlu değildi.

" Gel yanıma. "diyerek yatakta hafif kaydım. Hareketim yüzünden yaram acımıştı. Yüzümü buruşturmuştum.

Mahir hemen yanıma gelerek

" Yaran mı acıdı? "diye sordu. Sesinde artık soğukluk yoktu. Bu benim sevdiğim mahirdi. İçini döktüğü için rahatlamış olmalıydı.

" Hareket ettiğim için oldu. "dedim.

Rahatlamış bir ifadeyle bana daha çok sokuldu.

Kollarımı iki yana açarak onu çağırdım. Sanki bu anı bekliyormuş gibi kendini bana bıraktı.

Yaram el verdiğince sımsıkı sarıldım. Göğsüme gelen başını okşadım. Saçlarına minik minik öpücükler kondurdum.

"Özür dilerim." diye mırıldandığını duydum.

Nedenini sormadım çünkü biliyordum.

...

Ne kadar öyle kaldık bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda Mahir yoktu.

Uyumuş olmalıydım.

Doğrulacağım sırada içeriye hemşire girdi. Arkasından ise Mahir.

Elinde bir poşet tutuyordu.

Hemşire serumu çıkardıktan sonra geçmiş olsun diyerek odadan çıktı.

Kapının önünde dikilen Mahir yanıma geldiğinde "Poşetteki ne?" dedim.

"Rahat etmen için kıyafet getirdim. Gel üstünü değiştirelim."dedi.

" Beraber mi? "

" Benden başka kimse yok. Yakında karım olacaksın zaten. "dediğinde yüzüm kızarmıştı.

Elini uzattığında yerimde yavaşça doğruldum. Yarama dikkat ederek beni oturur konuma getirdi.

Daha sonra ayağa kaldırdığında omuzlarından destek aldım.

O hastane elbisesini çıkarırken ben utandığım için onun dışında her yere bakıyordum.

Üstümden çıkardığında onun karşısında ilk defa bu kadar açık durduğum için ani şekilde elimi vücuduma sardım.

O benim bu halime gelerek poşetten eşofmanı çıkardı.

Önce alt tarafı giydireceği için yatağa oturdum. Eğilip kalkamıyordum. Bu yüzden Mahir giydirmeye başladı. Bacaklarımın yukarısına geldiğinde yine beni ayağa kaldırdı.

Eşofman altını giydiğimde tekrar oturttu.

Sıra üste geldiğinde o kazağı boynumdan geçirirken ben kollarımı kaldırdım.

Kazağı indirmeden önce göğsümün üstüne öpücük bıraktı. Bu içimi ısıtırken acıktığımı hissettim. Tam da bu sırada kapı tıklatıldı.

Mahir hemen üstümü düzelttikten sonra kapıyı açmaya gitti.

Elinde yemeklerle içeriye Berfin girdi. Mahirle bir iki kelime konuştuktan sonra bana gülümseyerek geri çıktı.

💜