Bir Mercan Hikayesi

Bölüm 6

Bir zamanlar avukatlık hayalini kuran mercan şuan da zorla evlendirilmiş, hapis gibi bir hayat yaşıyordu. O cesur mercan artık yoktu sesini çıkaramıyordu, kimseye duyuramıyordu sesini.

*

Ben hayatımı sorgularken çoktan sabah olmuştu. Konak çok sessizdi anlaşılan çalışanlar daha gelmemişti ağır adımlarla banyoya doğru ilerledim. Aynadan yüzüme baktım. Tüm gece boyu ağlamaktan gözlerim kan çanağına dönmüştü. Banyoda işlerimi hallettikten sonra yerdeki kırılan camlara basmamaya özen göstererek odadan çıktım. Baran kanepede uykuya dalmıştı. Sessizce yanına yaklaştım. Yüzünü uzun bir süre izledim. Suçluluk hissi vardı üstümde belki de baranın da bir hayali vardı ama ben o gece onun hayalini yıkmıştım. Gözyaşlarımı silip kanepenin üstündeki battaniyeyi yavaşça aldım. Tam baranın üstüne örtecekken baran kolumu sertçe tutup beni kendine doğru çekti.

"Ne yapıyorsun sen"

"Ben sadece üstünü örttüm üşümü-"

Sözümü kesip araya atıldı.

"Allah Allah sen ne ara bu kadar düşünceli oldun mercan" bu sözünden sonra sertçe beni üstünden itti ayağa kalkıp yüzüme baktı.

"O geceden sonra nasıl hâlâ yüzüme bakabiliyorsun, eee aldın mı adamın numarasını şimdi ne güzel konuşmuşsunuzdur."

"Baran sen ne saçmalıyorsun sözlerine dikkat et!"

"Niye ya ne güzel konuşursunuz hem sende baya isteklisin zaten"

Aşırı sinirlenmiştim. Sinirden titriyordum kendimi zor tutuyordum.

"Ee ne zaman yemeğe çıkıyorsunuz"

İşte baranın bu cümlesi bardağı taşıran son damlaydı. Kendimi tutamadım ve yüzüne sert bir tokat indirdim.

"Sen benim namusuma nasıl laf edersin Baran Koroğlu! Ben senin gibi karaktersiz bir insan değilim anladın mı insanların kızlarını borç karşılığında alıp kendime köle yapmıyorum lafını bil de konuş"

"Allah Allah kimsin ki sen sana karşı lafımı bilip de konuşucam sen kendini ne zannediyorsun da bana el kaldırabiliyorsun"

"Karaktersizsin sen anladınmı sen kendinden başkasını düşünmeyen adi herifin tekisin" bu lafları söyledikten sonra arkamı dönüp tam gidecekken baran beni belimden yakaladı kendine çekti vücudunu vücuduma bastırdı. Gözlerimin içine baktı.

"Az önce söylediklerini tekrar et"

Titriyordum aşırı şekilde titriyordum. Baran gözlerimin içine bakıyordu ben ise sadece gözlerimi kaçırıyordum.

"Hadi söylesene tam şimdi gözlerimin içine bakarak tekrar et!"

Cevap vermedim ve onun kollarının arasından kurtulmaya çalıştım ama olmuyordu belimi çok sıkı kavramıştı.
Çenemi tuttu onunla göz teması kurmamı sağladı.

"Sana tekrar et dedim" öyle bir bağırmıştı ki konak gerçekten yerinden oynamıştı. Baran beni koltuğa fırlattı. Korkuyordum nefesim sıkışıyordu, titriyordum. Baran üzerime doğru yürüdü.

"Sana son uyarım benimle düzgün konuşmayı öğreniceksin yoksa ben sana çok güzel bir şekilde öğretirim"

Sesimi çıkarmadan koşar adımlarla odaya çıktım kapıyı sıkıca kapattım. Kafamı dağıtmam gerekiyordu odanın içinde gezinip durdum. Sonra sıkıntıdan odayı toparlayıp yerdeki cam kırıklarını topladım.

"Allah kahretsin bi bu eksikti"

Elimi derin bir şekilde kesmiştim söylenerek banyoya ilerledim fırsat bu fırsat diyerek banyoya attım kendimi ve sıcak bir duş aldım. Odaya gelip kendimi yatağa attım çok uykusuzdum hiçbir şey düşünmeden uykuya dalmak istiyordum.

*

Uyandığımda akşam olmuştu konaktan sesler geliyordu büyük ihtimal baranın ailesi akşam yemeği yiyorlardı. Ayağa kalktım ve barandan sakladığım telefonu çekmeceden çıkarıp annemi aradım.Annemle uzun uzun konuşurken baran odaya girdi ve elimdeki tekefona baktı yanıma hızlıca gelip telefonu elimden aldı ve annemin yüzüne telefonu kapattı.

"Kimle konuşuyorsun sen"

"Annemle konuşuyorum baran verirmisin şu telefonu"

Gözlerimin içine bakarak telefonu yere fırlattı ayağıyla parçalayana kadar ezdi.

"Baran ne yapıyorsun ya sen annemle konuşuyorum kimseye bişey anlatmadım"

"Senin bir annen yok artık" Baranın bu cümlesinden sonra sarsılmıştım.

"N-Nasıl annem yok baran onlar benim ailem konuşmamı kısıtlayamazsın"

"Senin bir ailen yok artık senin ailen benim Mercan Koroğlu"

"Benim adım Mercan Aydoğan ve benim bir ailem var bunu istesende değiştiremezsin"

"Ailemi seni borç karşılığında satan insanlar mı senin ailen Mercan Koroğlu" Baranın bu cümlesi kalbime bıçak gibi saplanmıştı evet bu doğruydu ama bir başkasından duymak gerçekten acı vericiydi.

"Mercan Aydoğan benim adım Mercan Aydoğan anladın mı Baran Koroğlu! hiçbir zaman sana ait hiçbir şey taşımıyıcam üzerimde. Ben senin karın değilim ve hiçbir zaman da olmayacağım. Biz seninle aynı evde, aynı odada, aynı yatakta iki yabancıdan başka hiçbir şey olmayacağız" Baran sırıtarak dibime kadar geldi. Elimi sertçd tuttu acı içinde inlediğimde elime baktı.

"Noldu senin eline"

"Ne olmuş gibi görünüyor"
Onu terslemem hoşuna gitmemişti.

"Git banyoya elini sar yüzüne de biraz makyaj yap solgun görünüyorsun"
Sertçe omuzundan itip ona bir adım attım"

"Neden beni böyle görmeye dayanamıyor musun"

"Dediğimi yap" arkasını dönüp kapıdan çıkacakken onun önüne geçtim"

"Beni böyle görmeye dayanamıyor musun" Baranı köşeye sıkıştırmıştım belki de şimdi ağzından laf alabilirdim ama baran amacımı anlamış olacak ki yüzüme ters bir şekilde baktı.

"Mercan Koroğlu aşağıya in annemlerle biraz sohbet et ben çalışma odamda olacağım tek bir sıkıntı bile istemiyorum" söylediklerinden sonra odadan çıktı bende banyoya doğru yöneldim. İşlerimi bitirip aşağıya indim. Salona gittiğimde bütün aile üyeleri oturmuş çay eşliğinde sohbet ediyorlardı. Birlikte hep beraber konuşup sohbet ettik. Biraz konuşmak bugün olan olayların gerginliğini atmamı sağlamıştı. Uykumun geldiğini farkedince izin isteyip odama çıktım. Baran çoktan koltukta yerini almış telefonuyla uğraşıyordu hemen yatağa yatıp yorganı kafama kadar çektim.

"İyi geceler Mercan Koroğlu"

"İyi geceler Baran Koroğlu"

İşte tam da dediğim gibi aynı evde aynı odada iki yabancıydık biz ve bu sonuna kadar böyle olacaktı ...