Drugie Szanse

Rozdział 1. Nowe początki

Piątek, 29 sierpnia 2003

To było głupie.

Wątpliwości zalały ją falą tak potężną i niespodziewaną, że nawet prozaiczna czynność, jaką było oddychanie wydała się nagle ponad jej siły. Chwiejnie usiadła na drewnianej ławce i w obronnym geście przycisnęła pięści do klatki piersiowej. Serce kołatało jej w piersi z niemal bolesną szybkością. Czuła, że zaczynają ją boleć płuca.

Oddychaj, nakazała sobie. Nie możesz się teraz wycofać.

Powoli wzięła jeden, drżący oddech i otworzyła oczy. Rozejrzała się niepewnie po znajomym Dziedzińcu Wiaduktu. Minęło pięć lat i chociaż zamek wyglądał dokładnie tak samo, jak za jej czasów szkolnych, Hermiona nadal widziała tylko zniszczenie i śmierć.

Zamiast wspominać szczęśliwe momenty spędzone w tym miejscu razem z przyjaciółmi, wspólne odrabianie prac domowych z historii magii czy obserwowanie działania nowych wynalazków Freda i George'a, widziała tylko maszerującą armię Śmierciożerców, bezwładnie leżące ciała, niewidzące oczy i... krew.

Kiedyś czuła się tutaj jak w domu.

Teraz miała wrażenie, że każda na nowo wzniesiona wieża, każda nowa cegła to iluzja. Nic nie było w stanie uwolnić Hogwartu od bolesnych wspomnień.

Odwróciła wzrok od miejsca, gdzie niegdyś poległ Tom Riddle.

Minęło pięć lat, a ona nadal czuła zapach śmierci w powietrzu.

Jej ciało było gotowe do ucieczki. Wystarczyłby jeden impuls. Jej mięśnie niecierpliwie czekały na zastrzyk adrenaliny.

Uciekaj!

Zacisnęła pięści i wstała. Nie miała zamiaru pozwolić, żeby widmo wojny pozbawiło jej tej ostatniej rzeczy. Tej ostatniej szansy. Zamierzała się jej chwycić i nigdy nie puścić.

Straciła już wystarczająco wiele.

Rytmicznie ruszyła przed siebie ze wzrokiem utkwionym w swoje stopy. Przechodząc znajomymi korytarzami, słyszała szepty obrazów, ich zdziwienie i ciekawość. Nie odważyła się jednak podnieść wzroku. Wiedziała, że zachowuje się dziecinnie, ale bała się zaryzykować powrotu wspomnień. Bała się widoku ich ciał. Remus. Nimfadora. Lavender. Colin. Fred...

Potrząsnęła głową i przyspieszyła kroku.

Zatrzymała się na końcu korytarza przed groźnie wyglądającym posągiem gargulca.

- Lizaki befsztykowe – powiedziała głośno i wyraźnie.

Weszła do środka i niepewnie rozejrzała się po znajomym wnętrzu. Dawny gabinet profesora Dumbledore'a był w zaskakująco niezmienionym stanie. Niemal oczekiwała, że dyrektor zaraz wyjdzie z cienia i pośle jej jeden z ze swoich zagadkowych uśmiechów. Nawet hasło do dawnego gabinetu było uhonorowaniem jego pamięci.

Za biurkiem siedziała profesor McGonagall i pospiesznie pisała coś na skrawku pergaminu. Na widok Hermiony gwałtownie uniosła głowę. Nauczycielka transmutacji postarzała się znacznie przez ostatnie lata, ale jej spojrzenie nadal było pełne energii.

- Hermiono, jak dobrze cię widzieć! – powitała ją z szerokim uśmiechem i wskazała dłonią miejsce naprzeciwko siebie. Wprawnym ruchem różdżki przywołała zestaw porcelany i dzbanek parującej herbaty.

Po Bitwie o Hogwart i odbudowie zamku Minerwa McGonagall objęła stanowisko dyrektora. I chociaż wszystkie działania naprawcze były wynikiem wspólnego wysiłku, to właśnie ona sprawowała nad nimi nadzór. Nie było jednak tajemnicą, że McGonagall pragnie ponownie objąć stanowisko nauczyciela transmutacji na pełen etat.