Bunu söylememizle birkaç polis memuru içeri girdi. Yüzlerindeki şaşkınlık okunabiliyordu.
Rütbeli olduğu belli olan bir tanesi öne çıktı. Siyah kısa saçları vardı. Yakışıklıydı.
Polis memuru: -Öncelikle kendimi tanıtayım. Ben polis şefi Choi Yeonjun
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Şefimiz)
Bunu söyledikten sonra gözlerini üzerimizde gezdirdi ve konuşmaya devam etti.
-Siz de kimsiniz?
Chan: -Biz bu dağda mahsur kalmış 8 kişiyiz. Yani... 8 kişiydik.. Dünden önceye kadar..
Bunu derken gözleri dolmuştu. Ben de yeni yeni toparlamaya başladığım kendini yine kaybetmiştim ve gözlerimden yaşlar üzülmeye başlamıştı.
Minho gözlerime bakıp koluma girdi. Bana destek olmaya çalışıyordu.. Bizim bu halimizi gören polis memuru konuşmaya başladı
-Demek aşağıdaki ceset sizin arkadaşınızdı
CESET... CESET... CESET.. CESET..
Bu kelime beynimin her bir zerresine balyoz gibi çarpıyordu. Beynim adeta zonkluyordu. Sarsıldım ve düşmek üzereyken Minhoya güçlükle tutundum.
-Hyunjin!
Şef Yeonjun: -Onun nesi var?
Minho: -Açık değil mi? Arkadaşımızı kaybettik ve onun ölümüyle alakalı kendini suçluyor!
Şef Yeonjun : -Biz de tam bunun için buradayız aslında
Chan: -Nasıl yani?
-Bir çoban köpeği cesedin kokusunu alıp onu bulmuş ve sahibini oraya çekmiş. Adam direk polise haber verdi. Cesedin yüzü tanınmayacak haldeydi. Uçurumdan düştüğü açık. Ama kaza sonucu mu düştü yoksa bir arkadaşı tarafından mı itildi bunu öğrenmek için buradayız.
Daha fazla vücudumun ağırlığını taşıyamadım ve gözlerim kapandı..
Minhodan
Hyunjinin kollarıma yığılmasıyla onu tuttum. Kendini çok yıpratıyordu. Akıl sağlığını yitireecek diye korkuyordum..
Şef Yeonjun: -Arkadaşınızın nesi var?
Chan: -Jeongin yaşadığımız bu işkenceye dayanamadı ve uçurumdan aşağı inmeyi denemek istedi. Fakat inerken bir daldaki yılan ona doğru uzanmıştı. Hyunjin de onu uyardı. Yılan var diye. Panikle aşağı düştü.. Bu yüzden Hyunjin kendisini suçluyor.
