Her adım,çarptıran bir kalp,yeni bir yalnızlık,sıklaşan nefes bana,ardından gelen bir el adımlarıma eşlik eden adımlar,yüzümü yüzüyle buluşturmama engel olan sesler...
3 ay önce
Şirin mi şirin içinde huzur olan mis gibi anne yemekleri hazırladığımız her sabah kahvaltı yaptığımız o dükkan huzur kokmuyor bu sabah,annemin her sabah hazırladığı çeşit çeşit kahvaltılar bu sabah başımı döndürüyor sanki.Düşünceler beni doyururken annemin sesiyle geliyorum kendime:
-"Çok üzüldüm çocuğa ne haldedir şimdi kim bilir."
-"Nasıl toparlanacak şimdi?"
-"Polis ya düşmanı çoktur yapmıştır birileri."
Annemle babam neden bahsediyordu anlamamıştım hangi çocuk, yoksa yoksa..
-"Kızım nerde senin aklın bitirmedin de tabağını,sen de mi etkilendin yoksa dünkü olaydan?"
Dünkü olay mı,gözlerimi fal taşı gibi açıp anneme dönmüştüm karnıma bıçak saplanmıştı o an,yoksa o da mı biliyordu hayır o değil herkes,
-"Ne olayı anne ne diyorsun?"
Babamın eşliğiyle ona dönmem bir oldu:
-"Kızım herkes duydu bir senin haberin yok herhalde aç bakalım televizyonu da gör."
Ellerim titreyerek kumandayı aldım lütfen o olay olmasın lütfen diye dualar ediyordum içimden yalvar yakar.
Düğmeye basmamla haberin kulaklarımı doldurması bir oldu;
-"Ünlü polis Yekta Taçsız'ın kardeşi Opia Taçsız boş bir arsa da ölü bulundu.Talihsiz kız 3 kurşunla başından ve göğsünden yaralandı, hastaneye kaldırılmasının ardından maalesef kurtarılamadı."
"NE"
Masadan hızlıca ayaklanmam sandalyenin düşmesine sebep olmuştu.
"O,o polisin kardeşi miydi."
-"Yazık oldu gencecik kızcağıza."
Annemin kelimeleri ardından haber eşlik etti masaya:
-"Ünlü polis Yekta Taçsız kardeşinin ölümü ardından sessizliğini bozdu ve yarın akşam kameralar karşısında açıklama yapacağını duyurdu."
Ne açıklamasıydı bilmiyorum ama ben kendime hayatım boyunca açıklayamayacağım bir vicdan azabıyla baş başaydım,
"Anne ben odama çıkıyorum"
-"Kahvaltıda yapmadın noluyor sana?"
İşim var dedim, titrek sesle ve odama çıktım.Anne ve babamın arkamdan yaptığı dedikoduyla...
Odamın kapısını kapattım,kapattım ve vicdan azabımla baş başa bıraktım kendimi,dünden beri ailem fark etmesin diye tuttuğum ağlamayı bıraktım o an, ağlamamla yere yıkılmam bir oldu,dizlerimin bağı çözüldü,yüküm ağır,nefesim dar,vicdan azabım ağır nasıl baş edeceğimi bilmeyen ben.
Şimdi hiç bilmediğim bir insanı düşünüyordum Yektâ'yı,kim bilir ne haldedir bu acıyı nasıl taşıyordur,ben taşıyamıyorum tanımadan o nasıl taşısın,özür dilerim yektâ korkağın teki olduğum için özür dilerim kaçtığım için özür dilerim kardeşine bunu yapan kimse seninle ben de savaşacağım sonunu bilmeden yanında olmaya çalışacağım söz veriyorum,o öldüren şerefsizi beraber bulacağız yektâ,belki o zaman yüküm biraz azalır...
Kulağımda çınlayan kurşun sesleriyle titreyen ellerimi birleştirerek seslerin bitmesini bekliyordum ama biliyordum bitmeyecekti hayatım boyunca benimle gelecekti bu sesler...
-"Tamam ama çok yorma kendini yarın hafta sonu diye olur mu?"
"Tamam yormam sen git hadi."
"İyi geceler pazartesi görüşürüz."
"Görüşürüz,iyi geceler."
Nefret ediyordum şu dosyaları düzenlemekten,her ay olsa bile işleri iyi yaptığım için her seferinde seçilen ben oluyordum bilmiyorum belki de kullanılan bendim,yeni elemanları olduğum için,şirkette işleri tamamladıktan sonra müdürlerimizin büyük toplantılar yapıp dosyalar kaydettiği yere gitmek için durağa yürüdüm,oraya dosyaları düzenlemeye giderdik ama içlerine bakıp okumamız falan yasaktı merakta etmezdim zaten,ki etsem de 7 24 kameralarla izlenen bir yerde böyle bir şey yapamazdım.Her neyse durağa geldiğimde telefona bildirim gelmesi bir olmuştu tam ekranı açıyordum ki şarjımın bittiğini farkettim.Her şey beni buluyordu sanki bugün,şanssızlığıma şanssızlık katmıştım yine,uykum vardı ölesiye uykum vardı,son gelen otobüse binip gideceğim yere vardım.Dışardan ne kadar büyük ve abartılı görünse de içi eski püskü bir yerdi.Dışarıda ki güvenliğe kartımı gösterip hemen içeri girdim paltomu ve çantamı masaya koymamla işe koyuldum rafa kafamı koyup uyumama ramak kalmıştı.Ben o işlerle uğraşırken bir anda kapının açılma ve ardından kapanma sesini duydum.Güvenliktir zaten diye umursamayıp işime geri dönecekken kurşun sesiyle korkudan gözlerimin açılması bir oldu,bir değil arka arkaya üç kurşun sesi,her seste gözümün kararması bir oldu korkuyordum hem de çok...
3 kurşun atıldı ardı ardına kulaklarımın çınlaması dinmedi göz yaşlarım sessizliği seçti o gece,kurşun atıldı hemen sonra kapı kapandı.Biri birini öldürdü çıktı gitti çok kısa sürede oldu bunlar napacağımı bilmeden dondu kaldı vücudum, buradan çıkmam gerekiyordu bir an önce çıkmam, o anlar başka bir o oda da yaşanmıştı ben başka bir odadaydım,hiç ses yoktu hiç ses yok...
Göz yaşlarımı dindirip bir şey yapmalıydım paltomu ve çantamı aldığım gibi sessiz adımlarla kapıya gittim dizlerimin bağı çözük ellerim artık benden bağımsızdı,yavaşça kapıyı açtım kimse yoktu ne kan izi vardı ne de bir ceset kameralara baktım her gün çalışan kameralar bugün çalışmazdı.
Etrafıma titreye titreye bakarak ne kadar hızlı olursa o kadar hızlı adımlarla karanlıkta o yolu bitirdim ve dışarı çıktım ne bir güvenlik ne de biri,kimse yoktu.Göz yaşlarım ne yaşadığımı bilmeden akmaya devam ediyordu.Ordan hızla uzaklaşıp yakınlardaki başı boş benzinliğin lavobasına attım kendimi.Kapıyı kapattım biri var mı diye kontrol ettikten sonra elimle ağzımı kapatarak bağıra bağıra ağlamaya başladım.Aynadan kendime baktım korku dolu gözlerime,sanırım hayat benim için bitmişti...
Ertesi sabah
Telefon,telefonuma dün gece gelen bildirim,hızla kalkıp telefonumu elime aldım kapalı duruyordu,açtığımda hemen mesajlara girip ellerim titreyerek şiş gözlerimle gelen bildirime tıkladım;
Bilinmeyen numara
"Bugün dosyalar düzenlendi gelmene gerek kalmadı eve git."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Her başlagıç seni bekler sen bitirmediğin sürece."
Bölüm Sonu
Umarım size güzel bir eser bırakabiliyorumdur sevgili okuyucularım. Sizi seviyorum, Bu yolda bana destek olursanız sevinirim.
