Cingulomania' |Chanmin

12|Yaşamaya çalışmak.

Wattpad gittiğinden dolayı kitabımın okuyucusu olan azıcık ve tatlış okurlarımın da çoğu hatta hepsi gitti :'(. Yine de tamamlamadan bırakmak istemiyorum. Okuyan birileri olursa selaaammm <3❤️

---

Konuşmayı kestikten sonra demesi Chan'ın kalbini sızlatırken çalan telefonu ile ikisi de o tarafa bakmıştı. Seungmin ekranda gördüğü 'Avukat Son Yejin' yazısıyla Chan'a döndüğünde Chan umursamadan telefonu aldı. Meşgule atmış ve kısaca bir mesaj yazmıştı. Yazdığı mesajı Seungmin görememişti.

"O kim? Avukat yazıyordu."

Seungmin'in sorusuyla Chan ona döndü.

"Önemli bir şey değil. Ailemle ilgili."

"Nasıl değil? Sorun yok değil mi,seni neden arıyor ailen hakkındaysa?"

"Sana anlatırım daha sonra. Cidden önemli değil."

Seungmin yavaşça başını sallayıp kabul etmişti. Ailesi hakkındaysa anlatmak istememesi doğaldı nasıl olsa. Aradan geçen birkaç dakikanın ardından konuları değişmişti bile. Aralarındaki pati Chan'ın kucağına yatmış Chan ise Seungmin'e daha da yaklaşmıştı.

Seungmin anlık gelen soruyla kendini durduramadı.

"Biz ayrıldıktan sonra..." Cümlesini bitiremeden Chan'a baktığında gözleri birleşmişti. "Neler yaptın?"

Bunu tamamen merak ettiği için soruyordu 3 yıl boyunca hiç haber alamamıştı ve şimdi yanındayken öğrenmek istiyordu. Her şeyi.

Chan bakışlarını kesip başını arkasına tamamen yasladığında Seungmin üstten ona bakmaya başlamıştı.

"Sınava girdim, kazandım, okudum." Derin bir nefes verip tekrar Seungmin'e doğru baktı. "Yaşamaya çalıştım."

"O ne demek öyle?" Seungmin merakla sormuştu.

"Bunu demek ne kadar doğru bilmiyorum ama senden ayrıldıktan sonra yaşadıklarım bana hiçbir zaman yaşıyor gibi hissetirmedi."

Duyduğu sözler Seungmin'in kalbini hızlandırmıştı. Chan'ın sakin sakin durup bir anda böyle konuşması onu fena ediyordu.

"Yaşamak gelmedi pek içimden. Ama yaşamak zorunda kaldım. Sana kendimi anlatamıyorum ama en çok da sen anlıyorsun beni." Kendi tutamadı Chan. Yıllardır içinde tuttuğu cümleler ve yaşadığı sayısız şey bir bir aklına dolduğunda gözünden bir damla yaş yanaklarına süzüldü. "Anlıyorsun değil mi Min?"

Seungmin büyülenmiş gibiydi. Yavaşça Chan'a yaklaştı. Hâlâ yukarıdan bakmasına rağmen artık oldukça yakından görüyordu. Elini uzatıp Chan'ın göz yaşını sildiğinde Chan gözlerini kırpmadan ona bakmaya devam ediyordu.

"Anlamaya çalışıyorum, bir bildiği vardır o yüzden bekliyordur Seungmin sabret diyorum ama yapamıyorum." Hâlâ Chan'ın yanağında olan elini Chan'ın sarı kıvırcık saçlarına çıkarmış hafif hafif okşamaya başlamıştı.

"Beni bekler misin dedin, bekliyorum ama acı çekiyorum ben."

Seungmin bu kadar net olmayı kendisi de beklemiyordu. Cümleler birbir dökülürken kendini durdurmak istemedi.

"Anlatacak söyleyecek çok şey var Chan. Ben beklemek istemiyorum. Belirsizlik içinde yaşadığım her gün daha da katlanılmaz hâle geliyor. Bana bekle diyorsun ama seni bekleyecek bir ben bırakmıyorsun." Sesi oldukça sakindi hafif gözleri dolmasına rağmen ağlamıyor hâlâ Chan'ın yumuşak saçlarını okşamaya devam ediyordu. Parmaklarının arasındaki güzel saçlar bile ona sarılıp uyuma ihtiyacını ortaya çıkarmıştı yine.