"iyi şanslar!" bağırışımla etraftaki birkaç bakış üstümüze düştüğünde o da arkasını dönüp benim olduğum tarafa çevirdi gözlerini.
Yüzünü saran gülümsemeyle beraber kısılan gözleri aceleci bi tavırla üzerimde gezindi. Büyük adımlarla yanıma ulaşıp el...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
The Fray- Never Say Never
İyi okumalar...
**
Elimde ki kupamı bir yudum alarak önümde ki masaya bıraktım. Açtığım diziyi izlerken dudaklarımı büzüp elimi saçlarıma götürdüm ve sarı saçlarımı elimle yavaş yavaş taradım. Perçemlerimi düzelttikten sonra derin nefes alarak televizyonun kumandasını aldım ve diziyi durdurup yanımda ki telefonu aldım ve Dora'yı görüntülü aradım. Birkaç çalışın ardından açmıştı telefonu.
"Aşkım?" Gülümseyerek bana baktığında bende gülümsedim. "Ne yapıyorsun?" Dora bıkkın bir nefes verdi soruma karşılık. "Dolabımı toparlıyordum da bitti şimdi çok şükür. Sen ne yapıyorsun?" Omuz silktim. "Dizi izliyordum ama sıkıldım, bize gelsene." Dora dudağını büzüp birkaç saniye düşündükten sonra kafasını salladı. "Dışarı çıkalım ama olur mu?" Kafamı salladığımda kısa bir süre sonra aramayı sonlandırmıştık.
Odama girip dolabıma yöneldim. Gözümü dolabın içinde gezdirirken derin bir nefes aldım. Dışarı çıkmanın bana iyi geleceğini düşünüyordum ama bir yandan da istemiyordum. Son 2 aydır aklım bir karış havadaydı. Dışarı pek çıkmıyordum. Abim ile son konuşmamızın üzerine 2 aydır çok fazla muhatap olmuyordum onunla. Sadece bir ara gelip ona söylediğim şeyi yaptığını, Aksel'i yarışlara geri aldırdığını söylemişti. Ondan sonra da bir daha konuşmamıştım. Abim bu durumdan rahatsızdı, bende öyleydim ancak olması gereken buydu. Bile bile benimle tartışmıştı.
Belki bu kadar süre abartılacak bir konu değildi, neden bu kadar uzattığım hakkında bir fikrim de yoktu. Evet haklıydım ama abimle hiçbir kavgam bu kadar uzamamıştı.
Sessizliğe çekilmenin ve abinle aranda ki şeyin bu kadar uzamasının başka bir sebebi de var Yeşim...
Uzun zaman sonra içimde kendini tekrar belli eden sese karşı gözlerimi kırpıştırıp umursamamaya çalıştım.
Abim Aksel ile olan kavgalarına son sürat devam ediyordu. Aksel ise...
Aksel'i son konuşmamızdan bu yana, 2 ay boyunca hiç görmemiştim. Normalde dışarıya ne zaman çıksam karşıma çıkan adam, bu süre içerisinde bir kere bile karşıma çıkmamıştı. Kaşlarım istemsizce çatılırken nedenini bilmediğim bir sinir nüksetmişti vücuduma. Sert hareketlerle dolabımı karıştırmaya devam ettim.
Onu görmemek kesinlikle bana iyi gelmişti. Aksel'siz bir hayat o kadar güzeldi ki, bu hissi özlemiştim. Etrafımda beni sinir eden bir insan yoktu, sürekli her yerde karşıma çıkıp her şeye burnunu sokan adam yoktu, abimle olan tartışmalarında bir saniye düşünmeden beni ortaya atan adam yoktu. Daha ne isterdim ki? Sonunda istediğim olmuştu.
Yeşim...
İçimde yine kendini belli eden sese karşılık birkaç parça kıyafet alıp sertçe kapattım dolabın kapaklarını
