SUBMISSIVE MEN 1: SIXTO RAMIREZ [COMPLETED]

CHAPTER TWO

Two

It was already 2 in the morning and still, Thea can't sleep. Pabaling baling lang siya sa higaan. At dahil umatake talaga ang insomnia niya, napilitan siyang pumunta sa kusina at nagbabad ng camomile tea sa isang tasa saka pumunta sa sala.

Camomile tea is good in promoting better sleep.

Habang hinihintay niyang kumalat ang tea sa tubig na mainit, she leaned her back on the backrest of the  sofa.

Almost 2 years siyang nasa abroad, and almost a year na ding nasa Pilipinas siya, and that years, wala siyang nahawakan na lalaki.

Kaya naman wala siyang lakas makipag kamay doon sa kapitbahay kahapon. She ignored his hand. He's handsome. Sa totoo lang kulang ang salitang guwapo para dito. His strong aura, his stubborn jawline, his lips that is inviting. The brows that thick and black na parang inahitan sa sobrang ayos.

Iyong matangos nitong ilong na bumagay sa malamlam nitong mga mata. Not to mention his hazel eyes.

She shut her eyes closed.

And it doesn't seem right because her husband just died. Sa tingin niya hindi iyon tama. Parang sa tingin niya, she is still cheating if she let someone, lalo na kapag lalaki na hawakan siya.

When she loved, she gave her all. Walang natira sa kanya. At wala siyang pakialam doon. At least, wala siyang pagsisihan kapag dumating ang araw na hindi na sa kanya ang mahal niya.

And it back lashed to her. Kung pagmamahal nga talaga ang tawag sa ginawa at naramdaman niya noon.

Ngayon na mag-isa na lang siya, wala na ang asawa niya, hindi na niya alam saan siya mag uumpisa. Kahit pa hindi naman gano'n kaayos ang naging buhay niya sa piling nito.

Still, he's her husband, sa mata ng tao lalo na ang Diyos. Hindi na iyon mababago. Sumumpa siya e.

May takot, pangamba at panghihinayang.

Takot na umibig muli, pangamba para sa mga anak at panghihinayang na hindi sila hanggang sa huli. Na hindi ito nagbago at inayos ang binuong pamilya.

Kahit papaano, he was good to their children and that is all that matters to her. Kahit huwag na siya. Kahit walang 'siya' ayos lang. Basta ang mahalaga ang mga bata. At ganoon ito, mahal nito ang mga bata. Only that, his vices is more important.

Napailing siya saka marahas na bumuga ng hangin.

That man.. He's handsome.

Na-imagine na naman niya ang itsura nito, His jawline, his deep eyes. His eyebrows na sobrang kapal and shiny. His nose, his lips that not too thin, not to thick.

Shit.

Mas matangkad pa ito sa asawa niya.

Why I'm even comparing them? Buset.. Not good. That man is not good for her mental health.

It's just that, Hindi lang kasi mawala wala ito sa isipan niya.

"Magpapagawa na ako ng gate  bukas"  She straigtened her body and drink her tea. The only thing that separate their houses is the short fence. No gate and she hates it.

After that, pumasok na siya sa kusina at hinugasan ang baso saka umakyat sa kwarto.

Tama namang nag beep ang messenger tone niya. Kumunot ang noo niya pero hindi niya pinansin at binuksan ang pinto at pumunta sa terrace ng kwarto niya.

She sat on the metal chair, put her feet on the metal round table and look up on the sky.

She's tired too tired. Too tired that she doesn't know what to do anymore. But she needs to stay strong for her children.