နေဇာနီ တစ်ယောက် အခန်းကျယ်ကြီး တစ်ခန်းတွင် နိုးလာခဲ့သည်။
သူလဲ အခန်းကျယ်ကြီး ရဲ့ ဘေးပတ်ပတ်လှည်
ကိုကြည့်လိုက်တော့ ရွှေနဲ့ပြုလုပ်ထားတဲ့
ပစ္စည်း ပေါင်းများစွာ ကိုတွေ့လိုက်ရ၏
နေဇာနီ တစ်ယောက် အံ့သြနေသည်။
တစ်ခါမှ အဲလို့ ပစ္စည်း မျိုးတွေ့
သူမတွေ့ဘူးချေ ။
"ဟမ် ငါသေ သွားတာလား ၊
ငါသေပီး နတ်ပြည်ရောက်သွားတာလား"
အဲအချိန်မှာ တံခါး ကိုဖွင့်သံ ကြားလိုက်ရပီး
လူတစ်ယောက်အထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။
"ကို မယား လေး နိုးပီးလား"
နေဇာနီတစ်ယောက်အဲ အသံကြောင့်
နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ပီး သူကြောက်တဲ့
လူသတ်ကောင် ဖြစ်နေ၏
အကျီ အနက် ဘောင်းဘီးအနက်
နဂါးလည်ဆွဲနဲ့ ရွှေလည်ဆွဲ ဆွဲထားပြီး
ချောမောခန့်ညာတဲ့အသာအရေးနဲ့
လူသတ်ကောင်ကိုမြင်လိုက်ရ၏
နေဇာနီ လဲ သူနတ်ပြည် ရောက်နေတာမဟုတ်ဘယ် သူကို အဲလူသတ်ကောင်က နှာခေါင်းကို
မေ့ဆေးထည်ထားသော ပဝါးဖြင့် အုပ်ပီး
ခေါ်လာတာကို သူသိလိုက်၏
"ခ... ခများလူသတ်ကောင်"
နေဇာနီ တစ်ယောက် အသံတုန်ရီနေကာ
လူသတ်ကောင်ကို ပြောလိုက်၏
သူကြောက်နေ၏ သူကို လူသတ်ကောင်က
သတ်တော့မှာကို သူသိနေသည်။
နတ်ပြည်ကစောစောက မရောက်ဘယ်
ခုမှရောက်မည် ဟု သူတွေးနေသည်။
"ကို က မင်းရဲ့ ယောက်ကျာ ပါ၊
ဘယ်က လူသတ်ကောင်လဲကွာ"
"ခများ လူသတ်ကောင်ဘယ်၊
ဦးဘစိုင်း ကို ခများ သတ်တာ"
"ဟမ်.. ကိုက လူသတ်ကောင်မဟုတ်ပါဘူး ၊
မကြောက်ပါနဲ ကိုယ်မယားလေး
မင်းကိုကိုယ်မသတ်ပါဘူး"
နေဇာနီတစ်ယောက်ခုမှ သူတွေးမိ၏
လူသတ်ကောင်က သူကို မယားလို့ခေါ်နေတာကို
"ခများ ရူးနေလား ကျူပ်က ၊
ယောက်ကျာလေးနော် "
"အွန်း... သိတယ်လေ"
"ဟမ် ဘာလို့မယားလဲ
ကျွန်တော်က ခများမယားမှမဟုတ်တာ
ကျွန်တော်ကို သတ်ဖို့ဖမ်းထားတာလား
တောင်းပန်းပါတယ် မသတ်ပါနဲ့ဗျာ
ကျွန်တော်ကိုလွတ်ပေးပါ"
