ရှိန်သူရမိုး သတိပြန်ကပ်သည်နဲ့ ဖက်နေသည်လက်အားဖယ်ကာ
" စုစုနှိုင်း မင်းဘယ်လို့ဖြစ်နေတာလဲ
လူရှိနေတယ်လေ "
" ဘယ်မှာလဲ "
စုစုနှိုင်းသည် ရှိန်သူရမိုး မျက်စပြသည်
နေရာသို့ ကြည့်လိုက်ကာ လက်ကိုတင်းကြပ်စွာ
စုပ်ကိုင်ထားသည် နေဇာနီကို တွေ့လိုက်သည်။
" သူကဘယ်သူလဲ "
" ငါနောက်မှ ရှင်းပြမယ်
မင်းအောက်ထပ်မှာစောင့်နေ "
" ဟွန့် ကိုယ်ကလဲ
မြန်မြန်လာခဲ့နော် စု စောင့်နေမယ် "
စုစုနှိုင်း အောက်ထပ်သို့ဆင်းသွားသည်နဲ့
ရှိန်သူရမိုး အခန်းတံခါးပိတ်လိုက်သည်။
" ဟူး တော်တော်ရူပ်တာပဲ "
ရှိန်သူရမိုး ကုတင်ပေါ်က နေဇာနီရဲ့
မျက်နှာကို မြင်တာနဲ့ စိတ်ဆိုးနေပြီးဟု
သိလိုက်၏
" ဟေး.... ကိုယ်ဇနီးလေး "
နေဇာနီရဲ့ လက်ကို ကိုင်ကာ ချိုသာစွာပြော၏
" ဖယ်စမ်း...လာမထိနဲ့
ခများနဲ့ကျွန်တော်က သူစိမ့်တွေ့ဘယ်
ဘာဇနီးလဲ "
" ကိုယ်ကဇနီးလို့ မခေါ်တော့ ဘယ်လို့ခေါ်ရမှာလဲ
အချစ်လေးလား အသဲလေးလား
ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်ရဲ့တစ်ဦးထဲသော မယားလေးလား "
" ဖယ်စမ်း ခများ စောက်ပေါက်ပိတ်ထား "
" ကိုယ်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့
ကိုယ်ရှင်းပြမယ်နော် "
" ခများစောက်ပေါက်ပိတ်ထားလိုက်ရင် ပိုကောင်းမယ် "
" နေဇာနီ ကိုယ်ကို စောက်နဲ့မတိုင်နဲ့....
ကိုယ်သူကိုလုံးဝမကြိုက်ဘူး
ကိုယ်ချစ်တာမင်းတစ်ယောက်ထဲ
သူက ရုတ်တရက်လာဖက်တော့ ကိုယ်ဖယ်ဖို့မေ့သွားတာလေ ပီးတော့သူကိုအမေကလွတ်ခဲ့တာ"
" ခများတို့နှစ်ယောက်က
မသိဘူးမကြိုက်ဘူးစို့ပီးကျွန်တော်ရှေ့မှာတောင့်
ဒီလောက်ဖက်ပြနေတာလေ ကျွန်တော် နောက်ကွယ်မှာစို့ ခိုးစားနေလောက်ပီး "
နေဇာနီ စိတ်တိုပြီး ပြောလိုက်သည်
စကားကြောင့် ရှိန်သူရမိုး ဒေါသထွက်သွားသည်။
