ရှိန်သူရမိုးဟာ နေဇာနီ ကို Kissပေးပြီးတာနဲ့
သူ ဟာကြီးကို နေဇာနီကိုလက်ထိုးပြကာ
"ဟီး ကိုဟာက
ထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်တဲ့"
"ဗျာ"
"မဗျာပါနဲ့ ကိုယ်မင်းကိုလုပ်မယ်နော်"
"ဟင့်အင်း မလုပ်ဘူး"
"မိန်းမကလဲ ၊
ဟင့်ကို ဖြုတ်ပီး အင်း
တော့လုပ်လိုက်"
"ဟား ကျွန်တော်မလုပ်ဘူး ၊
ခများ မအိပ်ချင် ထွက်သွားဗျာ"
"ဟာ ကိုယ်မယားကလဲ ၊
လင်မယားဘယ်ဘာဖြစ်လို့လဲ၊
ဘယ်နခါ လုပ်လုပ်ပေါ့"
"ခများ ဟာကြီး က အကြီးကြီးဘယ်၊
ကျွန်တော် -င်တောင့်ညက လုပ်ထားတာ
နားနေတုန်းပဲဗျ"
"အား... မိန်းမကလဲကွာ၊
ဒီတစ်ခါဘယ် လုပ်မယ်လေ နော်"
"မလုပ်ဘူး ခများ မအိပ်ချင်နေ ၊
ထွက်သွား"
"ကိုယ်အိမ်ကို ကိုယ်ကို
ပြန်မောင်းထုတ်နေတာလား"
"ခများအိမ်စို့ ကျွန်တော်ကို လွတ်ပေးလေ၊
ကျွန်တော် အိမ်ပြန်မယ်"
နေဇာနီပြောလိုက်မှ ရှိန်သူရမိုး လဲ
လုပ်မို့ကျန်ရာက ပြတ်သွားပီး
အခန်းပြင်သို့ ထွက်သွားသည်။
နေဇာနီ ဟာ သူအမေသူကို ဘယ်လောက်
စိတ်ပူးနေမလဲ တွေးရင်နဲ့ မျက်ရည်များ
ကျလာပြန်သည်။
ခဏကြာမှာ အခန်းထဲသို့ ရှိန်သူရမိုး ပြန်ရောက်လာပီး သစ်သီးတချိုလာပိုသည်။
ငိုနေတဲ့ နေဇာနီကို တွေးလိုက်ကာ
စိတ်ပူးသွားပီး နေဇာနီ ရဲ့ လက်ကိုကိုင်၍
စိတ်ပူးပန်တဲ့ပုံစံနဲ့မေးလေသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ၊
ဘာလို့ငိုနေတာလဲ ၊
ကိုယ်မင်းကိုလုပ်မယ်စို့လို့လား၊
ကိုယ်မလုပ်ပါဘူး မငိုနဲ့တော့နော်"
"လွတ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"အဲ့တာစို့ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ
ကိုယ်ကို စိတ်ပူးအောင်မလုပ်နဲ့၊
မင်းဖြစ်ချင်တာပြော ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်"
"အိမ်ပြန်ချင်တယ်"
"ဘာ
အဲကြောင့် ငိုရင်တော့ ကိုယ်ပြန်မပိုပေးနိုင်ဘူး၊
ကိုယ်မင်းကိုပြန်ပိုပေးလိုက်ရင် မင်းနဲ့ကိုခွဲရမှာ"
