ရှိန်သူရမိုး ပြောပြီးသည်နဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့
ဘောင်းဘီရှည် ကိုချွတ်လိုက်သည်။
အောက်ခံဘောင်းဘီ အမဲရောင် ရဲ့နောက်၌
မြင်နေရသည် မြင်ကွင်းဟာ နေဇာနီ တွက်
ထိတ်လန့်စရာ
"ခများ ဘာ...ဘာလုပ်မလို့လဲ "
" ကိုယ်မင်းကို ဆုံးမပေးမို့လေ "
ပြောရင်ပင့် နေဇာနီ ရဲ့လက်ကို တင်းကြပ်စွာ
ကိုင်လိုက်သည်။
ရုတ်တရက် နေဇာနီ မှုးမေ့လဲ ၍
သတိလစ်သွား၏
ရှိန်သူရမိုး ကတော့ နေဇာနီ ရဲ့ လက်ကို
ကိုင်ထား၍ သာ စကား ဆက်ပြောနေသည်။
" နေဇာနီ ဘာလို့ မျက်လုံးမှိတ်ထားတာလဲ
ဘာလဲ ရှက်နေတာလား .. အဲ့ကြောင့်ကိုယ်ပြောပါတယ် ကိုယ်ကို ပြန်မပြောပါနဲ့လို့ ခုတော့
ကိုယ်မင်းကို ဆုံးမရတော့မယ် "
သူကိုပြန်မပြောသည် နေဇာနီ ကြောင့်
ရှိန်သူရမိုး ကြောင်အမ်နေသည်။
" နေဇာနီ .... နေဇာနီ
မင်း ဟန်ဆောင် မနေစမ်းပါနဲ့
မင်းအဲ့လို့လုပ်ပြလဲ ကိုယ်က မင်းကိုလုပ်မှာပဲ
နေဇာနီ "
နေဇာနီ ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် ကို လှုပ်ပြီး
ပြောနေပေမဲ့ နေဇာနီ ကေတာ့ တှုပ်တှုပ်တောင့်
မလှုပ်ချေ နေဇာနီ ရဲ့ အပြုအမှုကို ကြည့်၍
ရှိန်သူရမိုး သည် နေဇာနီ ဟန်ဆောင်နေတာ
မဟုတ်ဘယ် သတိလစ် နေမှန်း သူသိသွားသည်။
ချက်ချင်းဘယ် နေဇာနီ ကို ပွေ့ချီး ၍
အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာသည်။
အောက်ထပ်မှာ စောင့်နေသည် စုစုနှိုင်းကို
တောင့် သတိမထားမိဘယ် ကားဆီကိုသာအမြန်
ပြေးသွားသည်။
" ဆရာ ဘာဖြစ်လို့လဲ "
ရှိန်သူရမိုး ရဲ့ တပည် ဖြစ်သူမေးလာသည်။
" နေဇာနီ သတိလစ်သွားလို့ ကားပေါ်တက်
ဆေးခန့်ကို အမြန်မောင်း "
ကားရဲ့အနောက်ခန်းမှာ နေဇာနီကို ပွေ့ချီးထား၍
ရှိန်းသူရမိုး ထိုင်လိုက်သည်။
ရှိန်သူရမိုး ထိုင်ပြီးတာနဲ့ အရှိန်မြန်သည် အမြန်
နှုန်းဖြင့် ဆေးခန့်သို့ ထွက်သွားသည်။
