မနက်ကျီးမနိုးခင် 2နာရီခန့်ချိန် ၌ စုစုနှိုင်း
တစ်ရေးနိုးလာ၏ ညကအဖြစ်ပျက်များက
သူစိတ်ထဲတွင် နေရာပြန်ယူခဲ့သည်။
...........
"ဒီမှာငါတို့နှစ်ယောက်မအားဘူး လုပ်စရာတွေ့ရှိတယ် ကိုယ်....လုပ်စရာရှိတာလုပ် "
" ကိုယ်တံခါးဖွင့်လေ မဖွင့်ရင် စု စိတ်ဆိုးမှာနော်
ကိုယ်မေမေနဲ့လဲတိုင်မှာ "
တံခါးကို ရှိန်သူရမိုးလာဖွင့်သည်။
" ဘာလဲ မင်းဘာတွေ့ဖြစ်နေတာလဲ "
" ကိုက အောက်ထပ်မှ မဆင်းလာတာ "
" ငါဒီမှာလုပ်စရာတွေ့ရှိတယ် မင်းလို့မအားဘူး"
" လုပ်စရာရှိတာ ခဏထားခဲ့လေ ပျင်းလို့
စု နဲ့ အဖော်လုပ်ပီး စကား လာပြောပေးလေ
နော်..."
စုစူနှိုင်း သည် ရှိန်သူရမိုး ရဲ့ ရင်ဘတ်အား ပွတ်သက်၍ ပြောနေပြီး ရင်ဘတ်နားမှ တဖြေဖြေ
နဲ့အောက်နားသို့ ရွှေးလာသည်။
ရှိန်သူရမိုး စုစုနှိုင်း လက်အားဖယ်မလို့ လှန်ကိုင်
လိုက်ချိန် သူထက်အရင် လက်ကို လာကိုင်သည်သူက နေဇာနီ ပင့် စုစုနှိုင်း လက်ကို ဒေါသကြီးစွာ စုတ်ကိုင် ထား၏
စုစုနှိုင်းလဲ နေဇာနီ အား အခန်းထဲရှိနေသည်ကို
သတိမထားမိဘယ် လုပ်ချင်ရာလုပ်နေသည်
အခု နေဇာနီ ရောက်လာမှ သူလဲ သွေးပျက်သွားရ၏
" ဖယ်စမ်း နင်လက် "
လက်ကို အတင်းပစ်ချလိုက်ပီး ဒေါသပုံ ဖြစ်ပြောနေသည် နေဇာနီ
နေဇာနီကို ကြောက်ဟန်ဖြင့် သရုပ်ဆောင်ပြလိုက်ပြီး ရှိန်သူရမိုး လက်အား ဆွဲကိုင်လိုက်ကာ
ရှိန်သူရမိုးအား စကားအချိုသွင်း၏
" ကို သူက ဘာလို့အခန်းထဲရှိနေတာလဲ
သူကဘယ်သူလဲ "
" ကိုကိုက ငါအပိုင်
ငါကိုလဲ ကိုကပိုင်သလို့
ငါကလဲ ကို ကိုပိုင်တယ်
အခုနင်လက်ဖယ်လိုက် "
" နင်က ကို ရဲ့ အပိုင်ပြောရအောင်
နင်ကဘာမို့လို့လဲ "
" ငါက ကို ရဲ့ ချစ်သူ "
" ဟမ်.... "
စုစုနှိုင်းကြောင်ပီး ရယ်စရာမျက်နှာလုပ်ပြ၍
ရှိန်သူရမိုး ကို လှန်ကြည့်လိုက်သည်။
