ည8နာရီဘယ်ရှိနေပင့်မဲ့ နေဇာနီ တို့
အကြင်နာညလေး
ကတော့ မနက်မိုးလင်းထိပင့်။
...................!
မနက်10နာရီ
နေဇာနီ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကာ
သူဘေးမှ ရှိန်သူရမိုး ကို ကြည့်၍
ညကဖြစ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းတွေ့ကို ထပ်တွေးနေ၏
၊ငါရူးများနေတာလား
ညကသူကို ဆဲပီး ငါခန္ဓာကိုယ် ကို
ချကျွေးခဲ့တာလား နေဇာနီ ²
မင်းရူးနေပီးလား၊
နေဇာနီ တစ်ယောက် အမျိုးမျိုးတွေးနေချိန်
ရှိန်သူရမိုးက နိုးလာသည်။
ရှိန်သူရမိုး သည် နေဇာနီ နိုးနေသည်ကိုတွေ့ပီး
ပြုံး၍ အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေလိုက်၏
"နိုးနေပီးလား
ကိုယ်မယားလေး"
ရှိန်သူရမိုး အသံကို ကြားမှ နေဇာနီ
အသိပြန်ဝင်လာကာ
ရှိန်သူရမိုး ကို စိတ်တိုတဲ့ပုံဖြင့် မျက်စောင်း
တစ်ချက်ထိုးကာ ဘေးသို့ လှည်၍
ပြန်အိပ်နေလိုက်သည်။
"စိတ်ဆိုးနေတာလား
ကိုယ်ဘာလုပ်မိလို့လဲ"
နေဇာနီကတော့ ပြန်မဖြေ
အကြောင်းက ညကသူလုပ်ခဲ့တာတွေ့ကို
ပြန်တွေးပီး စိတ်တိုနေခြင်းပင့်။
"ကိုယ် ညက
လုပ်တာ ကြမ်းသွားလို့လား"
နေဇာနီ ကတော့ ဘာမှပြန်မပြောဘယ်
စောင်ကို တာ ခြုံထားလိုက်သည်။
"ဟား
ဘာဖြစ်လို့လဲ
ကိုယ်ကို တစ်ခုခုပြန်ပြောလေ"
"ကျွန်တော် အိပ်ငိုက်လို့ "
"ဒါစို့ဒီဘက်လှည်အိပ်
ကိုယ်နဲ့ဖက်အိပ်မယ်"
"သွားပါ ကျွန်တော် တစ်ယောက်ထဲ
အိပ်ချင်တယ်"
"မရဘူး ကိုယ်ဖက်ထားမယ်"
ပြောပြီးတာနဲ့ စောင်ထဲကို ဝင်ပီး
နေဇာနီ ကို အတင်းဖက်ထားလိုက်၏
"ဟား လွတ်စမ်းပါ
ကျွန်တော် အသက်ရူးရ ခက်တယ်"
နေဇာနီ အသက်ရူးရ ခက်သည်ဟု ပြောမှ
အတင်းဖက်ကာ မှ အရှိန်ကို လျှော့ ၍
ညင်သာ စွာ ဖက်ထား၏
နေဇာနီ သည် မဖက်နဲ့ဟု ပြောခြင်းပေမဲ့
ရှိန်သူရမိုး ၏ လက်သည်
အရမ်းနွေးထွေးနေတာကြောင့်
ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘယ်
အတာလေး တာ မိမ်းနေလိုက်၏
