Borç

21

Sabah kalktığımda ağrım yoktu üzerimi değiştirmiş ve kahvaltı yapmıştık karanın acil bir işi olduğu için türkiye ye dönicektik bende özlemistim zaten arkadaşlarımı babamı ve karanın kardeşlerini annesini felan karan ın babası yoktu dedesi vardı bir tane tonton bir şeydi çok tatlıydı ben şimdi odadaydım uçakla gideceğimiz için rahat bir şeyler giymek istedim.

Üzerime mavi bir sweatshirt altıma ise bol bir eşofman giydim saçlarımı ise balıksırtı ördüm uyuyacağım için at kuyruğu veya topuz yapmadım çünkü kafam ağrıyordu ve ben uyuyamıyordum normalde çorap sevmezdim ama karan sürekli söylendiği için beyaz bir çorap giydim kolye takı falan takmadım şu an hazırdım.

İçeri karan girdi " ben hazırım gidebiliriz dedim " karan beni süzdü kafasını olumlu anlamda salladı yanıma geldi kollarımdan tuttu " acil olmasa gitmezdik söz veriyorum tekrar geliceğiz" dedi bende " biliyorum, gezdik zaten hem ben arkadaşlarımı özledim babamı nisa yı hepsini çok özledim " dedim ama kaşları çatıldı sinirlenmişti yine .

" arkadaşların yok artık buse baban evde seni görmek istedi sadece konuşmana izin veriyorum sarılmak falan yok tamam mı "dedi benimse gözlerim dolmuştu "sürekli arkadaşlarıma ölmüş muamelesi yapıyorsun ben onlarla büyüdüm biz kardeş gibiyiz niçin bana bunu yapıyorsun senin hiç mi arkadaşın yok " dedim sinirden boynundaki damarlar belirginlesmişti " yavrum seni ağlatmak istemiyorum kalbini kırmak da istemiyorum ama beni zorluyosun " dedi onu umursamamaya çalışarak giyinme odasından çıktım arkamdan geliyordu gözlerim yanıyordu elimle yelpaze yapıp kafamı yukarı kaldırdım ve odadan çıktım.

Asansöre bindim kapanıyordu ki ayağını koydu sonra içeri girdi beni sıkıştırdı ve elini kafamın yanına koydu ne yapacak diye beklerken aniden dudaklarıma yapıştı yumuşak öpüyordu ama karşılık vermedim çünkü küsmüştüm ona ona karşılık vermeyeceğimi anlamış olmalı ki ayrıldı hâla sinirliydi ama umrumda değil ben bir insandım ve arkadaşlarımı görmeye hakkım vardı onları özledim.

" O lanet olasılar seni hak etmiyor seni para karşılığı unuttular bir kere bile napıyor diye sormadılar anladın mı şimdi" dedi ağlamaya başlamıştım bile kafamı olumsuz yönde salladım" hayır olamaz yalan söylüyorsun dimi bana yalan bu lütfen yalan de" dedim zorla karnım ağrımaya başlamıştı bile yere düştüm karanda benimle yere çöktü
" ağlama şhh yalan değil bunlar gerçekler ve sen gerçekleri öğrenmek istiyorsan arayabiliriz veya onlara gidebiliriz ama sen kendini yıpratmayacaksın tamam mı " dedi kafamı olumlu anlamda salladım bir süre sonra ağlamam durmuştu ve biz çoktan havalimanına gelmiştik bile uçağa bindik karan beni kucağına aldı
" Gerçekten dediğin gibi mi şaka yapmıyosun dimi" dedim bir şey söylemedi elinde bir iğne vardı kolumu sıyırdı " ne iğnesi bu karan korkuyorum artık cevap ver" diye sarıldım ona gözyaşlarım tekrar akmaya başlamıştı bile saçlarımı okşuyor yüzümün her yerine öpücük konduruyordu " şhh ağlama artık dinlenmen lazım senin ağlama " diyerek gözlerimi sildi sonra ise iğneyi yavaşça damarlarıma enjekte etti bir iki dakika sonra üzerime bir yorgunluk çöktü ve uykum geldi karan ın kucağında uykuya daldım.

Uyandığımda arbadaydık dayanamayıp tekrar uyudum tahminen yarım saat geçmeden tekrar uyandım evimize gelmiştik karan beni odamıza götürüp yatağa uzandırdı bense hatırladıklarımla dizlerimi kendime çekerek ağlamaya başladım ağlamamı durduramıyordum karan yanımda bir şeyler söylüyordu ama duymuyordum 5 dakika sonra heryer karanlık oldu .

Gözlerimi açtığımda hastanedeydik doktor stresten ve üzüntüden uzak durmamı söyledi eve gidiyorduk şimdi karan sinirliydi bana bir şey olma düşüncesi bile onu bu kadar sinirlendirirken hastanelik olmam onu bu hale getirdi tekrar gözyaşlarım akmaya başlamıştı karan ise sinirle "buse yeter artık arkadaşların yok diye dünya batmıyo yaşıyoruz hâla nefes alıyoruz bak ve sen sadece kendinle beni cezalandırıyorsun gözlerin ağlamaktan kıpkırmızı oldu hala o piçlerin yasını tutuyosun kendine gel seni onlar bıraktı sen onları değil bana bak şimdi gözlerime bak " dedi ona dönerek gözlerinin içine baktım gözlerinde acı çeken bir ifade vardı" bundan sonra ağlamak yok eve gidene arabadan inene kadar istediğin kadar ağla ama evde tek bir göz yaşını bile görmiycem anladın mı" dedi yavaşça kafamı salladım.