Way back home

EPILOGUE

It's been a week since we reunited and we were just fine but I still know that she wasn't okay. I heard her cry silently beside me while we were sleeping. I know it was hard for her, especially that she loves her family that much. Tulad na lang ngayon, ramdam ko na naman na umiiyak siya at ayaw ko na umiiyak at nahihirapan siya.

"May problema ba?" malumanay kong tanong.

"Umm, okay lang naman ako. Matulog ka na, Akibaby." she lovely said. Niyakap ko naman siya mula sa likod.

"If you aren't happy being with me...." dahan-dahan naman niya akong hinarap.

"I'm always happy with you." she said but I see tears moved out of her eyes.

"Alam ko naman na mahal na mahal mo ang mga magulang mo. Sorry if I'm the reason why you leave them. Hindi pa naman huli ang lahat para bumalik ka sa kanila."

"Hindi mo na ako mahal?" she asked and cry louder. Pinunasan ko naman ang mga luha niya.

"Mahal na mahal kita pero kung pakiramdam mo it's not worth being with me. Sabihan mo lang ako at ibabalik kita sa mga magulang mo kahit labag sa loob ko. Your peace of mind is important to me. I don't want you to always feel guilty or cry every night because you chose me. Mas nasasaktan ako na nakikita kang umiiyak at wala man lang akong magawa para mapatahan ka."

Alam kong masakit pero kung mas nasasaktan siya sa piling ko mas pipiliin ko na lang na i-let go siya. Ayaw kong maging dahilan ng paghihirap niya.

"Masaya akong pinili kita pero mas masaya sana ako kung pati sina papa tanggap tayo. Hindi naman ako nagsisi na pinili kita. Malapit na din kasi ang graduation ko, gusto ko lang naman na nadoon sila. Akibaby, don't feel guilty too." she said and smile. "Baka din kasi sa hormone kaya nagiging emotional ako but don't get tired on me please." she begged. I kissed her forehead.

"You don't have to beg for me to stay because even if you pushed me away I will still find my way back home to you because you are my home. Kung hindi man tayo matanggap ng pamilya mo. Ako naman ang magiging pamilya mo. Aalagaan kita at papahalagahan...."

"Sa kasal na natin yan." she said and smile. Natawa naman ako sa sinabi niya. Siniksik niya ang katawan niya sa'kin kaya naman niyakap ko siya ng mahigpit.

"Kung nahihirapan ka na. Sabihan mo ako. Share your burden to me, mahal na prinsesa."

"Umm." she said. Hinaplos-haplos ko ang buhok niya para makatulog siya kaagad. I even kissed her hair.

Kinakabahan ako habang naka-upo dito sa waiting area. Sobra ang kaba ko ng makita ko siyang naglalakad palapit sa'kin kaya naman napatayo ako.

"Good afternoon sir." bati ko sa kanya pero hindi man lang siya kumibo at umupo siya sa harap ko. Napabuntong hininga ako at umupo na lang.

"I'm here to ask for your forgiveness for taking your daughter away sir." umpisa ko at nakatingin lang siya sa'kin. "We love one another sir and I love her more than myself so here I am to ask favor. Alam kong makapal ang mukha ko but I will really do everything for her." kalmado ko pa ring sabi. "Ulan wants you to be there during her graduation ceremony." tumaas naman ang kilay niya.

"Seriously?" he asked.

"Yes sir. Mahal na mahal kayo ng anak niyo and I'm sorry that she choses me. Sobrang bait niyang anak sa inyo at sobrang bait niyang tao. She was selfless and she really deserves everything."

"Yun lang ba ang sasabihin mo?" he said.

"Meron pa po sir." tinaasan niya ako ng kilay. "I want to marry your daughter and I'm planning to propose to her at her graduation day."