ოთახში შეაბიჯა სალომემ ისევ ისე იყო ყველაფერი
-აქ არაფერი შევცვალე ყველაფერს შენი სუნი ასდის თითქოს არც წასულხარ ამიტომ აქ ყველაფერი უცვლელი დავტოვე...
თქვა სანდრომ და დას თავზე მოეფერა მარიც უკან ედგა სალომე სანდროს გვერდით სალომემ ცრემლი მოიშორა ჩანთა სანდრომ ჩამოდო საწოლზე გოგო კი ეგრრევე ფანჯარასთან მივიდა ფარდა გადაწია გამოაღო და იმ დიდ რაფაზე ასე რომ უყვარდა ჩამოჯდა წიგნების თაროს გახედა ერთი წიგნი განსაკუთრებით გაახსენდა ბოლოს ეს წიგნი დატოვა წაუკითხავი ვერ მოასწრო წაკითხვა ნახევრამდე იყო მისული როცა ვენეციაში გაფრინდა გაახსენდა ამ ფანჯრიდან რომ გადაიხედავდა და მას რომ დაინახავდა ანდრია თბილი ღიმილით რომ უყურებდა ამაზეც ცრემლი წამოუვიდა მაგრამ მას ხომ აღარ უყვარდა მარი მიუახლოვდა და ჩაეხუტა გოგოს
-არ დაქორწინებულა...
-ვინ?
-იცი ვიზეც ვამბობ...არ მოუყვანია ცოლი...
-შეყვარებული ეყოლება...
-არავინ ყოლია შენს შემდეგ...მარტოა...
-არ მჯერა რომ ანდრია ბაგრატიონი მარტოა!
-მართლა მარტოა...
ახლა სანდროც წინ დაუდგა და ისიც რაფაზე ჩამოჯდა
-მერე მე რავქნა?
-ისე ვთქვი...
თქვა მარიმ და სალომე მიიხუტა ძლიერად თავზე აკოცა
-კარგით არ გვინდა მაგაზე...
*...*
შუა ღამე იყო გოგოები ჩახუტებულები იწვნენ სალოს ოთახში სალოს არ ეძინებოდა ჩუმად წამოდგა ჩანთა ამოალაგა ყველაფერი დააწყო ძველ ნივთებს მიუბრუნდა და ყუთი ნახა ვერ მიხვდა რისი იყო გახსნა და გაიყინა შიგნით ფეხბურთის მაისური რომ იდო გაახსენდა ამას რომ იცვამდა ანდრიას მატჩებზე და გულშემატკივრობდა მღეროდა
"მე ვარ საქართველო
გამარჯვების მჯერა
მე ვარ შენი ძალა
შენი გულის ძგერა
მე ვარ საქართველო
მე ვარ ვენახი
მე ვარ საქართველო
მე ვარ ვენახი!"
ცრემლი მოაგა მერე ისიც დაინახა ანდრიას ნაჩუქარი სამაჯური წარწერით
"სამუდამოდ შენი ფეხბურთელი ანდრია ბაგრატიონი!"
გული ამოუჯდა ისევ დააბრუნა ეს ნივთები ყუთს თავზე დააფარა თავსახური და სხვაგან გააცურა იქ კიდევ ბევრი რამ იდო მაგრამ ეს გულს ტკენდა მერე ზედების და ტანსაცმელის თვალიერება დაიწყო ისე არ იყო ფიზიკურად გაზრდილი რომ ესენი აღარ ქონოდა კარგად ყველაფერი ერგებოდა ერთი ჰუდი ჩამოხსნდა და გაიყინა რომ მიხვდა ეს ჰუდი ანდრიასი იყო
-აქ ყველაფერი მას უკავშირდება...
ამოიტირა და ისევ გადმოყარა ცრემლები ძალიან ენატრებოდა ანდრია საშინელი მონატრება აწუხებდა მაგრამ არ შეეძლო პატიება...ჰუდი ისე შეაგდო თაროზე რომ ვეღარ დაეხანა ამიტომ წავიდა ვენეციაში რომ ანდრია ახსენდებოდა ყველაფერზე...ყველაფერზე...და ყველაფერზე...ისედაც სარკეჭი რომ იხედებოდ აჯერ კიდევ გრძნობდა მის კვალს თითქოს ანდრიას სამუდამოდ დაეტოვებინა მისი ჩახუტება სალომეზე მისი კოცნაც თითქოს დაეტოვებინა
-აღარ მინდა...მის გარეშე ცხოვრება ვისწავლე და ახლა არ მივცემ უფლებას ჩემს ფიქრებს შემეწინააღმდეგონ!
თქვა გარდერობიდან ოთახში გავიდა და დღიური იპოვა იქაც ყველაფერი ანდრიაზე ეწერა ერთ ერთი წაიკითხა
"დღეს 12.03.1013 ია ანდრიას მატჩი აქვს...მივყავარ მის მოცემულ ზედას ვიცვამ უნდა ვუგულშემატკივრო მისი ნაჩუქარი სამაჯური და ყელსაბამი მიკეთია...მითხრა რომ შენს სახელზე გოლს გავიტანო...იცით ჯერ კიდევ არ ვიცი მასში რა ნაკლი არის? უნაკლო ხომ არავინაა? აბა ის რატომ არის სრულყოფ..."
და მეტი ვეღარ წაიკითხა დახურა და უჯრაში ჩადო ფანჯარაში გაიხედა ახლა 5 საათი იყო სუსხი სახეზე შეეხო სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა და მიხვდა აქ რომ ჩამოვიდა არ ინანებდა არ ქონდა მნიშვნელობა ანდრია ახსენდებოდა თუ რამე სხვა ეს ვერ გატეხავდა შეძლებდა და როგორც ათი წელი ცხოვრობდა ამ ფიქრების გარეშე ახლაც დაამარცხებდა...
