თავისი ბინის სახურავზე იყო უკვე მოსაღამოვებულიყო იჯდა და ნიავი თმას უჩეჩავდა მთელი ათი წელი ერთად ახსენდებოდა გული ეწვოდა შიგნიდან ყველაფერი ტკიოდა ტელეფონი აწკრიალდა დახედა ისევ დემნა იყო გამწარებული ურეკავდა უკვე ორი საათია ყელში ამოუვიდა და უპასუხა
-რას შემეცი?!
გაღიზიანებული იყო და ხმაზეც ეტყობოდა დემნა კი ძალიან ნერვიულობდა
-სად ხარ?
-აუ შემეშვი რა!
-თავს რამე არ დამართო!
-მე გადავწყვეტ რა გავაკეთო!
-ანდრია ისევ გიყვარს ხო?
-მაგას მეკითხები? მიყვარს რათქმაუნდა წამითაც არ გადამიყვარებია!
-რამე უნდა ვქნათ...
-დემნა ვთიშავ...
-დაგეხმარები ანდრია...
-არ მჭირდება...
-ვიცი რომ გაბრაზებული ხარ უბრალოდ სალომ გამაფრთხილა არ უთხრაო!
-უნდა გეთქვა...
ტელეფონი გათიშა თვითმფრინავის რეჟიმი ჩართო და იქვე მიაგდო ფეხზე წამოდგა და სიმაღლიდან გადაიხედა ნიავი ისევ ნაზად არხევდა მის თმას ხელი გულზე დაიდო ძალიან სწრაფად უცემდა რადგან სალოზე ფიქრობდა დემნა კი ანერვიულდა უფრო რადგან მანამდე ანდრია უთიშავდა ახლა კი გათიშული ჰქონდა ტელეფონი ეგრევე აკრიფა სალოს ნომერი
-გისმენ დემნა...
მოწყენილი ხმა ჰქონდა
-ანდრია...ის რაღაც ცუდს გააკეთებს...
-რა? რას გულისხმობ?
-მეშინია თავს რამე არ დაუშაოს მხოლოდ შენ შეგიძლია მისი გაჩერებაა...
-არაფერს იზამს ნუ გეშინია...
თქვა გოგომ ვითომ უდარდელად მაგრამ ისე აღელდა ისე ანერვიულდა უკვე ემზადებოდა წასასვლელად
-გთხოვ მის სახლში წადი გევედრები მე სხვაგან მოვძებნი...
-მე არ...
-გთხოვ...
-კარგი ხო...
ძლივს თქვა სალომ ტელეფონი გაითიშა ისე სწრაფად აიღო ჩანთა და გავარდა ოთახიდან
-სად მიდიხარ?
მოესმა სანდროს ხმა
-ანდრიასთან!
-რა?
ვეღარაფერი უპასუხა ისე გამოვარდა და სირბილით წავიდა ანდრიას კორპუსისკენ ის ვერ გათვალა არც ისე ახლოს რომ ცხოვრობდა მაგრამ ყველანაირად ჩქარა ეცადა მისვლა და მალე უკვე მისი კორპუსის წინ იდგა კიბეები აირბინა ლიფტის შიში ჰქონდა და უცებ დააკაკუნა ბიჭის კარზე არ უღებდა საჭვრიტინოში გაიხედა შუქიც არსად ჩანდა
-არაა სახლში...
ჩაილაპარაკა და სახურავის კიბეებსაც სწრაფად აიყვა ნერვიულობამ უფრო იმატა და კარი რომ გააღო ზურგით ანდრია რომ დაინახა ძალიან ახლოს რომ იყო გადასავარდთან ისე შეეშინდა ისე ანერვიულდა უცებ დაიყვირა
-ანდრია!
ბიჭი უცებ გაიყინა ეს ნაზი ხმა რომ მოესმა მაგრამ ახლა ისეთი ძლიერი ეჩვენა თითქოს ამ ხმის პატრონი ამ წამს ყველაფერს შეძლებდა
-გამოიწიე ანდრია!
დაუყვირა ისევ და მისკენ გაიქცა გოგო ხელი მოკიდა გამოწია და ჩაეხუტა ვერ გაიაზრა ისე მოექცა მის მკლავებში ნერვიულობისგან რას აღარ იზამდა
-სალო...
-რა სისულელეს აკეთებ?! გაგიჟდი?!
სახეზე მოკიდა ხელები და მოუსვა
-რამ გაფიქრებინა ანდრია ეგ სულ გადაირიე?!
მკაცრად ეუბნებოდა და ანდრია იმის მიუხედავად რომ არ უნდა გაცინებოდა ეცინებოდა ასეთ სიმკაცრეზე თან ისე გაუხარდა მისი მოსვლა
-რა გაღიმებს ბიჭო!
-საყვარელი ხარ სალომე
ხელი გაუშვა და გაბრაზებულმა შეხედა
-მეგონა რომ მართლა რამეს აპირებდი!
-მოიცა
ხელზე მოკიდა ხელი
-და ჩემზე ინერვიულე?
-არა!
ხელი გააშვებინა
-დემნამ მთხოვა!
-და შენ დათანხმდი!
-წავედი!
უთხრა და კარისკენ წავიდა როცა უცებ ზურგიდან ჩაეხუტა ბიჭი
-ერთხელ მაინც ჩაგეხუტები გთხოვ...მომენატრრე...
-მე არ მომენატრე!
-გთხოვ სალო მომენატრე მართლა მოვკვდები გეფიცები შენს გარეშე არ შემიძლია!
-ათი წელი თუ შეძელი?
-ამას შეძლებას უწოდებ? ფეხბურთს თავი დავანებე! გესმის?!
-რა?
ეს არ იცოდა გოგომ და გაშრა ეს რომ გაიგო ბიჭისკენ შებრუნდა
-შენ ფეხბურთს თავი დაანებე მაშინ?
-კი...ვეღარ ვთამაშობდი ყველაფრის მუღამი დავკარგე მთელი მომავალი...
-შენ ხომ დიდი მომავალი უნდა გქონოდა დიდი კარიერა...
-ეს მომავალი შენთან ერთად მინდოდა მქონოდა...
ხეელები მოკიდა და გოგომაც ვეღარ მოახერხა შეწინააღმდეგება
-ამის გამო თავი დაანებე?
სახეზე ორივე ხელი შეახო გოგოს ანერვიულებული თვალები ჰქონდა არ ჯეროდა რასაც ისმენდა ესეიგი ანდრიამ მთელი მომავალი მას მიაფშვნა?
-ჩვენს გამო...
-მაგრამ შენ ხომ მიღალატე...
-არ მიღალატია ასჯერ მაინც გითხარი!
-აქ ხააართ?!
შემოვარდა უცებ სახურავზე დემნა ქოშინით
-ახლა ორივეს გამორთული გქონდათ ტელეფონი და ორივემ დამაფრთხეთ!
-მე წავედი...
თქვა გოგომ და ძალიან სწრაფად გამოვიდა და წავიდა
-რა მოხდა ანდრია?
-ინერვიულაააა!
ცეკვის იმიტაცია გააკეთა
-იესსსსს!
-კაი დაამშვიდდი!
-მან ინერვიულა გესმის? ჩემზეეე!
ღიმილი არ მოშორებია
