TANLEY

41. BÖLÜM İKİNCİ ŞANS

Lütfen bölüme geçmeden önce yıldızı parlatmayı ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın ballarım 💗

Keyifli okumalar diliyorum<3

                                         🎶

         Rafat Hasanlı / Yine De Unut

Ali Meydanioğlu / Sözüm Meclisten İçeri

 

 

 

 

 

“Zaman değişir, insanlar asla. Bir kere acıtan bin kere acıtır.”

 

 

 

Bazen olaylar değişir ama başrol hep aynıdır, zarar gören kişiler asla değişmez. Karşıdaki kim olursa olsun hedef bellidir, herkes bir olur ve tek bir kişiyi mahvetmeye çalışırlar.

O hedef bendim, birileri dönüp dolaşıp hedef tahtası olarak beni görüyorlardı. Bundan şikayetçi miydim, evet ama pes etmemiştim. Ölene kadar da pes etmek gibi bir düşüncem yoktu.

“Mesaj kimden gelmiş?”

Feza’ya söylemem gerektiğini biliyordum ama bugünü bozmak istemiyordum. Sonra söylerim deyip ertelersem bir şeyler olmasından korkuyordum. En azından önlemimizi almak zorundaydık.

Bu yüzden söylemeye karar verdim ve araba kırmızı ışıkta durunca telefonu Feza’ya uzattım. Bana kısa bir bakış atıp telefonu aldı. Mesajı okurken sinirleneceğini düşünmüştüm ama sadece kaşlarını çatmak ile yetindi.

Telefonu tekrar bana uzatınca numarayı engellediğini gördüm.

“Bir şey demeyecek misin?”

Omuz silkip “Önemli bir şey değil, zaten bunun olacağını biliyorduk. Ama Erhan şerefsizinin iş yaptığı çoğu kişinin ülkeye girme yasağı var ve onları yakalamak için tetikte bekliyorlar. Bir şey yapamazlar sadece göz korkutmaya çalışıyorlar. Kafana takacağın bir şey yok sarışın,” diyerek arabayı çalıştırdı.

Haklıydı ama yine de tedbir almamız gerekiyordu, her an her şey olabilirdi. Ne düşündüğümü hissetmiş gibi “Merak etme koruma sayısı yeterince arttırıldı, her yerde güvenliğimiz adamlar var. İçin rahat olsun.”

Bir nebze de olsa rahatlamıştım, Feza’nın bu kadar rahat olması beni de etkilemişti. Önemli bir şey olsa benden saklamazdı zaten.

Elimi tutup göz kırptı.

“Onu boş ver de heyecanlı mısın?”

Ne için sorduğunu anlamamıştım bu yüzden “Ne için?” diye sordum. Yine o piç gülüşünü attı.

“Evlendik artık ve ilk kez kendi evimize gidiyoruz yavrum. Sevişeceğiz ya ondan bahsediyorum.”

Gözlerim şaşkınlıkla büyüdü, direkt söyleyeceğini düşünmemiştim.

“Feza! Pat diye söylenir mi?”

“Söylenir tabi. Evliyiz biz, her dakika söyleyeceğim bunu. Her yerde sevişeceğiz.”

Omzuna vurup ona belli etmeden kızaran boynumu gizlemeye çalıştım. Ondan asla utanmıyordum, hiçbir zaman da utanmamıştım. Söylediği gibi her an sevişecektik. Sadece bir anda konuyu açması kızarmama sebep olmuştu.