Wat wil je van mij

7.

Matthy pov:
Ik zit in mijn auto, ik heb geen idee waar ik naartoe ga, maar in ieder geval naar een plek waar ik even na kan denken. Uiteindelijk kom ik aan bij een park, ik stap uit en kijk om me heen, ik ben hier nog nooit eerder geweest, maar het is verlicht met lantaarnpalen en het enige geluid wat hoorbaar is, is de wind die door de bomen waait en enkele vogels die nog wat fluiten. Ik stop mijn handen in mijn jaszakken en begin te lopen, tot ik aankom bij een meertje, waarnaast een bankje staat. Ik ga zitten en laat mijn hoofd naar achter vallen. Ik weet niet meer wat ik moet, ik wil Julia maar al te graag terug, maar wil ik haar terug omdat ik een relatie mis of omdat ik haar mis? Ik weet nog dat ik een relatie met haar kreeg toen ik nog thuis woonde, mijn ouders vroegen of ik al een vriendin had, een vriendin. Ik heb nooit echt naar vrouwen gekeken, maar ik dacht dat dat vanzelf wel zou komen, maar de interesse naar vrouwen is er nooit geweest en ik besef me dat dat ook nooit meer gaat komen. Toen deed ik het eigenlijk alleen maar om mijn ouders blij te maken.

De laatste maanden verliepen niet zo soepel, omdat Julia doorkreeg dat ik anders deed en niet anders als in vervelend, maar meer verdwaald. Ik was namelijk wel verliefd, maar niet meer op Julia, als ik dat überhaupt ooit al echt was. Ik heb namelijk altijd van haar gehouden, maar echt verliefd weet ik niet. Wat ik wel wist, is dat ik interesse had in mannen en de man die mij liet twijfelen, was de man die me haatte en nog steeds haat, Milo. Ik heb geprobeerd het niet aan Julia te laten merken, maar ze merkte juist aan alles aan mij dat ik niet lekker in mijn vel zat, wat mede de oorzaak was van onze vele ruzies. Ergens ben ik boos op Milo, maar ik ben vooral boos op mezelf. Boos dat ik niet beter mijn best heb gedaan voor Julia en dat ik haar niet gelukkig heb kunnen maken.

Na ongeveer een uurtje lopen en nadenken, stap ik weer in mijn auto. Het is al elf uur geweest, dus het is helemaal donker. Het enige wat de weg verlicht, zijn een paar lantaarnpalen en mijn autolichten, de weg is leeg en het is stil.

Als ik de auto voor het huis parkeer, zie ik dat er beneden bijna geen licht meer brandt, waarschijnlijk is iedereen al naar bed, of in ieder geval op zijn kamer. Ik draai de sleutels in het slot en loop zo stil mogelijk naar binnen. Zodra ik de deur dicht doe, gaat de kamerdeur open en Milo komt de gang in gelopen "jahoor, van uitgerekend iedereen die hier woont, ben jij nog als enige beneden." fluister ik geïrriteerd. Hij trekt zijn wenkbrauwen op "wat is er toch met jou?" ik kijk naar de grond en voel gelijk weer boosheid opkomen, het gaat hem niks aan. "Matt, luister.....het spijt me van wat er is gebeurd in Londen." is het enige wat hij zegt "als je wil praten, hoor ik het wel." gaat hij verder, nu ben ik er wel een beetje klaar mee. Ik druk hem tegen de muur en kijk hem aan "je moet echt kappen nou, ik wil niet met je praten en wat er in Londen is gebeurd, moet je vergeten, ik duwde je niet voor niks weg." snauw ik, zijn ogen stralen enigszins angst uit. Dan loop ik weg richting mijn kamer "en als je zo graag wil weten wat er met mij is, Julia heeft het een paar dagen geleden uitgemaakt en dat is allemaal jouw schuld." zeg ik er achteraan.

Ik wil verder lopen naar mijn kamer, maar Milo pakt mijn pols vast en trekt me terug "hoezo is dat mijn schuld? Een paar dagen geleden waren wij nog niet in Londen en was er nog niks gebeurd tussen ons." hij denkt natuurlijk dat het komt door die zoen, althans blijkbaar niet, maar hij lijkt het niet echt te snappen. "Je snapt het echt niet hé!?" mijn toon wordt luider en ik schrik er zelf van "Nee ik snap het niet Matthyas!" komt deze gozer uit een ei ofzo? 

"Hey hallo, kan het wat stiller?" Koen staat halverwege de trap en leunt over de leuning om ons te kunnen zien, achter hem staan Rob en Raoul. "Ja als Matt nou gewoon eens kapt met schreeuwen tegen mij." bijt Milo me toe "ik hoorde jou anders ook behoorlijk hard Milo." geeft Raoul als reactie "ik probeerde effe op te nemen, maar dat werd inderdaad behoorlijk onderbroken." antwoord Rob "en ik wil gewoon slapen." voegt Koen toe. "Je moet gewoon oprotten." snauw ik tegen Milo en ik geef hem een duw naar achteren en ik loop een stukje naar voren, zodat ik niet meer geklemd zitten tussen hem en de muur. Milo loopt dreigend op me af, maar nog voordat hij iets kan doen, wordt zijn pols vastgepakt door Raoul die hem een stuk naar achter trekt "Kan ik er wat aan doen dat je Juul je heeft gedumpt!" roept hij dan veelste hard, waarna het compleet stilvalt. Raoul kijkt naar mij en Koen en Rob kijken elkaar aan waarna alle blikken van de jongens elkaar kruisen, Rob wist het natuurlijk al lang, maar hij speelt in ieder geval mee alsof hij het nog niet wist. Mijn bloed kookt, hij is juist het hele probleem, maar ik kan natuurlijk niet zeggen hoe ik echt over hem denk. "Het lijkt me verstandig als jullie voorlopig even bij elkaar uit de buurt blijven." zegt Raoul terwijl hij Milo meetrekt naar boven. "Graag." hoor ik Milo als antwoord geven. Ik schud mijn hoofd en loop naar mijn kamer, de deur sla ik hard dicht en ik laat mezelf op mijn bed vallen.

------------------------------------------------------------------------------------------

Ruzie in de tent, gezellig om het weekend mee te beginnen, niet?

Ik hoop dat het een beetje goed gaat met jullie :)

Zorg goed voor jezelf 💗

xx