Wat wil je van mij

2.

Matthy pov:
'Ik moet je spreken, ik ben over een half uurtje bij jou.' Is het enige wat het appje zegt. Ik voel mijn stresslevel stijgen en begin zenuwachtig met mijn benen te tikken "hallo, kan je daar effe mee kappen?" zucht Milo geïrriteerd. Ik kijk hem boos aan "hou je bek." bijt ik hem toe "mannen, houden we het gezellig?" roept Raoul vanaf de keuken, waarna ik zucht en me weer op de tv richt. Ik probeer me op de voetbalwedstrijd te focussen die zich op de tv afspeelt, maar mijn gedachten dwalen af naar Julia, we zijn nu iets meer dan een jaar samen, maar de laatste tijd gaat het een stuk minder goed tussen ons. De jongens denken dat we de perfecte relatie hebben, dat was eerst ook zo, maar de laatste tijd is dat alles behalve waar. "Matt? Gaat het?" fluistert Rob, ik knik en sta dan op "ja, ik ga naar mijn kamer, nog even editten." lieg ik. Ik loop naar mijn kamer en wacht gespannen af tot de deurbel gaat.

Niet veel later hoor ik de bel gaan en ik hoor voetstappen in de gang, snel loop ik mijn kamer uit en ik zie dat Koen de deur al open heeft gedaan "Matt! Juul is er!" roept Koen en hij draait zich om "oh jezus, je was er al." hij had me dus niet aan horen komen. "Nou veel plezier met z'n tweetjes." grinnikt hij en hij loopt weer naar de woonkamer. Ik wend mijn blik tot Julia, die nog steeds in de deuropening staat "ehm, kom binnen." zeg ik zachtjes, Julia stapt binnen en trekt haar schoenen en jas uit, waarna we naar mijn kamer lopen. "Je- ehm je wilde me spreken?" vraag ik maar om het gesprek te beginnen, ze knikt. "Ja, ik wilde je inderdaad spreken." antwoord ze, waardoor ik nog meer gespannen raak. "Ik denk dat het beter is als we niet meer samen verdergaan." zegt ze twijfelend, mijn maag draait zich om. Ik weet dat het niet goed gaat tussen ons, maar ik had eerder verwacht dat ze het uit wilde praten. "Wat? Waarom?" weet ik uit te brengen "we hebben de laatste tijd alleen maar ruzie, we zijn gewoon te verschillend. Het lijkt gewoon alsof je niet meer honderd procent voor me wil gaan en dat weet je zelf ook." zegt ze. Ik voel een brok in mijn keel ontstaan en de tranen branden in mijn ogen, ik weet dat ze gelijk heeft, maar ik wens dat ik dat niet zou weten.

"Maar, maar kunnen we het niet nog gewoon proberen?" zeg ik als ik Julia aankijk, ze schudt haar hoofd. "Nee Matthy, ik denk dat het beter is als we elkaar niet meer zien." ik zucht diep en knik. "Sorry." met die woorden loopt ze mijn kamer uit, ik loop achter haar aan "wacht even!" roep ik nog, maar ik hoor de voordeur in het slot vallen. 

Nog voordat ik terug in mijn kamer ben, barst ik in tranen uit en ik zak tegen de muur aan. Ik trek mijn knieën tegen mijn borst aan en laat mijn hoofd op mijn knieën rusten. Zo blijf ik een tijdje zitten op de koude vloer van de gang en ik snik zachtjes.

"Yoo ik ga slapen" hoor ik terwijl ik de kamerdeur open hoor gaan. Wie het ook is, ze moeten allemaal naar boven en aangezien ik halverwege de gang zit, komen ze allemaal langs mij. Ik zie een straal licht de gang in schijnen en ik hoor voetstappen door de gang gaan. "Matt?" Ik hoor aan zijn stem dat het Robbie is.

"Ben je de weg naar je bed kwijtgeraakt?" vraagt hij grinnikend. Ik til langzaam mijn hoofd op en schud mijn hoofd. "Wat is er gebeurd? Heb je gehuild?" hij komt naast me zitten "nee, hoezo?" vraag ik met een kleine trilling in mijn stem. "Gewoon" Hij kijkt me vragend aan. "Ik wil gewoon even alleen zijn." Ik kijk hem aan en hij zucht, dan staat hij op "als er iets is waarover je wilt praten, weet je me te vinden." zegt hij, waarna hij wegloopt. "Oké Rob, wacht." Hij draait zich terug naar mij en ik klop op de koude vloer als teken dat hij weer naast me moet komen zitten. Even twijfelt hij, maar hij komt dan toch weer zitten.

"Julia- Julia....ze heeft het uitgemaakt." Ik staar naar mijn handen en speel wat met mijn vingers. Dan is het stil, voor mijn gevoel duurt de stilte uren dus ik kijk naar Rob en door het licht wat door het raam op zijn gezicht valt, kan ik zien dat hij een hele hoop vragen heeft. "Wat? Waarom? Maar het ging toch zo goed?" zegt hij, ik haal mijn schouders op. "Sorry man, ik vind het oprecht kut voor je, dat verdien je echt niet." zegt hij. "Wil je alsjeblieft niks tegen de rest zeggen?" vraag ik zachtjes, Rob knikt als teken dat hij zijn mond zal houden. Ik begin weer wat te snikken en dan voel ik een arm om mij heen. Ik leg zonder eigenlijk na te denken mijn hoofd op zijn schouder en voor even voel ik me veilig. Ik staar naar het raampje naast de voordeur, waar een beetje licht van een lantaarnpaal doorheen komt, het is wel wat wazig door de tranen die zich zo nu en dan in mijn ogen vormen. De stilte voelt vertrouwd, totdat de kamerdeur weer open vliegt en Milo in de deuropening staat. "Wat is dit voor leipe fissa?" zegt hij lachend, Rob en ik kijken hem aan, waardoor hij ziet dat mijn ogen rood zijn. "Waarom huil je? Heb je problemen met je chick?" hij trekt zijn wenkbrauwen op, wachtend op antwoord. "Nou goed, dan niet, ik ga pitten." zegt hij, hij loopt langs ons de trap op. "Ik ga ook maar slapen denk ik." zeg ik en Robbie knikt. "Als je me nodig hebt, hoor ik het wel, ik ben er voor je." zegt hij zachtjes en hij trekt me in een knuffel.

Ik sta op en vervolg de weg naar mijn kamer. Ik doe mijn kleren uit en laat mezelf op bed vallen. Ik blijf maar aan haar denken, waarom wil ze het niet meer proberen? Ik hield van haar en ik hou nog steeds van haar. Er is toch vast wel een manier om haar terug te krijgen? Er gaan zoveel vragen door mijn hoofd dat ik van al het denken vermoeid in slaap val.

------------------------------------------------------------------------------------------

Tweede deel is een feit, verder heb ik niet heel veel te vertellen ✌🏻

Zorg goed voor jezelf 💗

xx