Gider hoşuma bu saf inatlaşma. Sanki çözülmesi gereken şeyler var. Sanki bir çıkmaz sokak var. Talihimiz beni sana, seni bana karşı belki de düşman yapacak. O vakit zalim olmayı seçemeyeceğim. Yapamayacağım. Biliyorum. Doğru seçeneklerin hepsi sahte...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni kurtaracak mısın?¿
İhanet edersen şahı mat yaparım. Haberin ola.
🔆Pelin'ın ağzından. 🔆
Sallanıyordum. Vücudum istemsizce bir öteye bir geriye doğru hareketlerinken artık uyuyor değildim. Biliyordum ki bir arabadaydım. Nereye doğru gidiyor olabileceğime dair en ufak bir fikrim yoktu. Sonra aklıma o an geldi. Birinin beni zorla arabaya bindirişi, ağzımı hiddet ile kapayıp beni zorla alı koyması. Yani kısacası hatırlamıştım kaçırıldığımı.
Peki kim niye beni kaçırsın?
Ben kuş yuvamda kendi halimde dolaşır dururum. Ne sahte olaylar işlerim ne de lüzumsuz kanun dışı. Uzakların en uzağında olmayı seçerim ve kıvrılırım oraya. Sokulurum ve kendimi dinlerim. Ama şuan bu yaşananlar, arabanın ön koltuğunda şuanda gözüme ilişen adam. Büyük adam. Ne amacı vardı beni götürmenin? Ne faydası vardı onun buna. Hatırladım eskiyi bunlar. Ben artık tanınıyordum. Bazen bu iş bana tehlikeli geliyor. Onların o güzler yüzünü gözüm ile bulusturunca içimde çırpınan kelebekleri size Tarif edemem. Ama tabiyki de korkmuyor da değilim. Bir gün bu şey elimden alınırsa diye, başıma bu gibi bir felaket gelir diye bazen düşünmeden edemiyorum. Ama değerdi. Buna değerdi.
Ne faydası vardı bunu yapmanın ona?
Kafamı yukarı doğru kaldırmam ile başımda yankılanan ağrı, milyonlarca şimşek çaktırdı adeta beynimde. Geri yattım. Ellerimi kafama koydum ve kalkmaya çalıştım tekrardan. Yine olmadı. Başımda ve vücudumdaki bu garip his ile kendimi ne kadar zorlasam da uykuma engel olamadım ve oracıkta kabusa tekrar devam ettim. Derin bir uykuya daldım. Birkaç saat sonra yan uzanan bedenim bir sandalyede oturuyordu.
Kollarım arkamdaydı. Ayaklarım bağlıydı. Kendime geldiğim an ilk yaptığın şey yerimde kurtulmaya çalışmak ve öylece kuş gibi çırpınmak oldu. Rüyada sandım kendimi ilk an. Sonra sonra anladım ki bu gerçeğin ta kendisiydi. Ne yazık ki bu böyleydi. Ne ellerimi kurtarabiliyor ne de ayaklarımı oynatabiliyordum. Ve gözlerimi açmaya çalıştım.
En azından etrafta neler olduğunu görmek, içimi bi nebze olsun rahatlatacaktı, bunu kendim için yapmam gerekiyordu. Ama yüzüme geçirilen bu hasır çuval bunu da engelledi. Engellerle boğuşurken iken onları eş geçmek istedim ama bunu da yapamadım.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Açtım gözümü yine karanlık, kapadım gözümü yine karanlık. Boşa çaba sarf ediyordum. Bunu da yapamadı, sıska vücudum.
Bağırmak mı?
Nerede? Ağzımı dahi bantlamışlar, Ah... Neler oldu? Neredeyim?
Soğuk, tedirgin bu hava niye? Nefes alamıyorum. Sırtım ağrıyor. Seslerim anlaşılmayacak bir şekilde böbürdenrken buldum kendimi. Ne kendimi anlatabiliyor ne de etraftan bir ses duyabiliyordum. Savunmasızdım. Adete neredeyim bilmiyor ve talihimi öylece bekliyordum. Av olacak bir ceylan gibi...
