Sweet Romantic (Loose Trilogy #2)

Chapter 37: Smitten

"Ingat po, Attorney."

Natigilan ako sa sinambit ng sekretarya ko. Ngunit tinanguan ko na lamang siya at ngumiti. I want to slap myself for remembering the night he said that.

I took my phone when it vibrated. Sumakay ako sa sasakyan, at nireplyan si Cholo. He messaged me that he was already at the coffee shop where we agreed to meet. I'm confident enough that he can feed my confusion.

As soon as I went there, nakita ko agad siya na gamit ang kaniyang cellphone. I walk towards him and put my bag on the chair that is just in front of him. Umangat ang tingin niya sa akin.

"Best friend! Anong gusto mo? Coffee, or tea?" tanong na bungad niya pagkaupo ko.

Inilibot ko naman ang paningin sa paligid, kakaunti lang ang tao rito sa oras na ito. Hinarap ko naman ang huli, as usual he's always been smiling.

"Can we get straight to the point, Cholo? Just tell me what you know." He licked his lower lip, na tila tinatansiya ang ekspresyon ko.

"Can we just get our order, please? Sinabi ko naman sa 'yo, I'll answer your inquiries but not everything," mahinahong aniya. Umirap ako sa kawalan at walang magawa kung hindi tumango.

Humalukipkip ako habang hinahantay siyang sabihin ang order namin sa waiter. Pagkaalis ng waiter, muli kong binalik ang atensyon sa kaniya. Pareho kaming nagpapakiramdaman. I can sense it the way he scans my face.

I irritatedly rolled my eyes. "I can't waste my time that long, Cholo."

"Chill, Attorney. 'Di naman ako bogus."

"Huwag mo na nga ako paikutin pa, just tell me what happened to Josaiah during those years," direktang sambit ko sa kaniya.

Umawang ang labi niya. I'm always been blind to the fact that I didn't know what his state was during those years.

Huminga ako ng malalim. "It's been twelve years, nakaahon na ako mula sa nakaraan ko... Pero paano siya?" I muttered. I look sincerely to Cholo. "For twelve years, sinubukan kong 'di siya hagilapin. Dahil panatag ako na nasa maayos siyang lagay," madiing sambit ko.

Pansin ko ang malalim niyang paglunok. I saw how hesitant his movements were.

"Please, Cholo. I'm begging you." Bumasag ang boses ko.

"Sinabihan naman kita na hindi ko masasabi ang lahat, dahil hindi ako ang tamang tao upang magsabi no'n. Much better if he's the one who gonna tell those." He breathes out heavily.

Bubuweltahan ko sana siya, but he was lucky when the food arrived. Hindi ko magawang makapagpokus, dahil masyado akong nilulunod ng isipan ko ngayon.

Hindi ko inalis ang paningin sa kaniya. Sumimsim siya mula sa tasa ng kape niya. I noticed how he gulped so hard.

"I don't know if nabalitaan mo 'to, since this becomes a controversy." Nanatili lamamg akong nakikinig sa kaniya. "Mula nang matapos ang buhay senior high niyo. Naging simula naman iyon nang pagbagsak ng paaralan na pagmamay-ari nila. Complaints, that became controversies, became the reason for their downfall."

"As his friends, we continue asking him how he is. Pero habang tumatagal, nagiging malamig ang pakikitungo niya sa amin. Hindi siya huminto sa pag-aaral, sa kabila ng stress na nadarama niya."

Bumigat ang dibdib ko sa sinambit niya. "Idagdag pa na lahat ng responsibilidad ay naging bitbitin niya. We always made sure that he'll feel that we're on his side, na may kasama siya kahit pinagkaila siya ng sarili niyang ama."

My eyes shook, bumigat ang bawat paghinga ko na tila nag-uudyok nang pag-iyak.

"Kumusta naman ang lola niya?" Alam ko kung gaano naging malaking bahagi sa buhay niya ang Lola niya. Because of her, he experienced to be truly love.