Bir Direniş Öyküsü: Sirius Black'in Kızı

23# Üçüncü Görev ve Harika Bir Final

*** BU KISIM 4.KİTAPTAKİYLE AYNI SADECE CEDRİC YERİNE DAVİD VAR VE HARRY CHO'YU DEĞİL CASSY'İ DÜŞÜNÜYOR OKUMAK İSTEMEYEN YILDIZDAN SONRA DEVAM EDEBİLİR ***

"Hanımlar beyler, Üç-Büyücü Turnuvas ı'nın üçüncü ve son görevi başlamak üzere! Size şu anki puan durumunu hatırlatayım! Birinci sırada, her ikisi de 85'er puanla - Mr. David Darkson ve Mr. Harry Potter, ikisi de Hogwarts Okulu'ndan!"

Yükselen alkışlar ve tezahürat Yasak Orman'ın kuşlarının kararmakta olan gökyüzünedoğru kanat çırparak kaçmalarına neden oldu.

"İkinci sırada, 80 puanla - Mr. Viktor Krum, Durmstrang Enstitüsü'nden!" Yine alkışlar. "Ve üçüncü sırada - Miss Fleur Delacour, Beauxbatons Akademisi'nden!"

Harry tribünlerin orta yerinde anne ve babasını, Sirius ve Marlene'i, onların ortasında oturan Cassy'i, arkadaşlarını hayal meyal seçti. Onlara el salladı, onlar da gülümseyip el sallayarak karşılık verdiler.

- Pekâlâ... ben düdük çalınca, Harry ve David! dedi Bagman. "Üç - iki - bir."

Kısa bir düdük çaldı, Harry ve David telaşla labirente daldılar. Yüksek çalı çit, patikaya kara gölgeler düşürüyordu. Belki çalılar o kadar yüksek ve kalın oldukları için, belki de büyülendiklerinden, onları çevreleyen kalabalığın sesi labirente girdikleri anda kesildi. Harry kendini yeniden sualtındaymış gibi hissetti adeta. Asasını çıkardı, "Lumos," diye mırıldandı ve hemen arkasında David'in de aynı şeyi söylediğini duydu. Elli metre kadar sonra yol çatallandı. Birbirlerine baktılar. "Görüşürüz," dedi Harry ve sola saptı, David de sağa.Harry, ikinci kez düdüğün çaldığını duydu. Krum labirente girmişti. Harryhızlandı. Seçtiği yol tamamen ıssız görünüyordu. Sağa saparak hızını iyice artırdı. Asasınıyüksekte, başının üstünde tutuyor, görebildiğince ileriyi görmeye çalışıyordu. Yine degörünürde bir şey yoktu. Uzaklardan Bagman'ın düdüğü üçüncü kez çaldı. Şimdi bütün şampiyonlar labirentteydi. Harry arkasına bakıp duruyordu. Gözlendiği yolundaki o bildik duyguya kapılmıştı yine.

Tepedeki göğün rengi koyulup laciverte dönüşürken, labirent de her geçen dakika daha çokkararıyordu. Harry ikinci bir yol ayrımıyla karşılaştı.Asasını avcuna yatırarak, "Yol göster," diye fısıldadı ona. Asa olduğu yerde döndü ve sağını, yekpare tek çiti gösterdi. Burası kuzeydi ve Harry labirentin merkezine ulaşabilmek için kuzeybatıya gitmesi gerektiğini biliyordu. Yapabileceği en iyi şey, sola sapmak ve sonra da ilk fırsatta sağa dönmekti. Önündeki patika da boştu, Harry bir sağ sapağa rastlayıp oraya girince, yolunun üstünde yine hiçbir şey olmadığını gördü. Niye olduğunu bilmiyordu, ama önünde engel olmayışı sinirlerini bozuyordu. Şimdiye kadar bir şeylerle karşılaşmış olması gerekmiyor muydu? Sanki labirent onu kandırıp bir tür sahte güven duygusu veriyor gibiydi. Sonra hemenarkasında bir kıpırtı duydu. Saldırmaya hazır halde asasını uzattı, ama ses sağdaki birpatikadan koşarak çıkan David'ten gelmişti. David fena halde sarsılmış görünüyordu.Cüppesinin kol ağzından dumanlar çıkıyordu. "Hagrid'in Patlar-Uçlu Kelekerler'i!" diye tısladı. "Muazzam boydalar - ucu ucuna sıyırdım!"

Başını salladı ve başka bir patikaya saparak gözden kayboldu. Kendisiyle Kelekerlerarasında mümkün olduğu kadar mesafe bırakmak isteyen Harry de aceleyle yeniden yolakoyuldu. Sonra bir köşeyi döndü ve -Ona doğru kayarcasına gelen bir Ruh Emici gördü. Dört metre boyundaydı, kukuletasıyüzünü gözlerden saklıyordu, çürüme halindeki lekeli elleri öne uzanmıştı. Yönünükörlemesine sezerek Harry'ye doğru ilerledi. Harry, onun hırıltılı soluğunu duyuyordu; yapışyapış soğuğun çevresini sardığını hissediyordu, neyse ki ne yapması gerektiğini biliyordu...Aklına gelen en mutluluk verici düşünceyi çağırdı. Labirentten çıkıp Cassy'e sarılmayı vebunu kutlama düşüncesine konsantre oldu, asasını kaldırdı ve bağırdı: "Expecto Patronum!"Harry'nin asasının ucundan gümüş bir çatal boynuzlu geyik fırladı ve Ruh Emici'ye doğru dörtnala gitti, Ruh Emici geri çekildi, cüppesinin eteğine takıldı...Harry daha önce bir Ruh Emici'nin sendelediğini hiç görmemişti.