SAPKIN #WATTYS2015

28.Seçimler ve Sonuçları

Son 2 bölüm, ben nefesimi tuttum ^-^

İyi okumalar...

~  

Bölüm Şarkısı: Jason Mraz-Lucky

~ 

Medya:Karışık bir kolaj

 ~

Seçimleriniz kadar yaşarsınız. Bazen bir seçiminiz bütün hayatınızı mahvederken bazıları da bütün hayatınızı kökten uca değiştirir.

Bende bir seçim yaptım; iki büyük seçim.

Birisi kasabaya yeni gelen soğuk çocuğun yanında olmaktı. Diğeri ise aşkımı takip etmekti.

Pişman mıyım?

Asla olmadım, bundan sonra olacağımı da hiç düşünmüyorum.

Her nefes alışverişi göğsünde ki başımı biraz hareketlendirse de ellerimde olan elleri ile bir ömür yaşayabileceğimi biliyordum.

''Her şeyin bir başlangıcı vardır küçük.''

Başımı kaldırdım ve sert hatlı çenesine minik bir öpücük kondurdum.

''Anlat bana.''

''Herkes doğduktan sonra günahkardır değil mi? Minicik bir bebek günahkardır. Aslında tek günahları doğmak bana kalırsa, bu lanet dünya da bir hayatlarının olması... Ama ben öyle değildim. Ben gerçekten bir günahtım. Bir ikizim olacaktı, bir kız. Annemin hep hayal ettiği gibi, süsleyebileceği bir kızı olacaktı. Sonra ne oldu biliyor musun? Şeytan beni uyandırdı. Aiden Butler ilk mağlubiyetini almıştı doğduğunda kardeşini öldürerek. Yüzde 30'luk siktimin ihtimali bizi bulmuştu. Hayatta kalma mücadelesi, bebeğin kenara sıkışması gibi saçma açıklamalarda bulunmuşlar. Bu şans değildi Eva, böyle olacağımın bir ön izlemesi idi sadece. 6 aylıkken kaybetmişiz kardeşimi, ben doğduğumda annem eline almazdı beni çok. Annelik görevini elbette ki mükemmel yerine getirirdi ama benden çekinirdi. 4 yaşımda duyduğum o lanet cümleyi hafızamdan atamıyorum. 'Çok uğraşıyorum Luke, olmuyor ama onu kucağıma aldığımda KATİL diye haykırıyor biri sanki. Kendi çocuğumdan çekiniyorum!' Her gün yatağa yattığımda kulağımda yankılanıp duruyordu, hala da öyle. Sonra beş yaşıma geldim. Annem eskisi kadar uzak değildi bana, seviyordu. Bir gün parka gitmiştik. Bir topum vardı kırmızı. Bütün gün onun peşinden koşturur dururdum, çocuk aklı işte. Elimden kaçmıştı bir anda. Yakalamak için koşturmaya başlamıştım. Ta ki top ana yolun ortasında durana kadar. Deli gibi koşuyordum topum için. Annemin 'Addy!' diye arkamdan koşturduğunu hatırlıyorum. En sonunda topuma kavuşmuştum. Bütün neşemle anneme göstermek için arkamı döndüğümde annem boylu boyunca yerde yatıyordu. Bir araba vardı hemen yanında. Bir anda herkes toplanmıştı annemin başına. Ağlamaya başlamıştım, annem son kez dudaklarını kıvırdı; 'Korkma Addy.' ve sonra mavi gözlerini açmamak üzere kapattı. İkinci mağlubiyetimi almıştım. Önce kardeşim, sonra annem. Büyüdüm, tabi gerçekler yakamı bir türlü bırakmıyordu. Babam ile tek başımıza kalmıştık. 23 yaşımdaydım. Yine boktan bir gece kulübünden çıkmış eve gitmiştim. Babamı hatırlıyorum. O iri cüssesi yerle bir olmuş salonumuzun ortasında yatıyordu. Yanında olamadığım için kendime kızarken ambulans görevlilerinin onu götürmelerini izledim. O benim için her şeyi yapmak istemişti Eva. EN iyi baba, EN iyi arkadaşım, EN sevecen adam... Annemden sonra sadece benim için yaşadı. Sevildiğimi hissetmem için. O bütün güzel EN'lerin tek sahibiydi. Doktorun karşımda dikilmiş 'Babanızın beyninde kötü huylu bir tümör var Bay Butler. Hemen kontrol altına alırsak yaşını bir kaç yıl uzatmamız mümkün.' Uzatmak dan bahsediyordu. Babamı da kaybedeceğim gerçeği çok ağırdı. Hastane koridorunun köşesine gidip saatlerce ağladım. Ve o gün kendime bir söz verdim; bir daha ağlamayacaktım. 'Her şey iyi olacak' demiştim ona, ama buna ben bile inanmıyordum. Her geçen gün gözümün önünde eriyordu o neşeli adam. 25 olduğumda yıllar hasta babama da iyi davranmamıştı, her geçen gün ağrıları artıyordu ve ben yanında olup elini tutmaktan bir bok yapamıyordum. Ve öldürmeye başladım. Sanki her öldürdüğüm EN'de babamın acıları diniyordu, bende rahatlıyordum. Yalnız başıma geçen her gece kendimi ikna etmiştim bir katil olduğuma. Öldürüyordum ve bundan zevk alıyordum. Kimseyi görmez oldum, sonra sen geldin.''