Galena High

Rozdział 10

Weszliśmy do środka i od razu uderzył mnie mocny zapach alkoholu wymieszanego z dymem papierosowym i czymś jeszcze, czego nie mogłam rozpoznać w pierwszej chwili. To coś było tak duszące, że nie dało się wytrzymać. Podszedł do nas Ben, żeby się przywitać.

– Jesteś – powiedział z kamiennym wyrazem twarzy, ale widziałam, że chce się uśmiechnąć. Do momentu, kiedy nie spojrzał na Blake'a – Cześć, chyba nie mieliśmy okazji jeszcze się poznać – dodał, wyciągając do niego dłoń. – Ben Ackermann, mamy razem biologię.

– Blake Torn – odpowiedział i podał mu rękę. Szczerze byłam zaskoczona jego kulturą osobistą. Zawsze wydawał się taki nieokrzesany. Odwrócił się twarzą do mnie. – Pójdę znaleźć Betty, żeby nie narobiła nam kłopotów. Miło było cię poznać Ben. – Zmusił się do delikatnego uśmiechu i odszedł.

– Mason... – Westchnęłam rozglądając się wokół.

– Mason – odparł i równocześnie zaczęliśmy się śmiać. – Kiedy przyjeżdża, to zawsze tak jest. Rodzice chyba celowo uciekają z domu.

– Alice? – parsknęłam. – Ona chętnie by do nas dołączyła.

– Care... – zaczął i opuścił wzrok na podłogę.

– Tak?

Kątem oka zobaczyłam, jak w kuchni robi się zbieranina ludzi, a to zawsze oznaczało kłopoty. Mason i jego koledzy stali naprzeciwko Blake'a. Przeczuwałam kłopoty, dlatego od razu ruszyłam do nich. Zostawiłam Bena samego, nie pozwalając mu nawet dokończyć zdania.

– Seattle? – Usłyszałam, jak znajomy Mason'a zwraca się do Blake'a. – Nie myślałem, że spotkamy się w tej dziurze.

– Coś ci się pomyliło – odpowiedział Torn wyraźnie zirytowany tym słowem.

– Nic mi się...

– Daj mu spokój – wtrącił się Mason i objął swojego znajomego wokół szyi. – Kolega za dużo wypił – Spojrzał na niego wymagającym potwierdzenia wzrokiem. – Prawda? – zapytał, a ten pokiwał głową. – Jesteście znajomymi Bena? – Odwrócił się do mnie. – Ciebie już znam...

– To Aron – Pokazałam mu Rizz'a, a później kolejne osoby. – Betty, Claire i Blake – Na końcu wskazałam na Torn'a.

– Blake? – powtórzył jego imię. – Miło mi. Ja jestem Mason – Wymienili ze sobą krótkie spojrzenia, a po chwili uścisnęli swoje dłonie. – Przepraszam was za kolegę, alkohol potrafi namieszać w głowach. Czujcie się jak u siebie. – Zmrużył oczy i odszedł od nas.

Odprowadziłam go wzrokiem do salonu. Usiadł na kanapie pomiędzy dwoma kolegami, którzy podawali sobie z rąk do rąk fajkę wodną. Na jego twarzy widać było skupienie, tak wielkie, że aż przytłaczające. Oparł łokcie o kolana, a dłonie złożył ze sobą. Jego wzrok skierowany był przez cały czas w naszym kierunku.

Miałam wrażenie, że Blake unika jego spojrzenia, ale nie było to spowodowane strachem. W jego zachowaniu bardziej dało się odczuć wstyd albo stres. Wydawało mi się to dziwne. Torn taki nie był.

Ben przeszedł obok nas i zatrzymał się przy lodówce. Otworzył ją i wyjął z niej piwo. Podeszłam do niego i delikatnie popukałam go w ramię. Odwrócił się i przyłożył butelkę do ust.

– Przepraszam, nie dałam ci dokończyć – powiedziałam do niego spokojnie.

– Już nieważne – odparł, ale ja widziałam, że myśli co innego niż mówi.

– Dla mnie ważne.

– Nie, Care. – Uśmiechnął się złowrogo. – Za każdym razem zachowujesz się tak samo. Kiedy potrzebujesz czegoś ode mnie, to jesteś, ale kiedy sytuacja jest odwrotna, to nie potrafisz nawet wysłuchać mnie do końca.