τι θα μπορούσε να γίνει

Όνομα

Το αγοράκι της, το όμορφο της λουλούδι, που η ύπαρξη του ήταν ένα από τα δύο πράγματα που την κράταγαν δυνατή, ήθελαν να τον βγάλουν Μιχαήλ.

Εκείνη όμως άλλο όνομα είχε διαλέξει για το παιδί της.

Τζανέτο θα τον βάφτιζαν.

Έτσι είχαν αποφασίσει μαζί με τον Αντρέι της.

Ένα όνομα που και για τους δύο είχε μεγάλη αξία.

Γιατί η Θεοφανώ μεγάλωσε με ιστορίες για τον πιο άξιο Μανιάτη, που ήταν γενναίος και σωστός παλίκαρος .

Και όσο ο Αντρέι τις εξιστορούταν τις ιδέες του πατέρα του για την ελευθερία και τα ιδεώδη που είχε, εκείνη τόσο πιο πολύ σιγουρεόταν για την απόφαση αυτή.

Του το είχε ανακοινώσει ένα βράδυ που κούρνιαζε στην αγκαλιά του κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα του κρεβατιού τους, με το παιδί τους να τρέφεται από το γάλα της μάνας  του .

"Για το όνομα του παιδιού..."

"Τι για το όνομα του, νωρίς δεν είναι ακόμα;"την ρωτά εκείνος απορημένος.

"Σκεφτόμουν το Τζανέτος, αν συμφωνείς δηλαδή."του είπε εκείνη διστακτικά.

Εκείνος έστρεψε το κεφάλι του για να την κοιτάζει στα μάτια, αυτά που τόσο είχε ερωτευτεί.

"Το εννοείς αυτό, καρδιά μου;"

"Φυσικά. Τι ποίο πρέπων από το να έχει το όνομα του παππού του;"

Εκείνος την φίλησε γλυκά στα χείλη και έπειτα στο κούτελο της.

Και η αλήθεια αυτή ήταν για εκείνη.

Γιατί αυτό το μωράκι ήταν δικό τους.

Μαζί του το αγάπησε, μαζί έπαψε να είναι εμπόδιο για μια φυγή, κάγκελα σε μια φυλακή.

Μαζί του φούσκωσε η κοιλιά της και μαζί του ήρθε σε αυτό τον κόσμο.

Ήταν ο πατέρας του, ο άνθρωπος που το αγάπησε από την πρώτη στιγμή γιατί ήταν το παιδί της και όχι επειδή θα γέμιζε μια κενή θέση , αυτή του διαδόχου.

Όμως τώρα έγινε αυτό που φοβόταν.

Βρισκόντουσαν πάλι φυλακισμένοι σε ένα πύργο γεμάτο εχθρούς και ελάχιστους συμμάχους .

Και ο μικρός της ήλιος θα ήταν πλέον πάλι μια θέσει, ένα καθήκον και όχι άνθρωπος.

Και ήθελαν να τον βαφτίσουν με το όνομα Μιχαήλ.

Το όνομα που προοριζόταν για το παιδί της Μεταξίας.

Δεν άντεχε άλλο να τους ακούει να τον φωνάζουν έτσι.