τι θα μπορούσε να γίνει

Γάμος και χαρά

Η Θεοφανώ στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη του μικρού δωματίου της και προσπαθούσε να συγκρατήσει τα νεύρα της.

Σήμερα ήταν ο γάμος του Μάρκου και, για κάποιο λόγο, εκείνος είχε επιμείνει να την καλέσουν.

Ήταν η υπηρέτρια της οικογένειάς του και η παρουσία της στον γάμο φαινόταν σαν κάτι ξένο.

Όμως η πρόσκληση είχε φτάσει, και η Θεοφανώ δεν είχε άλλη επιλογή από το να αποδεχτεί.

Ίσως ο Μάρκος ήθελε να της δείξει πως εκείνος προχωρούσε, πως όλα αυτά που είχαν μοιραστεί κρυφά στο παρελθόν δεν σήμαιναν τίποτα πια.

Φόρεσε το μπλε σκούρο σατέν φόρεμα που είχε επιλέξει.

Το ύφασμα έπεφτε απαλά πάνω της, αγκαλιάζοντας το σώμα της με χάρη, ενώ οι λεπτές τιράντες αποκάλυπταν τους ώμους της.

Τα χρυσά, σγουρά μαλλιά της έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της, σαν κύματα που λαμπύριζαν στο φως του πρωινού.

Έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και πήρε μια βαθιά ανάσα.

Έπρεπε να φανεί δυνατή, να μην επιτρέψει σε κανέναν να δει τι συνέβαινε μέσα της.

Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο, γεμάτη από το άρωμα των λουλουδιών και τον ψίθυρο των καλεσμένων.

Η Θεοφανώ ένιωσε τα βλέμματα των ανθρώπων να την διαπερνούν καθώς περπατούσε στον προαύλιο χώρο.

Ο Μάρκος την κοίταξε από μακριά, και για μια στιγμή τα βλέμματά τους συναντήθηκαν.

Το πρόσωπό του ήταν ψυχρό, αλλά τα μάτια του, σκούρα και βαθιά, πρόδιδαν μια αδιόρατη ζήλια.

Εκείνη χαμογέλασε αχνά και έσκυψε ελαφρώς το κεφάλι της, χαιρετώντας τον, προτού προχωρήσει προς τη δική της θέση στο πλάι της αίθουσας.

Στο δείπνο που ακολούθησε, η Θεοφανώ κάθισε στο τραπέζι μαζί με άλλους φίλους της οικογένειας και μερικούς συγγενείς που δεν γνώριζε καλά.

Ο γάμος βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.

Η μουσική από την ορχήστρα αντηχούσε στον αέρα, τα φώτα έλαμπαν, και οι καλεσμένοι γελούσαν και χόρευαν.

Ένιωθε λίγο άβολα, προσπαθώντας να κρατήσει το κεφάλι της ψηλά, ξέροντας καλά ότι η θέση της εδώ δεν ήταν σαν των άλλων.

Δίπλα της βρέθηκε ένας άνδρας που δεν είχε ξαναδεί, ψηλός, με καφέ σκούρα μάτια και μαλλιά.