τι θα μπορούσε να γίνει

εκτός ορίων

Ήταν ένα ήρεμο βράδυ στον πύργο.

Δηλαδή όχι και τόσο ήρεμο, διότι στον όντα μιας δούλας οι θερμοκρασίες είχαν ανέβει.

Ο Ρώσος τσακωνόταν πάλι μαζί της.

Αυτή ήταν η ρουτίνα τους τις τελευταίες εβδομάδες, από τότε που του αποκάλυψε τον πραγματικό λόγο που η γυναίκα του αυτοκτόνησε, αλλά και την απιστία της.

Όλη μέρα δεν μιλούσαν, παρά κυνηγούσαν ο ένας τον άλλον με τα μάτια του .

Έπειτα το βράδυ κάποιον λόγο θα έβρισκαν για να τσακωθούν.

Είχε προσπαθήσει να απολογηθεί, με το γράμμα που της άφησε και το κόκκινο κυκλάμινο που πείρε από τον Λουκά.

Αυτήν την στιγμή η απολογία του είχε γίνει πάλι μια αιτία για να συνεχίσει η φαγομάρα τους.

"Σε αντίθεση με σένα , εγώ προσπάθησα να σου ζητήσω συγγνώμη. Αναγνώρισα πως η συμπεριφορά μου δεν ήταν σωστή."

"Και ποτέ το έκανες αυτό Αντρέι; Βοήθησε με λίγο γιατί η μνήμη μου δεν είναι καλή."

"Το κυκλάμινο Θεοφανώ, και το γράμμα."

"Ποιο κυκλάμινο;"τον ρώτησε, το ενδιαφέρον της πλέον πάνω σε αυτό και όχι στο να του φωνάξει.

"Αυτό που σου άφησα. Αλλά μάλλον θα δέχεσαι πολλά καθημερινά, έτσι δεν είναι;"

"Τι λες;"

"Ε τώρα δεν είμαι χαζός. Πολύ γαμπροί μαζεύτηκαν για τη χάρη σου, τι θα έπρεπε να υποθέσω;"

Έκλεισε τα μάτια του και έπιασε τους κροτάφους του.

Μετάνιωσε κατευθείαν τα λόγια του , ήταν πολύ χαμηλό για εκείνο να την προσβάλει έτσι.

"Συγνώμη, δεν έπρε-"

Δεν τον άφησε να ολοκληρώσει, το δέρμα του έκαιγε από το χτύπημα της.

Είχε δίκιο που τον χτύπησε, ήταν απαράδεκτος.

Δεν περίμενε όμως την επομένη της κίνηση.

Τον τράβηξε κοντά της από το παλτό του και τον φίλησε, τα χείλια της με φορά ακουμπούσαν τα δικά του.

Δεν ήταν φιλί ήρεμο και γλυκό αλλά γεμάτο πάθος.

Είχε μείνει άναυδος.

Κατάφερε να ξεκολλήσει το στόμα του από το δικό της με δυσκολία.

"Τι κάνεις;"την ρώτησε , η αναπνοή του πιο βαριά από πριν .

"Αυτό δεν νομίζεις πως είμαι ; Μια ιερόδουλη σαν και αυτές στη Λάγια. Ε ορίστε λοιπόν, σου δείχνω τι είμαι."